Εχει επί σειρά ετών τη φήμη του «γαλατικού χωριού» εντός χώρας – ένα success story καπιταλιστικών χαρακτηριστικών στην υποτιθέμενη Μέκκα του κομμουνισμού.
Το κινέζικο καθεστώς βέβαια δεν είχε παρουσιάσει έτσι ακριβώς το «οικονομικό θαύμα» του χωριού Χουαξί (Huaxi), που βρίσκεται στο ανατολικό άκρο, περίπου 150 χλμ. νότια της Σανγκάης. Ο τίτλος που του αποδόθηκε ήταν «πρότυπο κομμουνιστικό χωριό», καθώς το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων του ξεπέρασε κατά πολύ το μ.ό. της υπόλοιπης Κίνας.
Το ίδιο αυτοανακηρύχθηκε ως το «Νούμερο ένα χωριό κάτω από τον ουρανό», όπως αναφέρει πινακίδα στην είσοδό του, απηχώντας την ουτοπική μικρή κοινωνία που διαμορφώθηκε από τη συσσώρευση πλούτου.
«Ο ουρανός πάνω από το Huaxi είναι ο ουρανός του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η περιοχή του Huaxi είναι η περιοχή του σοσιαλισμού», λέει ένα τοπικό τραγούδι, αν και η αλήθεια είναι ότι η διαρκής αύξηση κεφαλαίων μέσω επενδύσεων και οι business με το χρηματιστήριο δεν έχουν μεγάλη σχέση με την κομμουνιστική ιδεολογία. Συνέβη όμως το εξής σοσιαλιστικό: όλοι οι κάτοικοι της κλειστής κοινότητας, περί τους 2000, να ζουν σε πολυτελή σπίτια, να έχουν ακριβά αμάξια, δωρεάν παιδεία και περίθαλψη (προφανή αυτά) και περίπου… 250.000 δολάρια στο «χαρτοφυλάκιό τους».
Έως τα τέλη της δεκαετίας του ’50 το Huaxi ήταν μια αμιγώς αγροτική περιοχή και οι κάτοικοι του δεν διεκδικούσαν κάτι παραπάνω από τον τίτλο «χωρικοί». Από το ’60 κι έπειτα το χωριό ξεκίνησε να μετατρέπεται από μια φτωχή αγροτική τοποθεσία σε μια σύγχρονη πλούσια κοινότητα, βάσει του οράματος του πρώην γραμματέα της Επιτροπής Κομμουνιστικού Κόμματος του χωριού Ου Ρενμπάο (Wu Renbao). O Ρενμπάο εκπόνησε ένα σχέδιο βιομηχανικής ανάπτυξης με στροφή της τοπικής παραγωγής στην κλωστοϋφαντουργία και τη βιομηχανία χάλυβα, σιδήρου, χημικών προϊόντων και καπνού.
Η ανάπτυξη ήταν ραγδαία, σταδιακά στις δουλειές εντάχθηκε και το real estate. Το χωριό έφτασε να έχει το δικό του επενδυτικό όμιλο, μία πολυπλόκαμη εταιρία λαϊκής βάσης (Huaxi Group), που στις αρχές του 21ου αιώνα είχε υπό την ομπρέλα του πάνω από 100 εταιρίες (!), συμπεριλαμβανομένων του σιδήρου και του χάλυβα, των μη σιδηρούχων μετάλλων, του καπνού και των ακινήτων.
Το 2004 ο κατά κεφαλήν ετήσιος μισθός των κατοίκων του Huaxi είχε φτάσει τα 122.600 Ρενμίνμπι (RMB), ήτοι 25.200 αμερικάνικα δολάρια. Ένα νούμερο σχεδόν 42 φορές υψηλότερο από το κατά κεφαλήν εισόδημα των αγροτών στη χώρα και 13 φορές από αυτό των κατοίκων αστικών περιοχών! Ναι, το 2004 το μέσο εισόδημα των αστών στην Κίνα ήταν περίπου 1500 δολάρια, τώρα έχει ανέβει σε λίγο κάτω από τα 7.000 δολάρια!
Ο Ρενμπάο πέθανε από καρκίνο το 2013 και ο γιος του Wu Xie’en ανέλαβε γραμματέας του κόμματος και παράλληλα διευθύνων σύμβουλος του Huaxi Group. Κάποια άλλα μέλη της οικογένειας Wu κατέχουν επίσης σημαντικές θέσεις στο χωριό, προκαλώντας κριτική ότι έχει γίνει τώρα «ένας φεουδαρχικός κόσμος που κυβερνάται από μια μόνο οικογένεια».
Δεν είναι η μοναδική κατηγορία που έχει αποδοθεί στο μοντέλο ανάπτυξης του χωριού. Σύμφωνα με διεθνείς αναφορές και μέσω μαρτυριών από ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί, το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που έχουν στους λογαριασμούς τους οι κάτοικοι είναι «εικονικά». Μπορούν να χρησιμοποιήσουν περίπου το 30%, καθώς τα υπόλοιπα είναι σε μορφή κυμαινόμενου κεφαλαίου. Μερίσματα και επιδοτήσεις παρακρατούνται και αν κάποιος θέλει να πάρει χρήματα από το ταμείο, θα πρέπει πρώτα να συμπληρώσει αίτηση για τους λόγους ανάληψης και να περιμένει την έγκριση. Τα χρήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο μέσα στα όρια του χωριού και για τα πράγματα που ο επικεφαλής ορίζει. Αν κάποιος θέλει να μεταναστεύσει δεν μπορεί να πάρει μαζί του τα υπάρχοντα και την περιουσία του.
Πλέον βέβαια κανένα δυτικό δημοσίευμα δεν μπορεί να προσδιορίσει με σχετική ασφάλεια ποιο είναι το οικονομικό status των κατοίκων. Τα προβλήματα είχαν ξεκινήσει από το 2008, πριν ακόμα από το θάνατο του Ρενμπάο. Η βιομηχανία χάλυβα της Huaxi υποχώρησε και η υπερπαραγωγή έγινε ένα αυξανόμενο πρόβλημα, στα απόνερα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Το 2013, υπήρξαν αναφορές ότι επειδή οι επιχειρήσεις του χωριού έχασαν χρήματα, οι κάτοικοι (ως μέτοχοι) αναγκάστηκαν να κάνουν check-in σε πολυτελή ξενοδοχεία πέντε αστέρων για να «ενισχύσουν την εγχώρια ζήτηση». Τα τελευταία πέντε χρόνια, ο Όμιλος Huaxi είχε χρέος περίπου 40 δισεκατομμυρίων RMB (6,5 δισ. δολάρια), ενώ μια έκθεση απόδοσης από τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους έδειξε μια πρώτη ζημία για τη μητρική εταιρεία, μεταξύ 390 εκατομμυρίων RMB και 435 εκατομμυρίων RMB το 2020.
Εν μέσω μιας επιδεινούμενης κρίσης χρέους στο χωριό Huaxi, οι ξένοι αμφισβητούν όλο και περισσότερο τον τρόπο διαχείρισης του. Ο Wu Xie’en επέδειξε ευελιξία, προσπαθώντας να βρει ανάχωμα στην κρίση. Έψαξε στον χρηματοοικονομικό κλάδο για νέες ευκαιρίες. Άρχισε να εμπλέκεται σε τραπεζικές συναλλαγές, τίτλους, ασφάλειες και συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης και αγόρασε μετοχές από πολλές εισηγμένες εταιρείες μέσω διαφόρων πλατφορμών. Ο γιος του, Sun Xiyao, κατά την επιστροφή του από σπουδές το 2008, βοήθησε επίσης στην επέκταση της επιχείρησης σε αναδυόμενες βιομηχανίες διαδικτύου, όπως διαδικτυακά παιχνίδια, ηλεκτρονικά αθλήματα και ανάγνωση κινητών.
Οι προσπάθεις πάντως δεν φαίνεται να έχουν αποδώσει για την ώρα. Με βάση την τρέχουσα εκτίμηση των επιχειρηματικών επιδόσεων, ο μετασχηματισμός του Huaxi Village δεν ήταν επιτυχής. Όχι μόνο οι επενδύσεις στις αναδυόμενες βιομηχανίες δεν κατάφεραν να αντισταθμίσουν τις ζημίες που σημειώθηκαν στις παραδοσιακές βιομηχανίες, αλλά έχουν επίσης αυξήσει το λειτουργικό κόστος.
Το χωριό Huaxi δημιούργησε ένα «θαύμα» οικονομικής ευημερίας κατά τη διάρκεια μιας περιόδου μεγάλης ανάπτυξης στην Κίνα. Ωστόσο, για τα χιλιάδες χωριά που περιμένουν να αναζωογονηθούν, το πώς το Huaxi επανεφεύρει τον εαυτό του, ξεπερνά την πιστωτική του κρίση και βρίσκει μια βιώσιμη πορεία ανάπτυξης, αφήνοντας πίσω κλυδωνισμούς και μετασχηματισμούς, θα είναι σίγουρα ένα πιο πολύτιμο σημείο αναφοράς.