Ήταν 17 Απριλίου 2012, όταν ο αγαπημένος Δημήτρης Μητροπάνος, έφυγε από την ζωή και σκόρπισε θλίψη στο πανελλήνιο. 11 χρόνια συμπληρώνονται σε λίγες ημέρες και τα τραγούδια του, ακούγονται μέχρι και σήμερα.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους Έλληνες τραγουδιστές όλων των εποχών, που ερμήνευσε χαρακτηριστικά τραγούδια σπουδαίων στιχουργών και συνθετών.
Γεννήθηκε σαν σήμερα – 2/4- στην Αγία Mονή, μια συνοικία έξω από τα Τρίκαλα -από την οποία καταγόταν η μητέρα του. Αν ζούσε σήμερα, θα ήταν 75 χρονών.
Λαοθάλασσα στο τελευταίο αντίο
Στις 17 Απριλίου του 2012, ο Αρχάγγελος και Διγενής της ελληνικής μουσικής σκηνής, ο πιο δημοφιλής τραγουδιστής του τόπου μας μετά τον Στέλιο, εισάγεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο «Υγεία» με δύσπνοια και περίπου στις 11.00 περνάει οριστικά στην Αθανασία (οξύ πνευμονικό οίδημα ήταν η διάγνωση, που βύθισε στο πένθος μια ολόκληρη χώρα), σε ηλικία 64 ετών.
Η κηδεία του στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών μετατρέπεται σε λαϊκό προσκύνημα, με 45.000 θαυμαστές του να αποτίουν τον τελευταίο φόρο τιμής στον τελευταίο πραγματικά μεγάλο, στον άνθρωπο που τραγούδησε τις χαρές και τις λύπες του όπως κανένας άλλος ενώ οι άψυχοι ειδικοί τον έλεγαν φάλτσο, στον Δημήτρη που παρέμεινε αρσενικός, αυθεντικός, σεμνός μα τόσο ξεχωριστός στη διαδρομή από την Αγία Μονή Τρικάλων έως τον Όλυμπο του θρύλου.
«Καλό να σου να ’ναι το στερνό ταξίδι Μητροπάνο και χαιρετίσματα να πεις όταν μαζί αγκαλιαστείς με τον Στελάρα πάνω», έγραφε το πανό του συλλόγου «Υπάρχω» στην κηδεία, που δεν έγινε δημοσία δαπάνη.
Η τελευταία «Ρόζα» και η αποθέωση του κόσμου
Ο γνωστός ερμηνευτής Δημήτρης Μπάσης, με αφορμή τα δέκα χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου ερμηνευτή αναφέρθηκε στο τελευταίο ζεϊμπέκικό του, μιλώντας στην «Καθημερινή».
Ο Δημήτρης Μπάσης χαρακτηριστικά ανέφερε: «Ανταμώσαμε για πρώτη φορά τον Οκτώβρη του 2002 για τη συνεργασία μας στην “Ιερά Οδό” μαζί με τον Πασχάλη Τερζή. Θυμάμαι ήταν γενναιόδωρος στη σκηνή, καθώς με άφηνε πάντα να λέω τραγούδια του, και πολύ προστατευτικός στις κουβέντες μας. Έφτανα νωρίς στο μαγαζί για να απολαμβάνω μαζί του τον καφέ στα καμαρίνια, εκείνος συνήθιζε να πηγαίνει τουλάχιστον δύο ώρες πριν. Σαν πατέρας με συμβούλευε να αποφεύγω την εφήμερη επιτυχία και να πιστεύω στη σκληρή δουλειά.
Για την επόμενη δεκαετία είχα την τύχη να συνεργαστούμε πολλές φορές, όμως η στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν στο Ηράκλειο Κρήτης στις 31 Μαρτίου του 2012. Όταν στη Ρόζα σηκώθηκε να χορέψει ζεϊμπέκικο, γονάτισα αυθόρμητα για να χτυπήσω παλαμάκια. Δεν το ξέραμε, ήταν το τελευταίο του ζεϊμπέκικο, εκεί στη φωτιά με τον κόσμο να τον αποθεώνει όρθιος. Χαιρετηθήκαμε στο αεροδρόμιο και είπαμε να βρεθούμε μετά το Πάσχα. Δεν τα είπαμε ποτέ».