Η Ζωή Μου Με Την Διώνη: «2.920 Μέρες Το Πιο Όμορφο Αληθινό Παραμύθι…»
Το παρακάτω απόσπασμα δημοσιεύεται για πρώτη φορά ηλεκτρονικά και είναι από το νέο βιβλίο της Κατερίνας Παπαποστόλου από τις εκδόσεις Welldone «Η Μεγάλη Επιστροφή- Το Βασίλειο των Ακηδεμόνευτων Ζώων», το οποίο μπορείτε να παραγγείλετε στο www.welldone.com.gr, και μέρος των εσόδων του στηρίζουν το έργο της ομάδας Ζω.Ε.Σ. σε όλα τα σχολεία της χώρας αλλά και φιλοζωικά σωματεία και εθελοντές.
«…Στις 6 Σεπτεμβρίου 2011 στις 9 το πρωί σε μέρος που ποτέ μου δεν είχα ξαναπάει και μετά από 20 μέρες συνεχούς αναζήτησης και πλήρους απογοήτευσης πως σίγουρα έχεις πεθάνει, ως εκ θαύματος επιτέλους σε βρήκα. Στην πιο δύσκολη ψυχολογικά στιγμή της ζωής μου. Τότε που όλα φάνταζαν ανυπέρβλητα εμπόδια, τότε που όλα έδειχναν να μην έχουν ουσία. Μέσα στο πένθος μου, μέσα στη μοναξιά μου, μέσα στον θυμό μου.
Γράφει για τις Ιστορίες Αδέσποτων η Παπαποστόλου Κατερίνα, Εκπαιδευτικός με Εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή, Εκπαιδεύτρια Σκύλων, Συγγραφέας και Ιδρύτρια Ζω.Ε.Σ.
Σε βρήκα όχι όμως αγέρωχη έτσι όπως σε γνώρισα, πριν λίγους μήνες που εμφανίστηκες μπροστά μου τόσο ξαφνικά και πριν χτυπηθείς από αυτοκίνητο και σε χάσω. Μα τόσο αδύναμη και ανήμπορη. Διαλυμένη και ετοιμοθάνατη. Μέσα σε μια λίμνη αίματος να αιμορραγείς και να μη μπορείς να κουνήσεις τα πόδια σου. Στην είσοδο μιας πολυκατοικίας ώρες μάλλον αβοήθητη χωρίς λίγο νερό. Να βιώνεις την κατάντια αυτού του κόσμου από την αδιαφορία του.
Τρέμω ολόκληρη ακόμη και σήμερα στη σκέψη για το πόσες ώρες ήσουν αβοήθητη εκεί, δεν μπορώ να συγκρατήσω τους λυγμούς μου στη σκέψη για τις σκέψεις που έκανες, ίδιες με όλες εκείνες που κάνουν όλες οι Διώνες του κόσμου. Όλες εκείνες που ενώ έχουν τόση ζωή μπροστά τους φτάνουν να εκλιπαρούν για τον θάνατό τους, για να πάψουν να πονάνε. Με τόσους ανθρώπους γύρω σου και μάλιστα εκπαιδευτικούς χωρίς καν να σε κοιτούν. Να πάρουν αυτοί όλοι τα παιδιά από το χέρι να τους μάθουν να επιβιώνουν σε έναν κόσμο με όπλο την αγάπη; Πώς; Αδιαφορώντας στο αυτονόητο; Να τα βοηθήσεις όλα σίγουρα δεν μπορείς, αλλά μην προσπερνάς μια τέτοια καταδίκη, έναν θάνατο που εκτυλίσσεται ακριβώς μπροστά στα πόδια σου.
Πόσο σκληρός μπορεί να γίνει ο κόσμος μάτια μου; Κλείνει τα μάτια και συνεχίζει, ενώ γύρω του υπάρχει τόση θλίψη. Σε δίποδα και τετράποδα. Δεν έχει ταυτότητα η αγάπη. Όπου μπορείς να βοηθάς. Αυτό υποσχέθηκα στον εαυτό μου εδώ και πολλά χρόνια να μαθαίνω στα παιδιά μέσα και έξω από τα σχολεία. Εκείνη τη μέρα που σε αντίκρισα έτσι, ανάμεσα στη φυγή και στην ευθύνη επέλεξα καταρχήν το χάδι. Δεν σε γνώρισα. Δεν ξεχώριζα καν το χρυσαφένιο χρώμα σου έτσι όπως ήσουν γεμάτη αίματα.
Σου έδωσα νερό, φαγητό, με κοίταξες τότε στα μάτια με αυτό το διαπεραστικό βλέμμα σου και τότε κατάλαβα. Γονάτισα, σε αγκάλιασα, σου ψιθύρισα στο αυτί να μη φοβάσαι και έτσι γεμάτη αίματα και εγώ έτρεξα να φέρω να φέρω βοήθεια με δάκρυα ίσως και λίγης χαράς πως σε ξαναβρήκα! Πως έστω και έτσι είσαι ακόμη ζωντανή. Και ταυτόχρονα με λυγμούς απελπισίας πως είναι βέβαιος ο θάνατός σου. Αλλά όχι δεν θα σε άφηνα να ξεψυχήσεις έτσι μόνη και αβοήθητη στον δρόμο. Γύρισα λίγο πιο μετά και είχες ήδη φύγει. Πόσες ώρες αναζήτησης με τη δεύτερη μαμά σου. Και πού δεν σε αναζητήσαμε! Kαι κυρίως σε όλους τους κάδους σκουπιδιών…
Και κάποια στιγμή τα χαράματα αποκαμωμένη από τα κλάματα, κοίταξα ψηλά στον ουρανό, ήμουν σίγουρη πως ήσουν κάπου εκεί μέσα σε ένα σύννεφο χαρούμενη πια, σε αποχαιρέτησα και αποκοιμήθηκα. Ενώ εσύ ήρθες την επόμενη μέρα να με βρεις. Περπάτησες ετοιμοθάνατη τόσο δρόμο για να με βρεις. Το τι διαδικαστικό ακολούθησε, περιττές λεπτομέρειες που δεν έχουν σημασία. Το μόνο που θυμάμαι είναι η δυνατή μουσική την ώρα που σε μετέφερα αιμόφυρτη στον κτηνίατρο και η κραυγή μου του «ΖΗΣΕ ΕΣΥ ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΩ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ. ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ»
Και τότε σε ονόμασα Διώνη. Μη με ρωτάς γιατί σε βάφτισα Διώνη. Θεϊκή. Σε κείνον τον Θεό που μου πήρε τόσο ξαφνικά τη μαμά μου και μου χάρισε ελάχιστους μήνες μετά για πρώτη φορά μια τετράποδη κόρη. Μαζί σου εκείνη τη μέρα έμαθα και κάθε μέρα μαθαίνω. Για τη ζωή που είναι μικρή και απρόβλεπτη. Πόσα μου διδάσκεις σε έναν αγώνα με άνισα θηρία. Με δράκους και με δαίμονες. Τους νίκησες. Αγάπη μου τους νίκησες! Με αυτό το βλοσυρό σου βλέμμα που κάθε στιγμή φωνάζει: «Μη λυγάς μάνα! Προχώρα κόντρα σε όλα τα εμπόδια. Η ζωή δεν περιμένει!».
Πόσα ευτυχώς σώζονται κάθε μέρα, πόσες θυσίες όλοι εκείνοι οι δίποδοι ήρωες, πόσες θλιβερές ιστορίες πολύ συχνά με άσχημο τέλος. Ανάμεσα στα εκατομμύρια που αργοπεθαίνουν όμως κάθε μέρα ελάχιστα δυστυχώς σώζονται. Προσπάθησα με κάθε τρόπο για ένα μήνα να βρω μια οικογένεια να σε δώσω. Όχι από ανευθυνότητα γιατί ενώ σε έσωσα δεν ήθελα να σε κρατήσω, αλλά από υπευθυνότητα και έλλειψη αυτοπεποίθησης πως δεν μπορούσα να σου χαρίσω τη δεύτερη ζωή που σου άξιζε. Δεν είχα τον χώρο και τον χρόνο. Και θύμωνα με την υπόσχεση μου να σε κάνω πριγκίπισσα. Ένιωθα τόσο αδύναμη, δεν μπορούσα. Και εσύ έδειχνες τόσο εύθραυστη. Ήθελες μόνιμα μια αγκαλιά. Και εγώ τότε…
Αυτό ακριβώς που σου άξιζε για όλα όσα είχες περάσει. Ένιωθα πως δεν το είχα να στο δώσω. Ανάμεσα στην απόφαση αυτή και στη μόνιμη διαμονή σου σ’ ένα απρόσωπο καταφύγιο ζώων ή σε ένα ακατάλληλο σπίτι επέλεξα να ακολουθήσω την καρδιά, ενώ ο νους μου βροντοφώναζε «μη δένεσαι με έναν ακόμη σκύλο».
Και έτσι ήρθα και σε πήρα από εκείνο το «κολαστήριο» που αναγκάζεται να ζήσει κάθε αδέσποτο για την αποθεραπεία του λίγο πριν την επανένταξή του. «Δεν περπατάει σχεδόν καθόλου», μου είχαν πει. Kαι εσύ μόλις με είδες έτρεξες σαν αστραπή στην αγκαλιά μου. Και πέσαμε μαζί κάτω και τότε νομίζω για πρώτη φορά πως μου χαμογέλασες! Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και σε μετέφερα σε έναν παράδεισο που είχα φτιάξει για σένα στην αυλή μου. Και παράλληλα ξεκίνησα το ψάξιμο να σου βρω την καλύτερη οικογένεια! Είχα ήδη έναν γέρικο με πολλές απαιτήσεις σκύλο και πάρα πολλά αδέσποτα να φροντίζω.
Μετά από ασταμάτητη αναζήτηση για την ιδανική λύση διαμονής σου, είχε βρεθεί μια οικογένεια προσωρινής φιλοξενίας και έτσι σε μετέφερα εκεί. Σε κατέβασα από το αυτοκίνητο μα παρέμεινες εκεί χωρίς να περπατάς. Στάθηκες απέναντί μου, με κοίταξες στα μάτια, διαπέρασες την ψυχή μου μιλώντας για αγάπη άδολη και μια ζωή γεμάτη εκπλήξεις, για το μεγαλύτερο δώρο και με λύγισες: «Πάρε με μαζί σου για κείνο το τόσο δα έστω κομμάτι ευτυχίας που σου λείπει. Δεν θέλω να ζήσω μακριά σου. Μου χάρισες πίσω τη ζωή μου και έχω δικαίωμα να επιλέξω με ποιον θέλω να ζήσω και εγώ θέλω μόνο μαζί σου». Και έτσι φύγαμε. Και έτσι ήρθε η απαρχή της συμβίωσης με σένα, μια απόλυτα κακοποιημένη ψυχή. Με ένα βλέμμα τρομοκρατημένο που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί. Πόσα είχες περάσει και πώς αλήθεια θα ξεχνιόνταν όλα αυτά;
Που δεν ήξερες πώς να μαζέψεις τα σπασμένα κομμάτια σου, πώς να συμπεριφερθείς, που όλα σου ήταν άγνωστα, που φοβόσουν το άγγιγμα και το χάδι, που ήσουν κροτοφοβική, αλλεργική, φιλάσθενη, δεν ήθελες ανθρώπινη παρουσία γύρω σου, αυτοκίνητα, θορύβους. Δεν άντεχες την ίδια τη ζωή σου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ουρλιαχτά σου, όταν είδες για πρώτη φορά αναμμένο το τζάκι και αναμετρήθηκες με μια ακόμη φωτιά. Δυο μέρες κρυμμένη κάτω από το κρεβάτι δίχως νερό. Βδομάδες ολόκληρες να σε νιώθω μια μαριονέτα του ίδιου σου του φόβου. Που δεν ήξερα ποιο σκοινί να κουνήσω πρώτα. Έναν λαβύρινθο έβλεπα χωρίς διέξοδο διαφυγής. Δεν θα ξεχάσω εκείνη τη νύχτα που ξύπνησα κατατρομαγμένη από το ουρλιαχτό σου.
Τις επισκέψεις στον κτηνίατρο, τις επιβεβαιώσεις πως σωματικά είσαι καλύτερα από ποτέ και πως τελικά είναι ψυχικός όλος αυτός ο πόνος. Δεν θα ξεχάσω εκείνη τη νύχτα που ξεκίνησε να γράφεται το Δώρο. Που εσύ με τις κραυγές σου μιλούσες για τη ζωή σου και εγώ έγραφα.
Πάντα θα θυμάμαι τα βράδια που αποκοιμιόμουν κρατώντας σου το χέρι να μη φοβάσαι. Που ακουμπούσα το πρόσωπό σου στην καρδιά μου να την ακούς και μονάχα έτσι να κοιμάσαι. Πόσοι λυγμοί ψυχή μου. Και πόσα ουρλιαχτά τις νύχτες. Οι εφιάλτες σου. Και έπειτα λένε πως οι σκύλοι δεν νιώθουν. Πόσο καιρό έκανα αλήθεια να σε πείσω να σε αγκαλιάσω; Να μη φοβάσαι εκείνες τις δύσκολες νύχτες στο πάτωμα. Εγώ και εσύ στο πάτωμα. Να γίνομαι ένα με την κομματιασμένη ψυχή σου. Έντεκα μήνες πολύ δύσκολοι. Μια κόλαση. Με μια προσωπική ζωή να πηγαίνει πίσω και εσένα να μην κάνεις βήματα μπροστά. Μια βόλτα, μια μέρα, όταν κατάφερα να σε πείσω να βγούμε από το σπίτι και μια επίθεση από μια αγέλη σκύλων. Κρίση πανικού, χίλια βήματα πίσω. Και μια καινούρια φοβία. Και η παραδοχή. ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ.
Οκτώβριος του 2012 και ήρθε στη ζωή μας η απόλυτα θετική σου εκπαίδευση. Η αρχή της σωτηρίας σου και της νέας σου ζωής. Η παραδοχή όλων των λαθών μου και μια τεράστια αγκαλιά για σένα. Επτά μήνες μαθημάτων, με έναν υπέροχο Δάσκαλο, υπομονή, επιμονή, ένα βήμα μπροστά, συχνά δύο βήματα πίσω από τις καταστάσεις, αλλά και πάλι πολύ μπροστά. Ανάμεσά τους ένας πυροβολισμός που τότε ανακαλύφθηκε, τρεις σφαίρες που αφαιρέθηκαν από το πόδι σου και μια ιατρική γνωμάτευση πως τελικά το μαχαίρι στον λαιμό σου έκλεψε και το ένα μάτι. Μικρό το κακό. Έχεις τα δικά μας μάτια!
Πόση αγάπη και ασφάλεια όλα αυτά τα χρόνια ήδη πήρες! Πώς μεταμορφώθηκες και πόσο άλλαξες! Πόσα παλέψαμε οι δυο μας. Ξέραμε τον τρόπο, τι έπρεπε να αποφύγουμε και σε τι έπρεπε να δώσουμε όλο μας το είναι. Και τότε μέσα μου τελειοποιήθηκε η ιδέα για τις Ζω.Ε.Σ. και ένα όραμα που ήρθε η στιγμή να πραγματοποιηθεί. Το αποφάσισα. Για να σωθείς έπρεπε ό, τι περισσότερο φοβόσουν να προσπαθήσεις να το σώσεις.
Πώς; Αγαπώντας το. Να βοηθήσεις τους ανθρώπους και κυρίως τα παιδιά να μετατρέψουν τις κλωτσιές τους σε χάδια! Ναι αυτό ήταν! Δράση λοιπόν! Κοινωνικοποίηση με όσα φοβόσουν, σταδιακά, προσεκτικά, ακολουθώντας επιστημονικές συμβουλές, με χαμόγελο τη μέρα και πολύ κλάμα το βράδυ. Για τις αμφιβολίες μου αν θα τα καταφέρω. Να σου χαρίσω τη ζωή που αξίζεις. Μα επέμενα και ήθελα τόσο πολύ να σε κάνω πριγκίπισσα!
Νοέμβριος του 2013 και ο Άξελ με τον Πόθο να ζητάνε βοήθεια όπως πριν λίγα χρόνια εσύ. Σε κοίταξα και αυτό το «δεν θα τα καταφέρω, αποκλείεται» γιγάντωσε τη δύναμη μου και άλλαξε την πορεία της ζωής μου. Θα γινόμουν το μέσο για να μπορώ να σε στηρίζω πάντα. Και εσύ ήδη είχες βιώσει τον θάνατο του καλύτερού σου φίλου, του Ορφέα! Εκείνου που σε είχε τόσο καλοδεχτεί στο σπίτι μας. Μάλλον είχε έρθει η ώρα να αποκτήσεις και πάλι παρέα! Και έτσι συναποφασίσαμε να τους υιοθετήσουμε!
Και τότε πήρα και την απόφαση να γίνω τελικά και εκπαιδεύτρια σκύλων με δύο σημαντικούς στόχους. Την αρμονική συμβίωση μέσα στο σπίτι όλων μας και τις Ζω.Ε.Σ με σας ως μελλοντικούς σκύλους για όλα τα σχολεία! Να γυρίσουμε όλη την Ελλάδα μαζί! Να γυρίσουμε μαζί όλο τον κόσμο. Αυτό ήθελα!
Και έτσι μια νύχτα του Γενάρη του 2015 μέσα από πολλά εμπόδια οι Ζω.Ε.Σ δημιουργήθηκαν και εσύ ήσουν εκεί πανέτοιμη ψυχολογικά να με στηρίξεις και να «μιλήσεις» με το βλέμμα στην πρώτη μας ενημέρωση για την αγάπη την αληθινή που τα πάντα νικάει. Kαι κάπως έτσι τον Μάη του 2015 φορώντας και οι δύο το σήμα της δεύτερης οικογένειας σου, κρατώντας από το χέρι τον Άξελ και τον Πόθο, αποφοιτήσαμε! Και εγώ να μιλώ με συγκίνηση για σας και το όραμα μου. Με περηφάνια για σένα και όχι για μένα.
Που τόλμησες και κατάφερες να αλλάξεις για τους ανθρώπους γνώμη. Ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, δεν επέλεξες τον θάνατο. Που με κοίταξες και από την πρώτη στιγμή με εμπιστεύτηκες να είμαι εγώ εκείνη που θα σου χαρίσω και πάλι ζωή. Για να με σώσεις και να μου δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία. Να μου χαρίσεις ένα μεγάλο δώρο. Εσύ κορίτσι μου, δεν ήρθες στη ζωή μου τυχαία. Ήρθες να μου δείξεις πως ναι, υπάρχουν και πλάσματα με βλέμμα τόσο καθαρό, που χωρίς να μιλούν, χωρίς να ζητούν τίποτα, χαίρονται με το ελάχιστο και χαρίζουν απλόχερα τα πάντα.
Που σιωπούν μαζί σου και παράλληλα ακούτε τους ίδιους ήχους. Που μένετε ώρες ατελείωτες στη σιωπή, γιατί τα λόγια της ψυχής δεν χρειάζονται να εκφράζονται με το στόμα. Είναι τόσο γοητευτικό αλήθεια να στέκεσαι κάπου γαλήνιος και ν’ ακούς τη σιωπή μόνος. Να κλείνεις τα μάτια, να ακούς την καρδιά σου να χτυπά δυνατά και να μην μιλάς. Και είναι ακόμη πιο γοητευτικό να έχεις δίπλα σου ένα πλάσμα που ακούει τη σιωπή και εκείνο μαζί σου. Τι είναι άλλωστε ο λόγος που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι; Αιτία παρερμηνείας και παρεξηγήσεων. Να ατενίζεις το παρόν και το μέλλον σου με ένα βλέμμα, με ένα χαμόγελο, με τη λάμψη που από μέσα τους βγάζουν οι άδολες αθώες ψυχές.
Αλήθεια, πόσο όμορφη γίνεσαι αγάπη μου, όταν χαμογελάς! Κάθε Σεπτέμβρη είναι τα γενέθλιά σου και σβήνεις κεράκια απελευθέρωσης από την κόλασή σου. Από τη μάχη με τον δράκο και τους δαίμονές σου. Και ζεις τη δεύτερη ζωή σου.
Έχεις γράψει και έχεις εκδώσει ήδη τρία βιβλία, έχεις συναντήσει πάνω από 200.000 παιδιά, έχεις επισκεφθεί πάνω από 500 σχολεία και είσαι ήδη μια πριγκίπισσα μέσα στο δικό σου παλάτι. Ζεις τη ζωή στο έπακρο και κάθε μέρα αγωνιώ, αν θα καταφέρω να σου χαρίσω πίσω όλα όσα στερήθηκες. Γιορτάζουμε όλοι μαζί τη μέρα τότε που σε έσφιξα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου και ξαναγεννήθηκες. Μακάρι να ήξερα την πραγματική ημερομηνία που γεννήθηκες. Πού, πώς, γιατί στον δρόμο έτσι βρέθηκες, τι πέρασες; Κορίτσι μου, τι πέρασες! Και κάθε λεπτό θέλω να είμαι σίγουρη πως έχεις ξεχάσει. Και δε σταματώ να λυγάω στο μεγαλείο της ψυχής σου, μεγαλείο κάθε ακηδεμόνευτου σκύλου. Γιατί συγχώρεσες.
Είμαστε τάχα γραφικοί λένε όλοι εμείς οι φιλόζωοι. Σε εποχές που άνθρωποι πεινούν εμείς φροντίζουμε ζώα. Όλους αυτούς που γελούν με την τάχα ζωοφιλική «γραφικότητα» μου τους απομακρύνω πια. Έμαθα. Τη ζωή που έχουμε χρέος να τη σπαταλάμε μόνο για συγκινήσεις. Να κλαίμε με δάκρυα χαράς. Μόνο. Όπως εγώ τώρα που σου γράφω, ενώ σε βλέπω πόσο ήρεμα πλέον στην αγκαλιά μου κοιμάσαι. Ακούγοντας την καρδιά μου. Πόσα μου έχεις μάθει, πριγκίπισσά μου.
Ήρθες και άλλαξες όλη τη ζωή μας. Μπορεί να μη λιγόστεψες τα καθημερινά προβλήματά μας, αλλά όλοι μαζί παρέα ως δεμένη οικογένεια τα περνάμε πια πιο ανώδυνα. Με ένα απλό χαρούμενο κούνημα της ουράς σου. Mε το χαμόγελό σου! Με κείνο το ύφος σου το ατρόμητο, εκείνη την τόσο χαριτωμένη τελειομανία σου. Με κείνη την τόσο λατρευτή σοβαρότητά σου!
Και εγώ είμαι καλύτερος άνθρωπος από τη μέρα που σε συνάντησα και νιώθω πως ζω αλήθεια σε ένα σώμα με δύο ψυχές. Ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια σκέψη, ένας εαυτός. Δύο δεμένα σε ένα χέρια. Δυο καρδιές που χτυπούν ταυτόχρονα οι καρδιές μας. Τι είμαστε άραγε κορίτσι μου τελικά; Άνθρωπος ή σκύλος; Και αν είμαστε άνθρωπος πόσο πονάμε για όσα βιώνει ένας αδέσποτος σκύλος και κυρίως για την μοναξιά και την αίσθηση του να γυρίζεις στους δρόμους και να νιώθεις περιττός και ανεπιθύμητος. Και αν είμαστε σκύλος πώς βιώνουμε αυτή τη μετάβαση στην αληθινή ζωή. Πώς είναι να ζεις τελικά μέσα στην αγάπη και στην ασφάλεια; Πώς είναι να κρατάς το χέρι κάποιου και να μη φοβάσαι;
Όλοι έμαθαν πια την ιστορία μας. Μα κανείς δεν θα μάθει ποτέ εκείνους τους μυστικούς κοινούς περιπάτους μας. Εκείνες τις νύχτες με τα ουρλιαχτά σου, τους λυγμούς σου, τους τρόμους μου, την απελπισία μου και τις προσευχές να μη φοβάσαι. Εκείνες τις νύχτες κοιτώντας σε με αγωνία αν αναπνέεις. Και κείνο το μητρικό φιλί για καληνύχτα κάθε νύχτα και το χάδι για κάθε καλημέρα. Εκείνες τις νύχτες που εσύ μιλούσες ασταμάτητα για τη ζωή σου και εγώ έγραφα.
Με συγκίνηση, με χαρά, με αγωνία, με φόβο, με ελπίδα. Με δύναμη! Και ποιος ξέρει εντέλει τι είναι η διάσωση ενός πλάσματος ψυχικά νεκρού αν ο ίδιος δεν τη ζήσει; Ποιος; Και τι σημαίνουν όλοι οι αγώνες; Και τι σημαίνει δεν κοιμάμαι ευτυχισμένη τα βράδια για εκείνο το πλάσμα που έξω μόνο του πονάει και δεν μπορώ πάντα να το σώσω. Πόσα θα γράψει η αγάπη για μας ακόμα!
Το να κρατάς το χέρι ενός πλάσματος που έφτασε τόσο κοντά στον θάνατο και να μην το αφήσεις ποτέ μέχρι το τέλος της ζωής του, έχοντας το νου σου πάντα σε εκείνο το κόντρα είναι εκεί ως κίνηση να σου υπενθυμίζει κάθε μέρα πως παραμένεις ακόμη Άνθρωπος ζωντανός. Αισθάνεσαι, βοηθάς, συμπονάς, αγαπάς!
Άλλο μου μισό, αγκαλιά μου, ομορφότερη και αθωότερη πλευρά του εαυτού μου. Κράτα με από το χέρι, για ένα μεγάλο όραμα, για ένα δώρο, για όλους τους άγνωστους δρόμους, για τη μεγάλη επιστροφή στο παλάτι και πάμε. Πλέον εγώ να μη φοβάμαι. Ακόμη μια χρονιά, χρόνια πολλά!»