Μια από τις πιο όμορφες γυναίκες που πέρασαν από τον ελληνικό κινηματογράφο, ήταν η Νάντια Χωραφά. Πέρα από την υποκριτική, ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο, την δεκαετία 50-60. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1932 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και τραγούδι στο Ελληνικό Ωδείο.
Νάντια Χωραφά: Η σπουδαία καριέρα
Ξεκίνησε την καριέρα της αρχικά στον κινηματογράφο όπου έκανε το ντεμπούτο της με την αισθηματική ταινία Νυχτερινή περιπέτεια σε σκηνοθεσία του Άγγελου Τερζάκη το 1954.
Το 1955 έκανε το ντεμπούτο της και στο θέατρο με τον θίασο της Κυβέλης, όπου πήρε μέρος στις παραστάσεις «Μια γυναίκα χωρίς σημασία» και «Μαύρη Δαντέλα». Το 1956-1957 συνεργάστηκε με τον θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη και στα έργα «Θα σε κάνω βασίλισσα», «Ένας βλάκας και μισός», «Ξυλιές στα μαλακά», «Στουρνάρα 288» και «Ραντεβού».
Από το 1957 η Χωραφά ξεκίνησε και την ραδιοφωνική της καριέρα συμμετέχοντας στο «Θέατρο της Κυριακής» όπου πήρε μέρος στην κωμωδία του Νίκου Τσιφόρου «Η πινακοθήκη των ηλιθίων» δίπλα στον Δημήτρη Χορν, τη Μαίρη Αρώνη και τον Ανδρέα Φιλιππίδη. Επίσης την περίοδο 1957-1959 συμμετείχε και στο πρώτο ραδιοφωνικό σίριαλ που έγινε στην Ελλάδα, την «Οικογένεια Παπαδοπούλου» δίπλα στους Παντελή Ζερβό, Τζόλυ Γαρμπή και Στέφανο Ληναίο.[3] Το 1959 πραγματοποίησε την πρώτη της εμφάνιση στην Λυρική Σκηνή με τις οπερέτες «Σοκολατένιος στρατιώτης» και «Βαφτιστικός».
Το 1960 έκανε την επιστροφή της στον κινηματογράφο παίζοντας στις ταινίες Η Νάνσυ την… ψώνισε και Ο δολοφόνος αγαπούσε πολύ σε σκηνοθεσία του Ίωνα Νταϊφά. Το 1962 συνεργάστηκε με τον Βασίλη Γεωργιάδη και στην ταινία Οργή δίπλα στους Άννα Φόνσου, Νίκο Κούρκουλο και Βιβέτα Τσιούνη. Η τελευταία της κινηματογραφική της εμφάνιση ήταν το 1965 και στην ταινία Μια γυναίκα χωρίς ντροπή σε σκηνοθεσία Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Η ίδια, από τότε, είναι εξαφανισμένη επί της ουσίας, συνεχίζοντας τη ζωή της αλλά μακριά από τα φώτα. Σε τελευταία περίπτωση όπου εθεάθη, πάντως, συντηρείτο πανέμορφη, με μια άλλη… φαντασίωση να έχει αλλάξει πια.
Νάντια Χωραφά: Τι κάνει σήμερα το κορίτσι του ραδιοφώνου
Όπως είχε πει χαρακτηριστικά: «Ένιωσα ένα πολύ δυνατό συναίσθημα αγάπης, όταν βρέθηκα μπροστά στο μικρόφωνο του ραδιοφώνου, ύστερα από πολλά χρόνια. Για μένα ήταν ξεχωριστό κομμάτι της ζωής μου. Πιστεύω ότι για το ελληνικό κοινό, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, το ραδιόφωνο αποτέλεσε συμπλήρωμα παιδείας».
Η Νάντια Χωραφά, η γνωστή (αλλά ξεχασμένη σήμερα) μεγάλη πρωταγωνίστρια του θεάτρου, της Λυρικής, του σινεμά και σούπερ-σταρ του ραδιοφώνου, η Βαρβαρούλα της «Οικογένειας Παπαδοπούλου» (του πρώτου ραδιοφωνικού σίριαλ στην Ελλάδα, 1957-1959) έπειτα από 30 χρόνια μιλά στα «ΝΕΑ». Στην «Οικογένεια Παπαδοπούλου» πρωταγωνιστούσαν: Παντελής Ζερβός, Τζόλυ Γαρμπή, Νάντια Χωραφά, Στέφανος Ληναίος, Μίλτος Τσίρκας. Αφηγητής Νότης Περγιάλης.
«Τα ονόματά μας», λέει η Νάντια Χωραφά, «δεν αναφέρονταν καθόλου, τότε, ούτε στην αρχή ούτε στο τέλος της εκπομπής. Όμως, το κοινό που άκουγε την “Οικογένεια Παπαδοπούλου” είχε συνδυάσει τις φωνές μας, που άκουγε σε θεατρικές εκπομπές του ραδιοφώνου, και έτσι άρχισε να μας γνωρίζει».
Θυμάται ακόμη ότι μεταξύ 1963-1964 παρουσίαζε μια διαφημιστική εκπομπή (με την υψηλότερη ακροαματικότητα), «Εσείς, εμείς και το τηλέφωνο» κάθε απόγευμα 3-4 από το Δεύτερο Πρόγραμμα. Επικοινωνούσε με ακροατές απ’ όλη την Ελλάδα και όσοι απαντούσαν σωστά σε ερωτήσεις που αφορούσαν το λαϊκό τραγούδι, κέρδιζαν έναν δίσκο 45 στροφών με επιτυχίες της εποχής. Αυτή η εκπομπή την έκανε ακόμη πιο δημοφιλή απ’ ό,τι η «Οικογένεια Παπαδοπούλου».
H ίδια τονίζει: «Είχα πάθος με το ραδιόφωνο. Αλλά και το κοινό είχε δυνατό πάθος με τις ραδιοφωνικές εκπομπές, αφού στους δρόμους οι Αθηναίοι περπατούσαν κρατώντας ένα τρανζίστορ».
«Η μεγαλύτερη όμως τιμή για μένα σε όλη την καλλιτεχνική μου πορεία ήταν ότι άρεσα ως ηθοποιός στην Κυβέλη, κοντά στην οποία έπαιξα τους πρώτους μου ρόλους», λέει η Νάντια Χωραφά, που είχε και μια πολύ σπουδαία παρουσία στο θέατρο («Μια γυναίκα χωρίς σημασία», «Μαύρη Δαντέλα», «Θα σε κάνω βασίλισσα», «Ένας βλάκας και μισός», «Ξυλιές στα μαλακά», «Στουρνάρη 288», «Ραντεβού»), τη Λυρική Σκηνή («Σοκολατένιος στρατιώτης», «Βαφτιστικός») και λιγότερο στον κινηματογράφο.