Έγραψε ο Δημήτρης Ουγγαρέζος σε άρθρο του στο znews:
«Το λέω λοιπόν: Η φάση με τον Λιάγκα έχει εκτροχιαστεί και κανένας άνθρωπος δεν το αξίζει αυτό.
Το περιστατικό ήταν λάθος. Αποτελεί, εκ των πραγμάτων, απ’ τις πιο μελανές τηλεοπτικές σελίδες. Κανείς δε θα επιχειρηματολογήσει για το αντίθετο, όχι τουλάχιστον δημόσια – και καλά θα κάνει.
Σ ’αυτήν τη φάση, καμιά συζήτηση δεν έχει νόημα. Ούτε για το αν η Μάρα Μεϊμαρίδη λέει χειρότερα κάθε πρωί, ή το αν στην εκπομπή της Αννίτας ακούγονται «τέρατα» κάθε ΣΚ, ούτε για το ποιος φταίει, για το ποιος έπρεπε να προστατεύσει ποιον, για το ποιος πήγε να το σώσει, ή ακόμη, για την ευθύνη του καναλιού, της αρχισυνταξίας, του Λιάγκα, ή του πάνελ. Η μαλακία είναι μαλακία, η συγγνώμη που ζητήθηκε – τελικά – την επιβεβαιώνει και λόγια άλλα, δε χωρούν.
Advertisement: 0:16
Εδώ, να αναφέρουμε ότι άνθρωπο να παραιτείται από πολιτικό πόστο για λόγους ευθιξίας, όπως στην περίπτωση της Κατερίνας Γκαγκάκη έχουμε να δούμε από τότε που ο Γιώργος Καπουτζίδης ήταν διευθυντής στο Mega. Τι; Δεν ήταν ποτέ; Αμπράβο…
Γονάτισε λοιπόν, ο Γιώργης. Ο «αλαζόνας» παρουσιαστής, ο «εξυπνάκιας», ο «φιγουρατζής» με το μεγάλο στόμα και την άποψη για όλα, λύγισε. Ο «πολύς» κος Λιάγκας είναι πεσμένος στο τηλεοπτικό καναβάτσο. Και τώρα, τι;
Και τώρα, περνά ο κάθε πικραμένος και του ρίχνει την κλωτσιά του. Και δε μιλώ για τους τηλεθεατές που έθιξε το περιστατικό. Αναφέρομαι σε συναδέλφους, ανθρώπους του χώρου, τηλεκριτικούς, ηθοποιούς, τραγουδιστές, κάτι αθλητικογράφους, μπορεί και τον διαχειριστή της πολυκατοικίας του Γιώργου που του χρωστάει κοινόχρηστα, οι οποίοι πέρασαν μια βόλτα να του πατήσουν το κεφάλι.
Και μπορεί το κλίμα να είναι εναντίον του Λιάγκα με τον ίδιο να φέρει μερίδιο ευθύνης, μπορεί ο όχλος να τους δίνει την αίσθηση ότι καλά του κάνουν, αλλά πόσο άνανδρος είσαι να βγάζεις το άχτι σου ξανά και ξανά σε έναν άνθρωπο πεσμένο, ενώ όταν ήταν «όρθιος» τον χεζόσουν, ή έστω «δεν ήθελες να μπλέξεις»;
Σου «την έσπαγε» καιρό και είχες κάνει εικόνα την πτώση του, συνάδελφε – να λέμε αλήθειες. Τώρα, λοιπόν, με πρόσχημα την έλλειψη ανθρωπισμού βρήκες πάτημα να εκδηλωθείς. Πόσο ευγενές, όμως είναι αυτό που γίνεται; Πόσο γίνεσαι ο «Λιάγκας» που υποτίθεται πολεμάς;
Εφόσον το θέμα έχει πάρει, μεταξύ άλλων, και την οδό της ενδεχόμενης επιβολής κυρώσεων, μέσω της κινητοποίησης του ΕΣΡ με τη διαδικασία, μάλιστα, του «κατεπείγοντος», ό,τι συμβαίνει τις τελευταίες μέρες είναι αγνός κανιβαλισμός και πρέπει να σταματήσει.
Γιατί και ο Γιώργος Λιάγκας έχει παιδιά και πρέπει να επιστρέψει σπίτι απ’ τη δουλειά, να τους γελάσει και να τα πάει στο κολυμβητήριο μετά από κάθε «ψόφο» που του εύχονται, άνθρωποι που πρεσβεύουν ότι είναι καλύτεροι από εκείνον, χωρίς να το αποδεικνύουν, ωστόσο.
Και επειδή ένας παρόμοιος κανιβαλισμός πήγε να γίνει και με τη Σταματίνα Τσιμτσιλή την εβδομάδα που πέρασε με «τίτλους» από λόγια που δεν είπε ποτέ, θα τολμήσω να πω, πώς η τηλεόραση δε χρειάζεται όψιμους «Σερίφηδες» και μάλιστα, από την ίδια της, τη φάρα. Ο τηλεθεατής έχει και οφείλει να έχει γνώση, καλλιέργεια, αντίληψη και κριτήριο να στέλνει όποιον απορρίπτει από εκεί που ήρθε.
Αδέλφια μου, τα «ευχαριστώ» μου τα έχω πει στους ανθρώπους του χώρου που «είδαν» κάτι σ’ εμένα όλα αυτά τα χρόνια και με στήριξαν, ακόμη κι όταν εγώ με μαλακίες που έκανα τους έδινα επιχείρημα για το αντίθετο. Με έχουν υποστηρίξει, όμως, δε με έχουν «σπρώξει» ποτέ και αυτές τις μαλακίες – που προανέφερα – τις πλήρωσα και με «τις υγείες μου». Αυτό, λοιπόν, μου επιτρέπει να λέω την αλήθεια μου, στα 39 μου και να κοιμάμαι ήρεμος.
Ό,τι συμβαίνει από εδώ και πέρα στον Λιάγκα είναι «χοντρό». Και, πιστέψτε με, δεν γράφω αυτά τα λόγια, επειδή είναι φίλος μου – ίσα ίσα, ο Λιάγκας δε με έχει στηρίξει ποτέ σε δημόσιες διαμάχες μου – το αντίθετο μάλιστα. Ούτε επειδή, πραγματικά, στην προσωπική του ζωή δεν έχει καμία σχέση με τη «στολή εργασίας» που ζώνεται στην τηλεόραση και αφηνιάζει. Όμως, το σωστό είναι σωστό και δε λειτουργεί ανταποδοτικά.
Πέστε να με φάτε τώρα, εγώ όμως σας εκτιμώ, αδέλφια μου και θα σας ευχαριστώ πάντα. Ας κλείσουμε με ένα τραγούδι που όταν εγώ μεγάλωνα συμβόλιζε την ειρήνη, τη συμφιλίωση και την αρμονική συνύπαρξη, ως βασικές προϋποθέσεις για να κάνουμε τον κόσμο μας ένα καλύτερο μέρος… Καλή αντάμωση».