Νίκος Δαδινόπουλος: Γεννημένος στην Αθήνα, τον Οκτωβρίου 1944. Το 1966 έκανε την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση στην ταινία “Η 7η ημέρα της δημιουργίας”. Ενώ από αυτές που ξεχωρίζουν, είναι και οι εξής: Κατηγορώ τη ζωή, Ο κυρ-Γιώργης εκπαιδεύεται, Αιχμάλωτοι του μίσους, Η αμαρτία της ομορφιάς κ.ά. Η αγαπημένη μας εμφάνισή του όμως δεν παύει να είναι αυτή που πραγματοποίησε σε μεγάλη ηλικία στη “Ζωή της άλλης” δίπλα από την κομψή Κάτια Δανδουλάκη.
Ήταν παντρεμένος με την εξίσου ηθοποιό, Μαίρη Ευαγγέλου και είχαν έναν γιο, ο οποιος σήμερα ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του και είναι σκηνοθέτης.
Νίκος Δαδινόπουλος: Η καριέρα και η επιτυχία
Ο ηθοποιός πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο το 1966 και από τότε έχει παίξει σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και βιντεοταινίες.
Η τελευταία τηλεοπτική του δουλεία ήταν η πολύ πετυχημένη σειρά του Mega, “Η Ζωή της Άλλης”.
- Σειρές που έχει παίξει
Από την άλλη όχθη 1973 ΕΙΡΤ
Για την Άννα 2006 ΑΝΤ1
Ερωτικά της Εδέμ 1993 ΕΤ1
Η ζωή της άλλης 2009 MEGA
Κάθε πράγμα στον καιρό του 1993 ΑΝΤ1
Και οι τέσσερις ήταν υπέροχες 1992 MEGA
Καλημέρα ζωή 1993 ΑΝΤ1
Λούνα Παρκ 1974 ΕΙΡΤ
Ο φόβος ΕΤ2
Ποιος ήρθε στο σπίτι μας απόψε 1989 ΕΤ2
Το κανάλι των παρανόμων 1989 ΕΤ2
Το κεφάλι της Μέδουσας 1993 ΕΤ2
Το κορίτσι της Κυριακής 1972 ΕΙΡΤ
- Βιντεοταινίες που έχει παίξει
Όνειρο αγάπης 1987
Δυο κοκόρια και οι κοκότες 1987
Εσύ εγώ και η άλλη 1988
Κρεββάτι για πέντε 1989
Λεζεντάνο ο πιλότος της συμφοράς 1989
Μάρθα 1986
Μια τρελή τρελή ζωντοχήρα 1988
Παντρέψτε με κι ας κλαίω 1988
Το κορίτσι του μπάτσου 1987
Νίκος Δαδινόπουλος: Το διαζύγιο
Η σύζυγός του είχε πει το 2015 για το διαζύγιό της: ” Χωρίσαμε με τον Νίκο Δαδινόπουλο όταν ο γιος μας ήταν 22 χρονών. Μείναμε 26 χρόνια παντρεμένοι. Όταν «έφυγε», είχαμε χωρίσει, όχι πολλά χρόνια. Το παιδί έχει μεγαλώσει με αγάπη, στήριξη και από τους δύο, στο έπακρον. Ο μπαμπάς του του είχε τρομακτική αδυναμία, που για μένα αυτό είναι λάθος. Εγώ πάντα έπαιζα το ρόλο του «κακού», αυτού που θα φωνάξει. Ο γιος μου σπούδασε σκηνοθεσία, αλλά ασχολείται με ηλεκτρονικά συστήματα. Του αρέσει το θέατρο και ο κινηματογράφος. Έχουμε μια καλή σχέση. Περάσαμε κάποιες δυσκολίες, τις οποίες φέρνει ένας χωρισμός και αναφέρομαι στο όταν έφυγα εγώ από το σπίτι και στο διαζύγιο. Σε ένα διαζύγιο δημιουργούνται διάφορα πράγματα που δεν είναι ευχάριστα”.
Νίκος Δαδινόπουλος: Η μάχη με την ζωή του και το τραγικό τέλος
Πέθανε στα 68 του το 2012. Από το Σεπτέμβριο βρισκόταν σε κλινική αποκατάσταση στα Χανιά και έδωσε τη δική του μάχη, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε.
Την τελευταία εβδομάδα νοσηλευόταν στην ογκολογική μονάδα του νοσοκομείου των Χανίων, όπου είχε μεταφερθεί από το Κέντρο Αποκατάστασης Ολύμπειον της Κρήτης. Ένα λίπωμα στη σπονδυλική στήλη τον οδήγησε, τον Σεπτέμβριο του 2011, σε μια δύσκολη χειρουργική επέμβαση, μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων στην τηλεοπτική σειρά του Mega «Η ζωή της άλλης». Στο πλευρό του ήταν πάντα η γυναίκα του και ο γιος του, Άλκης.
Επικήδειο λόγο έβγαλε τότε ο Σπύρος Μπιμπίλας, όπου όπως είχε πει: «είπα λίγα λόγια από την καρδιά μου». Το τελευταίο αντίο δεν είχε καταφέρει να του πει η Κάτια Δανδουλάκη, αλλά είχε στείλει στεφάνι στη μνήμη του!
Νίκος Δαδινόπουλος: Οι τελευταίες στιγμές
«Ο Νίκος δε μοιράστηκε μαζί μου το πρόβλημα της υγείας του είχε αποκαλύψει το 2015. Σχεδόν κανείς δεν το ήξερε. Το κράτησε πολύ προσωπικό. Πριν το μάθω έβλεπα όνειρα… Όταν το έμαθα δεν φαντάστηκα τη σοβαρότητα, γιατί υποτίθεται ότι ήταν κάτι που είχε ξεπεράσει. Όταν τα πράγματα φτάσαν πολύ κοντά στο τέλος ήμουν σίγουρη πια, εκεί μιλήσαμε. Μιλήσαμε λίγο πριν μπει να κάνει μια επέμβαση, αλλά και πάλι δεν το πίστευα ότι είναι τα πράγματα τόσο πολύ άσχημα» είχε πει η ηθοποιός ενώ είχε συνεχίσει μιλώντας για το πόσο κοντά ήρθαν, λίγο πριν εκείνος αφήσει την τελευταία του πνοή: «Νομίζω ότι ήταν και για τους δυο μας πολύ σημαντικό, γιατί δεν ήταν και πολύ εύκολα τα χρόνια του χωρισμού. Αυτό που λέμε χωρίσαμε αλλά είμαστε φίλοι. Επομένως θέλω να πω ότι αυτό το τραγικό είχε και ένα στοιχείο λύτρωσης και για τους δύο. Αυτές τις μέρες που ήμουν δίπλα του, ήμασταν πιασμένοι χέρι χέρι και δεν ξεκολλούσε το χέρι. Όσο κι αν ήταν σκληρό και απότομο, δεν ξέρω που βρήκα τη δύναμη… ξέρω ότι όταν τελείωσαν όλα έφυγα να πάω στο σπίτι μου στο χωριό και είπα «και τώρα θα πενθήσω». Ήθελα να μείνω μόνη μου…»