Πολλά νεαρά κορίτσια ονειρεύονται να γίνουν μπαλαρίνες, αλλά οι περισσότερες γυναίκες καθώς μεγαλώνουν ακολουθούν άλλους δρόμους. Μια κοπελίτσα ήθελε να ακολουθήσει τα όνειρά της στη σκηνή, ακόμα και όταν ο καρκίνος σχεδόν της στέρησε την ικανότητα της να περπατάει!
Όταν η Gabi Shull ήταν μόλις εννέα ετών, τραυματίστηκε στο πατινάζ στον πάγο, και μια ακτινογραφία της αποκάλυψε ότι είχε οστεοσάρκωμα, έναν τύπο καρκίνου των οστών, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος από το πόδι της να ακρωτηριαστεί. Χάρη στο πρόσθετο μέλος της, ωστόσο, εξακολουθεί να είναι σε θέση να χρησιμοποιεί το πόδι της.
Σε μια επέμβασή της, οι χειρούργοι επανατοποθέτησαν το τμήμα του ακρωτηριασμένου της ποδιού σε γωνία 180° μοιρών. Αυτό της επιτρέπει να χρησιμοποιεί τον αστράγαλό της, αντί το γόνατο, ώστε να μπορεί να ελέγχει κάθε προσθετικό μέλος, το οποίο με τη σειρά του της επιτρέπει να συνεχίσει να χορεύει!
Η νεαρή κοπέλα μπορεί και πάλι να φοράει τα πουέντ της και να χορεύει χιπ χοπ, τζαζ και σύγχρονο χορό.
Η μητέρα της, έδωσε στη Daily Mail μια συνέντευξη σχετικά με την περιπέτεια της υγείας της κόρης της.
«Πήγαμε στο γιατρό και μας είπε τα νέα. Είπε, “Η κόρη σου έχει αυτό που υποψιαζόμασταν, μια μορφή καρκίνου που ονομάζεται οστεοσάρκωμα.” Τρελαθήκαμε. Έπρεπε να επαναλάβω αυτό που είπε γιατί δεν τον πίστευα. Δεν πίστευα στα αυτιά μου, δεν πίστευα ότι άκουσα σωστά. Η Gabi μας ρώτησε γιατί συνέβη σ’ εκείνη, και της απαντήσαμε: “Ξέρεις, μερικές φορές μπορούν να συμβούν άσχημα πράγματα σε καλούς ανθρώπους. Δεν ξέρουμε γιατί, αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να βγούμε από αυτό.” Και το κάναμε.»
«Μετά τον ακρωτηριασμό του ποδιού μου, το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω ήταν να σηκωθώ και να φύγω από το νοσοκομείο,» δήλωσε η Gabi. «Αλλά αυτό που με παρακίνησε να περπατήσω ήταν το ότι ήθελα να χορέψω και πάλι.»
Ο δρόμος προς την ανάκαμψη ήταν τρομακτικός κατά καιρούς. Και πρόσθεσε: «Ήταν οδυνηρό στην αρχή. Φοβόμουν να ρίξω το βάρος στο πόδι μου και μετά έπρεπε να κουνήσω τον αστράγαλο μου που είχε “κοκκαλώσει” στις 90 μοίρες. Μου πήρε περίπου ένα χρόνο και αρκετές συνεδρίες με προσωπικό γυμναστή για να κάνω τα πρώτα μου βήματα χωρίς βοήθεια και ένα χρόνο μετά από αυτό χόρευα και πάλι πάνω στη σκηνή.»
Ό,τι και να πούμε γι’ αυτό το κορίτσι είναι λίγο! Η δύναμή της και η θέλησή της για ζωή μας δίνουν κουράγιο να προσπεράσουμε και τα πιο ψηλά εμπόδια!
Να είναι πάντα καλά και ευχόμαστε να τη δούμε να χορεύει στις καλύτερες σκηνές του κόσμου!