Γράφει ένας παλιός «νταής».
Έμαθα από τα κανάλια την είδηση ότι σε βρήκανε Βαγγελάκη…
Να ταφείς, τουλάχιστον, αγόρι μου, να ησυχάσει η ψυχούλα σου, να ξέρει που είσαι η μανούλα σου.
Δεν στο κρύβω, έχω τύψεις για τον χαμό σου. Ποιος είμαι; Ο δολοφόνος σου.
Όχι, όχι, δεν με ξέρεις. Δεν έτυχε να συναντηθούμε ποτέ.
Αλλά 40 χρόνια τώρα, έχω σπρώξει στον θάνατο δεκάδες άλλους Βαγγέληδες.
Στο νηπιαγωγείο ακόμη γελούσα με την ψυχή μου όταν ένα παιδάκι κατουριόταν πάνω του. Ρε το ζαβό. Πλάκα που είχε…
Στο δημοτικό δεν έκανα ποτέ παρέα με τον Δημητράκη. Αφού ήταν εμφανώς φτωχός. Μπορεί να ήταν και άπλυτος. Μπορεί να μην ήταν καν άνθρωπος. Δεν έβγαλα συμπέρασμα.
Στο γυμνάσιο ακόμη θυμάμαι τα γέλια που ρίχναμε με τη Γεωργία τη χοντρή. Το τι της γράφαμε στο θρανίο, το τι της λέγαμε στο διάλειμμα. Μιλάμε για ΠΟΛΥ πλάκα. Και αυτή η φακλάνα όλο έκλαιγε!
Στο λύκειο αυτός ο Σωτήρης το πρεζάκι ήταν η ντροπή της τάξης. Μπάσκετ δεν έπαιζε, μπάλα δεν έπαιζε, με γκόμενες δεν έβγαινε και όλο χανόταν στο δασάκι με μια κιθάρα. Καλλιτέχνης. Σώπα ρε τι καλλιτέχνης; Απλώς διαφορετικός.
Στο στρατό ποιος να ξεχάσει τον κοντό τον Νικόλα από την Κοζάνη; Βλαχαδερό, μαλ……νο. Τραβούσε τη φάπα. Και μετά γελούσε. Του άρεσε να τον πειράζουμε. Και εμείς, ως γνήσιοι παλιοί τον είχαμε τσακίσει. Κάποια στιγμή πήρε μετάθεση. Αυτός λέει τη ζήτησε. Κωλόπαιδο…
Δε συνεχίζω Βαγγελάκη. Με κατάλαβες. Αν σε είχα γνωρίσει, μπορεί να ήμουν εγώ αυτός που σε «σκότωσε».
Σκατοχώρα φίλε. Γεμάτη μάγκες. Ανίκανη να δεχθεί το διαφορετικό.
Καλό ταξίδι φίλε. Πας κάπου καλύτερα. Χωρίς Έλληνες κομπλεξικούς…
ΠΗΓΗ:
thetoc.gr