Γράφει η Ιωάννα Γκανέτσα
Το σ’ αγαπώ είναι μια ομολογία.
Ανάλογα με τον τρόπο ή τον τόνο που θα εκφραστεί διαλαλεί ένα αίσθημα εφορίας, πόνου, παροξυσμού, έκστασης, αγωνία, αδυναμίας.
Το σ’ αγαπώ είναι μια ικεσία.
Προσμένεις πως ο άλλος ως δια μαγείας να συγχρονιστεί με τα δικά σου συναισθήματα και θα απαντήσει θετικά βγάζοντας σε από την αγωνία της αβεβαιότητας.
Το σ’ αγαπώ είναι μια απολυτότητα.
Αν το πεις δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν είναι δυνατόν να σταματήσεις ν’ αγαπάς.
Γι’ αυτό αποφεύγεις να το ξεστομίσεις.
Φοβάσαι πως δεσμεύεσαι, πως δηλώνεις την επιθυμία να μείνεις μια ζωή με τον ίδιο άνθρωπο.
Όμως στην πραγματικότητα, όταν αγαπήσεις αληθινά, το μόνο που δεσμεύεις είναι ο εαυτός σου.
“Σ’ αγαπώ” δεν σημαίνει πως εγώ θα ζήσω μαζί σου, ό,τι κι αν συμβεί. Σημαίνει πως “ό,τι και να μας συμβεί, εσύ θα ζεις πάντα μέσα μου”.
Δεν δηλώνει κτήση, αυταπάρνηση, θυσία. Δεν κατακερματίζει τα προσωπικά θέλω. Δεν φοβάται να κινδυνέψει, να αφοσιωθεί, να αγκαλιάσει, να υποφέρει, να υπερβεί τον εαυτό του για χάρη εκείνου που αγαπά.
Δεν παίρνει πίσω την αγάπη του στην πρώτη δυσκολία ή αναποδιά. Είναι δήλωση και πράξη ουσίας, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
Κι όμως… συνεχίζεις ν’ αποφεύγεις το “σ’ αγαπώ”. Φοβάσαι πως ίσως κάνεις λάθος. Όμως, η αγάπη δεν κάνει λάθη. Εσύ κάνεις.
Αγαπάς αλλά συνηθίζεις να περνάς περισσότερο χρόνο με εκείνους που θέλεις λιγότερο. Ξοδεύεσαι σε ανούσιες στιγμές και αφήνεις τις αληθινές να προσπεράσουν. Αγαπάς και θέλεις να σε αγαπούν με τον ίδιο τρόπο ενώ ξέρεις πως η αγάπη δεν μπαίνει σε καλούπια. Επιμένεις να τη θέλεις με τους δικούς σου όρους, τη δική σου λογική. Να την κάνεις να μοιάζει με τη δική σου αγάπη.
Ωστόσο, καμιά αγάπη δεν είναι ποτέ η ίδια.
Αγάπη. Μια βαθιά τομή του Εμείς σε ένα ακέραιο Εγώ.
Κι ακόμη κι αν τύχει το Εμείς να χαθεί. Θα υπάρχει πάντα το Εγώ.
Εγώ (σ’) αγάπησα. Εγώ (σ’) αγαπώ.
Πηγή: thessalonikiartsandculture.gr