Τα πραγματικά σύνορα της Ελλάδος ήταν εκείνα που περιέγραψε ο Έλληνας γεωγράφος Στράβων.
Ο Κοραής χρησιμοποιούσε τον Στράβωνα για να περιγράψει τα όρια του υπό διαμόρφωση ελληνικού κράτους. Ας δούμε τώρα πώς τον χρησιμοποιούσε ο Καποδίστριας. Ας επιβεβαιώσουμε ποιος είναι ο συνεχιστής του Ρήγα. Ο Κοραής ή ο Καποδίστριας;
Με ρωτάτε ποια θα έπρεπε να είναι τα γεωγραφικά σύνορα της Ελλάδος. Σας απαντώ. Τα σύνορα της Ελλάδος εδώ και τέσσερις αιώνες, από την πτώση της βυζαντινής αυτοκρατορίας, έχουν οροθετηθεί από ακλόνητα δικαιώματα, τα οποία ούτε ο χρόνος, ούτε οι ανυπολόγιστες συμφορές από τους Τούρκους, ούτε η πολεμική κατάκτηση κατόρθωσαν ποτέ να παραγράψουν.
Χαράχθηκαν δε αυτα τα σύνορα από το 1821 από το αίμα το ελληνικό, που χύθηκε στις σφαγές των Κυδωνιών, της Κύπρου, της Χίου, της Κρήτης, των Ψαρών, του Μεσολογγίου και στις πολυάριθμες ναυμαχίες και πεζομαχίες, στις οποίες δοξάστηκε τούτο το Έθνος.
Τα πραγματικά σύνορα της Ελλάδος ήταν εκείνα που περιέγραψε ο Έλληνας γεωγράφος Στράβων:
Από την Πελοπόννησο ως τη Μακεδονία και την Ήπειρο, ως τούς Άγιους Σαράντα, από τα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου πελάγους ως και την Μικρά Ασία. Αυτά ήταν τα ιστορικά και φυσικά σύνορα της Ελλάδος, τα όποια οι Έλληνες είχαν ιερό χρέος να διεκδικήσουν. Αυτό το χρέος το ιερό και απαραβίαστο δεν επέτρεπε στην Ελλάδα να περιορίσει η να σμικρύνει και στο ελάχιστο τα όρια της χώρας της.
Αν τα ωμά συμφέροντα συμφέροντα των ισχυρότερων χωρών την αναγκάσουν να σιγήσει αυτό το χρέος, τότε οι Έλληνες θα έχουν δικαίωμα να αναρωτηθούν: Άραγε οι μεσίτριες Δυνάμεις φθάνουν στο σημείο να αναγκάσουν τους Έλληνες να εγκαταλείψουν τούς ομογενείς αδελφούς τους στον βάρβαρο οθωμανικό ζυγό; …..
Οι προστάτριες Δυνάμεις, όσο και αν θέλουν να σταματήσουν τον πόλεμο, σύντομα θα καταλάβουν ότι η ειρήνευση τής Ανατολής δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει στερεά και διαρκής αν δεν στηρίζεται στη βάση της γεωγραφικής δικαιοσύνης, και ας μη νομίζουν ότι είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί μονάχα με τη δύναμη των διαπραγματεύσεων! Η Τουρκία δεν γνώριζε και δεν θα γνωρίσει ποτέ τη γλώσσα των διαπραγματεύσεων. Μονάχα με τη δύναμη των όπλων θα μπορούσε να πεισθεί
Ιωάννης Καποδίστριας προς τον Βρετανό υφυπουργό Άμυνας και Αποικιών Robert Wilmot-Horton, Παρίσι, 3 Οκτωβρίου 1827
Το προσαρμοσμένο κείμενο προέρχεται από το βιβλίο της Ελένης Κούκκου Ιωάννης Καποδίστριας – Ρωξάνδρα Στούρτζα, Εστία, 1998, σ. 542. Για μια πληρέστερη εικόνα των «αγγλικών ερωτήσεων» που ελάμβανε ο Κυβερνήτης όχι απλώς πριν αφιχθεί και αναλάβει το έργο του αλλά και πριν την ναυμαχία του Ναυαρίνου βλ. Επιστολαί Ι. Α. Καποδίστρια, τ. Α΄, σ. 163-166 και 190-197.
Η απροθυμία της Αγγλίας να εφαρμόσει την Συνθήκη του Λονδίνου και η πάγια βρετανική εχθρότητα εναντίον της Ελληνικής Επανάστασης με κορυφή τα δάνεια 1824-25 είναι χρήσιμη για τον έλεγχο της φράσης «ο ομόφωνα εκλεγείς και αρχικά αποδεκτός από όλους Καποδίστριας αποδείχθηκε ακατάλληλος και δολοφονήθηκε από δυσαρεστημένους». Είναι και ό,τι πρέπει για την κατανόηση της σχέσης των σημερινών ελληνικών «οικονομικών δυσχερειών» με την αποσύνθεση του έθνους-κράτους, παρότι, ως φαίνεται, τα χαμένα επεισόδια από την διαδικασία ίδρυσης του ελληνικού κράτους είναι πολλά. Όσο για το ύφος και τα επιχειρήματα του Καποδίστρια σε σχέση με των πολιτικών μας από το 1990 για το Σκοπιανό θέμα, δεν είναι μόνον οι διαφορές προσωπικοτήτων, πρόκειται για μια υπόθεση πολύ μεγάλη.
Στέργιος Ζυγούρας
Πηγή: karavaki.wordpress.com