Η Συγκλονιστική Ιστορία Επιβίωσης Της Νεαρής Εσκιμώας Σε Ακατοίκητο Νησί Της Σιβηρίας
Την τρίτη εβδομάδα του Αυγούστου του 1923 το ποντοπόρο “Donaldson” κατέπλευσε στις έρημες ακτές της νήσου Βράνγκελ στον Αρκτικό Ωκεανό, βόρεια της Σιβηρίας. Πήρε μέρος στην αποστολή για να καλύψει τα έξοδα θεραπείας του φυματικού γιου της
Το πλήρωμα μετέφερε προμήθειες για πέντε εποίκους που είχαν αποβιβαστεί εκεί δύο χρόνια νωρίτερα και περίμενε να τους βρει όλους καλά στην υγεία τους. Βρήκαν όμως μόνον έναν από αυτούς, μια μισοπεθαμένη από την πείνα νεαρή γυναίκα, που ονομαζόταν Άντα Μπλάκτζακ. Ήταν κάτισχνη και άρρωστη, αλλά τουλάχιστον ζωντανή.
Δύο χρόνια νωρίτερα η Άντα Μπλάτζακ είχε δηλώσει εθελοντικά συμμετοχή σε μία από τις πιο παράξενες αποστολές εποικισμού. Μαζί με άλλους τέσσερις εξερευνητές θα επιχειρούσαν να διαπιστώσουν αν ήταν εφικτή η διαμονή στο παγωμένο νησί Βράγκελ.
To νησί Βράνγκελ
Η μόνη γυναίκας της αποστολής
Το εποικιστικό πείραμα του 1921 ήταν πνευματικό τέκνο του εξερευνητή της Αρκτικής Βίλχαλμουρ Στέφανσον. Βασικός του στόχος ήταν να διεκδικήσει το νησί για λογαριασμό του Καναδά. Ήθελε επίσης να αποδείξει ότι η αφιλόξενη αυτή γη ήταν κατοικήσιμη. Ο Στέφανσον ευελπιστούσε να στήσει μια ιδιαίτερη ταξιδιωτική εταιρεία που θα προσέφερε σε ανήσυχους ταξιδιώτες την εμπειρία μιας μοναδικής περιπέτειας σε έναν τόσο απομακρυσμένο τόπο.
Τα τέσσερα από τα πέντε μέλη της ομάδα του Στέφανσον ήταν άντρες: τρεις Αμερικανοί, οι Λορν Νάιτ, Μίλτον Γκαλ και Φρεντ Μάουρερ και ο Καναδός Άλαν Κρόφορντ. Όλοι τους διέθεταν εντυπωσιακά ακαδημαϊκά προσόντα, αλλά όχι τόσο μεγάλη εμπειρία στην επιβίωση σε ακραίες αρκτικές συνθήκες.
Η Άντα Μπλάκτζακ ήταν η μόνη γυναίκα της αποστολής
Ο πέμπτος έποικος ήταν μια νεαρή γυναίκα Ινουίτ, η Άντα Μπλάκτζακ. Ο θάνατος του άντρα της μερικά χρόνια νωρίτερα την είχε αφήσει πάμπτωχη. Ο γιος της έπασχε από χρόνια φυματίωση, μια ασθένεια που απαιτούσε δαπανηρή θεραπεία. Αποφάσισε λοιπόν να πάρει μέρος στην αποστολή για έναν χρόνο με δέλεαρ την υπόσχεση ενός καλού μισθού. Προσελήφθη με την ιδιότητα της μαγείρισσας και της ράφτρας της ομάδας. Η μόλις 25χρονη Άντα αποτελούσε μάλλον παράταιρη επιλογή για να συνοδεύσει την αποστολή. Δεν είχε άδεια από κυνήγι ή παγίδευση και δεν είχε ξαναζήσει σε νησί. Δεν ήξερε καν να κατασκευάζει ιγκλού.
Τα μέλη της ομάδας εξέφρασαν έντονους ενδοιασμούς όταν έμαθαν ότι είχε επιλεχθεί να πάει μαζί τους. Είπαν ότι θα αποτελούσε τροχοπέδη για τους άλλους και ότι ήταν πολύ εύθραυστη για να επιβιώσει στις δύσκολες συνθήκες που θα συναντούσαν. Ο Βίλχαλμουρ Στέφανσον ήταν όμως ανένδοτος. Η Άντα Μπλάκτζακ εντάχθηκε επισήμως στην ομάδα ως το πέμπτο μέλος της.
Ξέμειναν από τροφή
Στις 16 Σεπτεμβρίου 1921 οι πέντε έποικοι αποβιβάστηκαν στο άγονο Βράνγκελ. Ο Στέφανσον που αποφάσισε να μη συνοδεύσει την αποστολή, υπολόγιζε ότι η άγρια πανίδα του νησιού θα παρείχε τροφή στους εποίκους για έξι μήνες. Δεσμεύτηκε ότι το αμέσως επόμενο καλοκαίρι θα έστελνε πλοίο εφοδιασμένο με προμήθειες. Στο μεταξύ οι πέντε εξερευνητές θα έπρεπε να εξασφαλίζουν μόνοι την τροφή τους.
Η αποστολή ξεκίνησε με αίσιους οιωνούς. Οι έποικοι έχτισαν ένα μεγάλο σπίτι από χιόνι και επιδόθηκαν με μεγάλη επιτυχία στο κυνήγι της άγριας ζωής του νησιού. Σκότωσαν δέκα πολικές αρκούδες, τριάντα φώκιες, καθώς και αμέτρητες χήνες και πάπιες. Ήταν βέβαιοι πως θα επιβίωναν μέχρι την επιστροφή του πλοίου. Όμως το πλοίο δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες και οι πέντε έποικοι κατάλαβαν ότι είχαν μπροστά τους ένα μακρύ και δύσκολο φθινόπωρο. Σύντομα ξέμειναν από τσάι καφέ και ζάχαρη. Στη συνέχεια κατανάλωσαν και τα τελευταία αποθέματα αλευριού και φασολιών. Καθώς οι άνεμοι του Νοεμβρίου εξελίσσονταν σε ένα άγριο αρκτικό χειμώνα, τα θηράματα εξαφανίστηκαν και οι πέντε βρέθηκαν αντιμέτωποι με σοβαρή έλλειψη τροφής. Ένα από τα μέλη της αποστολής, ο Λορν Νάιτ αρρώστησε βαριά.
Οι 3 αγνοούνται, ο ένας πέθανε και μόνο η Άντα Μπλάκτζακ επιβίωσε
Η προσπάθεια επιβίωσης της Άντα Μπλακτζακ
Στις 28 Ιανουαρίου 1923 οι Κρόφορντ, Γκαλ και Μάουερ αποφάσισαν να διασχίσουν την παγωμένη θάλασσα Τσούκτσι προκειμένου να περάσουν στη Σιβηρία. Ήθελαν να στείλουν στον Στέφανσον και στους συνεργάτες του το μήνυμα ότι χρειάζονταν απεγνωσμένα βοήθεια. Κανείς δεν ξαναείδε τους τρεις άντρες και η τύχη τους παραμένει μυστήριο. Ή έσπασε ο πάγος και πνίγηκαν στα παγωμένα νερά ή πέθαναν από το κρύο σε κάποια αρκτική χιονοθύελλα.
Στο μεταξύ η κατάσταση του Λορντ Νάιτ επιδεινώθηκε. Προσβλήθηκε από οξεία μορφή σκορβούτου και μετά βίας κινούσε τα μέλη του. Τον φρόντιζε η Άντα μέχρι τον Απρίλιο όταν τελικά παρέδωσε το πνεύμα του. Έτσι η κοπέλα βρέθηκε ολομόναχη σ΄εκείνη την παγωμένη εσχατιά. Δεν ήξερε να κυνηγάει, δεν είχε καν ρίξει με το τουφέκι που οι άλλοι είχαν αφήσει πίσω. Έμαθε όμως να το χρησιμοποιεί και κατάφερε να σκοτώσει φώκιες, αλεπούδες και πάπιες. Μετά έβραζε το κρέας για να το κάνει πιο εύγευστο.
Κατάφερε να διατηρεί αναμμένη τη φωτιά, ακόμη κι όταν είχαν απομείνει ελάχιστα καύσιμα και διάβαζε τη Βίβλο για να μη χάσει τα λογικά της. Καθώς όμως και το επόμενο καλοκαίρι έδινε τη θέση του σε ένα ακόμη φθινόπωρο, οι δυνάμεις της άρχισαν να την εγκαταλείπουν. Ήξερε ότι τώρα πλησίαζε και το δικό της τέλος.
Η διάσωση της εξερευνήτριας αλλά και του παιδιού της
Είχε πια εγκαταλείψει κάθε ελπίδα για τη διάσωση της, όταν διέκρινε στον ορίζοντα ένα σκάφος. Ήταν το “Donaldson”, που έφτασε στο νησί Βράνγκελ στις 23 Αυγούστου. Τα μέλη του πληρώματος έμειναν άναυδα όταν είδαν την Άντα Μπλάκτζακ και εξεπλάγησαν ακόμη περισσότερο όταν έμαθαν ότι οι τρεις άντρες της ομάδας αγνοούνταν και ο τέταρτος ήταν νεκρός. Όταν μαθεύτηκε η ιστορία της στον έξω κόσμο οι εφημερίδες την αποκάλεσαν “θηλυκό Ροβινσώνα Κρούσο”. Το ότι έζησε, είπαν, ήταν σωστό θαύμα. Δεν είχε διδαχτεί τεχνικές επιβίωσης κι όμως κατάφερε να μείνει ζωντανή επί είκοσι τρεις μήνες.
Η Άντα δεν είδε με καλό μάτι το τσίρκο που έστησε γύρω από το όνομα της ο διεθνής τύπος και απέφυγε τα φώτα της δημοσιότητας. Ανυπομονούσε μόνο να ξαναδεί τον γιο της και με τα χρήματα που συγκέντρωσε από τη συμμετοχή της στην αποστολή, τον μετέφερε στο Σιάτλ στις ΗΠΑ προκειμένου να παρασχεθεί η κατάλληλη θεραπεία για τη φυματίωση.
Όμως το γεγονός πως είχε ένα άρρωστο παιδί το οποίο τελικά θεραπεύτηκε, προσέδωσε νέα διάσταση στην ιστορία.
Έγινε άθελα της διασημότητα, ενώ βιβλία και περιοδικά την παρουσίαζαν ως ηρωίδα. “Το στομάχι της δεν ήταν μαθημένο στο λίπος της φώκιας όπως των άλλων αντρών” έγραψε κάποιος. “Αλλά στο στήθος της έκαιγε μια άσβεστη φλόγα που την κρατούσε ζωντανή”.
Η Άντα δεν ξαναπάτησε ποτέ στο νησί Βράνγκελ, ξαναπήγε όμως στην Αμερική και εγκαταστάθηκε εκεί, ώσπου σιγά σιγά εγκλιματίστηκε. Φαίνεται πως της ταίριαζε το κλίμα του αρκτικού ψύχους, διότι πέθανε πλήρης ημερών στα 85 της.