Η απόσταση που μας χωρίζει από την Κίνα αποδείχτηκε λόγος ικανός για να μην ευαισθητοποιηθούμε έγκαιρα. Όχι μόνο γεωγραφικά ή χρονικά (τα εκεί πρώτα κρούσματα καταγράφηκαν το 2019), αλλά η «απόσταση» γενικότερα.
Νιώθαμε τόσο μακριά από άποψη κουλτούρας, προτιμήσεων, διατροφικών συνηθειών που βγάλαμε προς τα έξω αντιδράσεις σαν εκείνες στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν ο κόσμος ερχόταν για πρώτη φορά αντιμέτωπος με την μάστιγα της δικής του εποχής. Το AIDS. Το οποίο τότε χαρακτηρίστηκε η «ασθένεια των γκέι» ή ακόμη και η θεϊκή τιμωρία για τις… αμαρτίες τους, με τον ίδιο τρόπο που μέχρι πριν μερικές εβδομάδες ο υπόλοιπος πλανήτης αξιολόγησε το ξέσπασμα του κορονωϊού ως μια εσωτερική υπόθεση που αφορά μόνο την «κίτρινη φυλή», η οποία ανάμεσα στα υπόλοιπα «κουσούρια» που της προσάπτουμε, έχει και το απαίσιο χούι να καταναλώνει σκύλους, φίδια, νυχτερίδες και ένα σωρό άλλα πλάσματα για τα οποία η Δύση δείχνει μεγαλύτερη ευσπλαχνία σε σχέση με τα βόδια, τα γουρούνια ή τα αρνιά.
Και, φυσικά, λησμονώντας πολύ εύκολα πως η νόσος των χοίρων ή των τρελών αγελάδων ακόμη περισσότερο δεν διέφεραν ιδιαίτερα. Τουλάχιστον στα πρώτα στάδιά τους, πριν αντιληφθούν όλοι πως αυτός ο νέος εχθρός είναι απείρως πιο επικίνδυνος.
Μέχρι ενός σημείου είναι φυσιολογικό να μην ανησυχείς για κάτι που φαινομενικά είναι τόσο μακρινό και αλλόκοσμο. Οι λαοί και οι πολίτες έχουν την τάση να κινητοποιούνται από ανθρώπους, πράγματα ή καταστάσεις με τα οποία νιώθουν πως ταυτίζονται σε μεγάλο βαθμό. Γεγονός που καθιστά ακόμη πιο ακατανόητη και ανεύθυνη την στάση μεγάλου μέρους του πληθυσμού της Ελλάδας, που αρνείται να συμμορφωθεί παρά το γεγονός ότι πλέον τα νέα για ολοένα και περισσότερα κρούσματα και –επαγωγικά- θανάτους έρχονται από την γειτονική Ιταλία, με την οποία έχουμε μονίμως την ψευδαίσθηση ότι «μοιάζουμε».
Κάποιοι (δεν ξέρω γιατί, πρέπει να τους βρείτε και να τους ρωτήσετε) επιμένουν ότι οι αριθμοί είναι ένας ωραίος τρόπος να λες ψέματα, αλλά στην περίπτωση του κορωνοϊού η στατιστική είναι το μόνο πράγμα που λέει την αλήθεια. Η στατιστική και οι ειδικοί. Τα στοιχεία είναι τόσο ξεκάθαρα… Η γλώσσα των επιστημόνων, επίσης. Θα πεθάνουμε… Αν όχι εμείς, σίγουρα κάποιοι από αυτούς που αγαπάμε. Και το κακό (που συμβαίνει ήδη) θα συνεχίσει να θεριεύει όσο εμείς το ταΐζουμε με τις ηλίθιες συμπεριφορές μας.
Ως επίσημη ημερομηνία άφιξης του ιού στην Ελλάδα καταγράφεται η 26η Φεβρουαρίου. Μια γυναίκα από την Θεσσαλονίκη, που είχε ταξιδέψει στο Μιλάνο. Την επόμενη κιόλας εισήχθη στο νοσοκομείο και το παιδί της, ενώ την ίδια μέρα είχαμε και το πρώτο κρούσμα στην Αθήνα. Στις 28 του μήνα επιβεβαιώθηκε και τέταρτο και στις 29 άλλα δύο. Μέχρι τότε όλα έμοιαζαν να βρίσκονται υπό έλεγχο, πριν μπει ο Μάρτιος και το φαινόμενο αρχίσει να παίρνει διαστάσεις και να φανερώνει το πραγματικό πρόσωπό του.
Από τα 9 κρούσματα της 4ης Μαρτίου χρειάστηκε να περάσουν μόνο 10 ημέρες για να εκτοξευθεί αυτός ο αριθμός στα 332 κι ένας Θεός ξέρει πόσο μεγαλύτερο θα είναι αυτό το νούμερο όταν θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές. Η γεωμετρική πρόοδος που παρατηρείται (και φυσικά δεν έχει πλησιάσει ούτε κατά διάνοια στην κορύφωσή της) θα συνεχίσει να «καλπάζει» και υπάρχει μόνο ένας τρόπος να σταματήσει. Η απομόνωση.
Η πλήρης δέσμη μέτρων που ακολουθείται σήμερα (και θα γίνει αυστηρότερη στο μέλλον) ανακοινώθηκε στις 13 Μαρτίου. Την ίδια ημέρα η Ιταλία θρηνούσε ήδη 100άδες νεκρούς και η Ισπανία ακολουθούσε κατά βήμα ανάλογη πορεία. Γνωρίζοντας πως ήταν θέμα χρόνου να βρεθεί σε ανάλογη θέση και να διαπιστώσει ότι θα πληρώσει πολύ ακριβά την ατολμία ή την καθυστέρηση στη λήψη μέτρων για τον περιορισμό των κρουσμάτων.
Και η Ελλάδα, κύριε; Η Ελλάδα έδρασε πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με άλλους, αν και θα μπορούσε ως κρατικός μηχανισμός να παρέμβει πολύ πιο δυναμικά και τελεσίδικα εάν δεν συνυπολογιζόταν κάθε φορά το περίφημο «πολιτικό κόστος». Ευτυχώς, οι συμβουλάτορες του Κυριάκου Μητσοτάκη κατόρθωσαν να τον πείσουν ότι η κυβέρνησή του θα δεχόταν εξόχως μεγαλύτερο πλήγμα εάν οι Έλληνες άρχιζαν να πεθαίνουν κατά εκατοντάδες, παρά εάν τους έκοβε τα μπουζούκια, τους καφέδες, τον τζόγο και τους οίκους ανοχής και ξεκινούσαν την γκρίνια για τον «περιορισμό» των «ατομικών δικαιωμάτων» τους.
Ενεργώντας για ακόμη φόρα με απερισκεψία που αγγίζει τα όρια της τρέλας, συμπολίτες μας γέμισαν τα πάρκα, τις πλατείες, τις πλαζ, τα χιονοδρομικά κέντρα, τις εκκλησίες (μιας και το έφερε η κουβέντα, ας βρει επιτέλους κάποιος το σθένος να βάλει και σε αυτές αλλά και σε κάθε χώρο θρησκευτικής λατρείας λουκέτο) σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Σαν να μην αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους. Σαν να αδιαφορούν για τις επιπτώσεις. Σαν να θεωρούν ηλίθιους τους ειδικούς και να πιστεύουν ότι οι χιλιάδες νεκροί σε όλον τον πλανήτη δεν είναι τίποτα παραπάνω από κομμάτια μιας διεθνούς συνωμοσίας που στόχο έχει αποκλειστικά την δική τους καλοπέραση.
Όντας δύσπιστοι και ξεροκέφαλοι, αποδεικνύουμε ότι τελικά μία από τις ελάχιστες φορές που το κράτος δίνει το «παρών» με παρεμβάσεις προς την σωστή κατεύθυνση, εμείς παραμένουμε αμετανόητα γραφικοί και τραγικά ανεύθυνοι. Κρατώντας μια στάση που δεν αφήνει αυτούς που πάντα «μας φταίνε» κανένα άλλο περιθώριο από την στροφή προς την επιβολή, στα όρια του ολοκληρωτισμού.
Λες και χρειαζόμαστε νόμους για να πειστούμε για την σοβαρότητα της κατάστασης. Λες και απαιτούνται μέτρα για να πειστούμε να… επιβιώσουμε. Λες και δεν θέλουμε να αντιληφθούμε ότι γινόμαστε συνένοχοι σε ένα έγκλημα εθνικών διαστάσεων. Λες και θέλουμε με την… αντίσταση του κ@λου που κάνουμε στα μέτρα, να «αναγκάσουμε» τις Αρχές να πάρουν ακόμη δραστικότερα για να τα βάλουν με το μικρό «γαλατικό χωριό» που ανακάλυψε ο καθένας μέσα μας. Λες και δεν καταλαβαίνουμε ότι όσο δεν ακούμε την φωνή των ειδικών, τόσο αυξάνονται με μαθηματική ακρίβεια οι πιθανότητες τα μόνα πράγματα που θα ακούγονται εκεί έξω να είναι οι κινητήρες των νεκροφόρων που θα μεταφέρουν θύματα και οι ερπύστριες των τανκς για να επιβάλλουν την τάξη.
Πηγή: menshouse.gr