Λένε πως δεν υπάρχει πιο ψυχρό θέαμα από το βλέμμα μιας γυναίκας, που κοιτά τον άντρα που την
έχει απογοητεύσει.
Ίσως να ‘ναι έτσι.
Ίσως τελικά η ψυχρότητα αυτή σηματοδοτεί και το οριστικό φινάλε .
Μέχρι τότε υπάρχει η αμυδρή ελπίδα της επιστροφής.
Έπειτα από αυτό το βλέμμα όμως ο κύκλος σπάει .
Το σπάσιμο γίνεται πλέον απόλυτα συνειδητά.
Μετά το κρακ ακολουθεί το μηδέν.
Όχι, δεν μιλάω για τη στιγμή που φτάνεις στο ναδίρ, μιλάω για τη στιγμή που εσύ η ίδια μηδενίζεις με τα χέρια σου το κοντέρ της ζωής σου.
Για εκείνη την απόλυτα δική σου στιγμή, που τερματίζεις ότι έγινε και ξεκινάς πάλι μέσα σου να φτιάχνεις τα πράγματα απ την αρχή.
Είναι εκείνη η στιγμή, που πια μπορείς να φτιάξεις τα πράγματα, αλλά δεν θέλεις .
Είναι που το συγγνώμη, το σ’ αγαπώ και το σε θέλω πίσω δεν σου προκαλούν ίχνος συναισθήματος.
Είναι που απλά έπαψε να σε νοιάζει.
Κοιτάς το ταβάνι και δεν σκέφτεσαι τίποτα.
Ο κύκλος έκλεισε πια.
Έσπασε ο κρίκος.
Η ζεστασιά και η αγάπη έδωσαν τη θέση τους στην ψυχρότητα και την απόλυτη σιωπή.
Δεν μιλάς. Δεν θες να σπαταλήσεις άλλο χρόνο και λέξεις.
Ίσως να μην είσαι η ίδια γυναίκα που ήσουν πριν.
Ίσως να μην μπορείς να σβήσεις τα όποια σημάδια υπάρχουν στην ψυχή σου .
Ίσως ήρθε η ώρα να ανοίξεις πανιά για νέους κύκλους, πιο ισχυρούς, πιο όμορφους .
Ίσως μπροστά σου είναι όλα όσα ήθελες.
Είναι που όπως λέει και η Κική Δημουλά, “κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια” .
Είναι που την αρχή σου πια, την τόσο καινούργια αρχή που θες, εσύ την κρατάς σφιχτά στα χέρια σου σαν πολύτιμο δώρο και είσαι ελεύθερη να αγωνιστείς για αυτή..
Keep walking..
Ο δρόμος είναι μπροστά σου …ποτέ πίσω σου…
Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Πηγή: wp.loveletters.gr