Η αριστοκρατική της φιγούρα ξεχωρίζει μέσα στο πλήθος που περπατά στο κέντρο της Αθήνας. Η κάμερα του Mega κατέγραψε μια ψιλόλιγνη φιγούρα να κατευθύνεται στο περίπτερο, να διαλέγει εφημερίδες, να τις πληρώνει και στην συνέχεια να μπαίνει σε ταξί.
Το επόμενο πλάνο την καταγράφει έξω από τα ερειπωμένα ανάκτορα του Ψυχικού και ο νους της ταξιδεύει. Γυρίζει πίσω δεκαετίες. Ξέρει αυτά τα μέρη όσο λίγοι. Ελάχιστοι όμως είναι εκείνοι που περνούν από δίπλα της και την αναγνωρίζουν. Η ίδια που μέσα στα ανάκτορα του Τατοΐου έχει πολλά να θυμάται απ’ τη ζωή και τα νιάτα της. Ξέρει πού οδηγεί το κάθε βήμα στους ξεχασμένους και ερειπωμένους κήπους. Ακόμα και τα δέντρα της ξυπνούν αναμνήσεις.
Ασυμβίβαστη και δυναμική. Διαχρονικά ευαίσθητη. Πάντα αποφασιστική. Μια πριγκίπισσα που δεν παντρεύτηκε από επιλογή, δεν έγινε βασίλισσα ποτέ και αφοσιώθηκε σε πράγματα που την γέμισαν.
Ειρήνη: «Εγώ είμαι επαναστάτρια»
Όπως εξομολογήθηκε στο Mega και στον Σταύρο Θεοδωράκη το 2007, μίλησε για τα παιδικά της χρόνια, το δημοψήφισμα του 1974 που ανέτρεψε τους υπολογισμούς που έκανε, τη μάχη της με τον καρκίνο και τη φιλοσοφία της ζωής της.
Όπως είχε πει: «Δεν διαμαρτύρομαι που δεν έκανα παιδιά. Εγώ είμαι επαναστάτρια και ενδιαφερόμουν πάντοτε για πολλά πράγματα. Αν είχα κάνει παιδί, θα τα είχα αφήσει όλα. Επιπλέον, για να είχα γνωρίσει έναν σύζυγο, θα έπρεπε να είναι ‘’Άγιος’’, κανείς δεν θα μπορούσε να με αντέξει»
Το 1984, στα 42 της χρόνια σε ένα ταξίδι στην Ινδία, οι εικόνες που βλέπει γυρίζουν μέσα της ένα διακόπτη. Η προσφορά και η μάχη ενάντια στη φτώχεια δεν γίνεται απλά προτεραιότητα αλλά σκοπός της ζωής της.
Μεταφέρει αγελάδες από την Γερμανία, την Ισπανία και την Ολλανδία. Σώζει ζωές και βραβεύεται. Με τη φιλανθρωπική της δράση να επεκτείνεται στην Αλβανία και τη Νότια Αφρική που είχε γεννηθεί το μακρινό 1942. Όταν οι γονείς της, βρίσκονταν μακριά από την κατεχόμενη Ελλάδα.
Στην συνέχεια πρόσθεσε: «Το να ανήκεις σε βασιλική οικογένεια δεν σημαίνει ότι είσαι ψηλότερα ή χαμηλότερα από κανέναν, είναι ένα επάγγελμα, όπως είναι του μουσικού ή του γιατρού, είναι η δουλειά μας. Ανήκω σε μια οικογένεια βασιλέων, όπως κάποιος μπορεί να ανήκει σε μια οικογένεια μουσικών. Εγώ είμαι πριγκίπισσα, αυτό όμως δεν με εμποδίζει να καθαρίσω ένα μπάνιο»
Ειρήνη: Η μάχη με τον καρκίνο
Ήταν από τις κοπέλες που δεν περνούσαν απαρατήρητες. Από τις 6 Μαρτίου του 1964, μέχρι τις 10 Ιουλίου του 1965 ήταν η διάδοχος του ελληνικού θρόνου. Και ο Τύπος της εποχής εστίαζε στα λόγια, στις επισκέψεις και στις κινήσεις της.
Από τη λάμψη των πρωτοσέλιδων και των εξωφύλλων κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 60, στα χρόνια της σκιάς και της δύσκολης μάχης με τον καρκίνο.
Στα λεγόμενα της είχε δηλώσει για την φοβία μην καταλήξει φαλακρή, λέγοντας: «Φοβόμουν ότι θα γινόμουν φαλακρή. Βρήκα κάποιες καταπληκτικές σκόνες για ανθρώπους που έχουν φαλάκρα, τις βάζεις και καλύπτεις τα σημεία στα οποία δεν υπάρχουν μαλλιά. Ορισμένες φορές φορούσα έναν κότσο ψεύτικο, στερεωμένο με τσιμπιδάκια, ένα καλοκαίρι στην Πάλμα όμως έφυγε από τη θέση του και έπεσε και δεν μπορούσα πλέον να τον χρησιμοποιώ. Έτσι αποφάσισα να κουρέψω κοντά τα μαλλιά μου».
Τα βασιλικά πρωτόκολλα άρχισαν κάποια στιγμή να την κουράζουν, να την καταπιέζουν και στη συνέχεια να την πνίγουν.
Ο όρος «μοναρχία» δεν είναι κατάλληλος για το σήμερα. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλοί λίγοι βασιλείς, ίσως δύο ή τρεις, που είναι στ′ αλήθεια μονάρχες. Η «μοναρχία» είναι ελληνική λέξη που παράγεται από το «μόνος» και από την «αρχή», την εξουσία. Σήμερα υπάρχει βασιλιάς, όχι μονάρχης, κι ένας βασιλιάς βασιλεύει, δεν κυβερνά.
Λέει τα καλύτερα για τη μητέρα της Φρειδερίκη και τα αδέρφια της Κωνσταντίνο και Σοφία που κατάφεραν να βασιλεύσουν. Θυμάται ακόμα το πραξικόπημα των συνταγματαρχών και τα ταραγμένα χρόνια που προηγήθηκαν. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν όπως λέει, ο αγαπημένος της πολιτικός.
Ειρήνη: Η πριγκίπισσα που άφησε τους τίτλους και τα πρωτόκολλα
Κατά τη διάρκεια της χούντας ακολούθησε τον αδερφό της, στο εξωτερικό και στη συνέχεια μοίρασε τη ζωή της ανάμεσα στην Ινδία, την Ιταλία και την Ισπανία που ζούσε η αδερφή της.
«Ο βασιλιάς γεννιέται και γίνεται: υπάρχουν βασιλείς χωρίς στέμμα και βασιλείς με στέμμα, όλοι όμως είναι βασιλείς. Ένας βασιλιάς μπορεί να είναι ένας οποιοσδήποτε κύριος ή μια οποιαδήποτε κυρία. Δεν πιστεύω στη συγγένεια, το σημαντικό στοιχείο είναι η αξία που έχει κανείς ως άνθρωπος. Δεν είναι το DNA που κάνει τον βασιλιά, αλλά ο χαρακτήρας του. Ένας βασιλιάς πρέπει να έχει ανδρεία, σοφία και λίγη δυσπιστία για να μην πλανάται. Πρέπει να έχει πολλή συμπόνια, όπως επίσης και πολλή αποφασιστικότητα».
Για χρόνια μετά το 2000 ζούσε σε ένα διαμέρισμα που είχε νοικιάσει στην πλατεία Μαβίλη. Το 2018 απαρνήθηκε την ελληνική υπηκοότητα και απέκτησε την ισπανική.
Ο θάνατος του αδερφού της, την έφερε ξανά στην Αθήνα. Υποβασταζόμενη από τις ανιψιές και τη Μαρί Σαντάλ λίγο πριν την ταφή του Κωνσταντίνου, σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής της. Μιας πορείας ξεχωριστής, δίχως συμβιβασμούς για τη μοναδική πριγκίπισσα που έγραψε και γράφει τη δική της ιστορία στο χρόνο.