Πετάει, πετάει ο χαρταετός θα πουν αύριο πολλά παιδιά, αλλά και ενήλικοι οι οποίοι αισθάνονται παιδιά, σε όλη την Ελλάδα. Το έθιμο το οποίο χαρακτηρίζει την έναρξη της Σαρακοστής επιτάσσει καλή διάθεση και στοιχειώδεις ικανότητες. Όσοι μάλιστα επιλέξουν να κατασκευάσουν μόνοι τους τον χαρταετό που θα ξεχωρίσει στους αιθέρες, δεν έχουν παρά να διαβάσουν τον παρακάτω κείμενο και να πουν ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άνθρωπό που κράτησε ζωντανή αυτή τη τέχνη εδώ και αρκετά χρόνια στο νησί μας.
Ο κ. Μάρκος ήταν μια χαρακτηριστική μορφή του νησιού, όλοι θυμόμαστε όταν αυτές τις ημέρες στεκόταν με τα πανέμορφα στεφανωτά όπως τα λέμε εδώ στη Σύρο. Δυστυχώς η καρδούλα του δεν τον άντεξε και πέταξε ψηλά όπως οι εκατοντάδες χαρταετοί που είχε φτιάξει.
Ο κ. ΜΑΡΚΟΣ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΟΣ έφυγε σε ηλικία 95 ετών σήμερα Τρίτη 25/2/ Για εμάς μια αναφορά είναι το ελάχιστο ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για ένα άνθρωπο της βιοπάλης που απέκτησε οτι δημιούργησε με πολύ δουλειά. Ενας τεχνιτης των Στεφανωτων από τους καλυτέρους, μας άφησε την τέχνη που με τόσο αγάπη έδειχνε στους νεότερους.
Ήταν χαρά του παππού να διδάξει αυτήν την τέχνη, στα παιδιά και ακόμα καλύτερα στους μεγάλους που θα συνέχιζαν την παράδοση.
Ο κ.Μάρκος γεννημένος το 1925 έχει την ζωντάνια έφηβου και την διαύγεια μας.
“Στην Ανω-Σύρα έφτιαχναν τον “αετό” οκτάγωνο μεγάλο. Εμείς στο Βροντάδο φτιάχναμε το στεφανωτό, Οι εργασίες για την κατασκευή του χαρταετού ξεκινούσαν κατά τον Σεπτέμβρη εκείνη την εποχή. .Μαζεύαμε θηλυκά καλάμια σε “χασοφεγγαριά”. Μετά τα Χριστούγεννα δουλεύαμε συνέχεια για να προλάβουμε τις κατασκευές, Θα’φτιαχνα και 500 κομμάτια, που πουλιοντουσαν όλα και ήθελαν ακόμα περισσότερα. Όλος ο ουρανός τότε γέμιζε χαρταετούς ήταν το παιχνίδι των παιδιών και των μεγάλων” Οι πιο πλούσιοι απαιτούσαν ακριβά υλικά,μεγάλους γερούς αετούς και τους πλήρωναν όσο-όσο για να καμαρώνουν τα παιδιά τους.
20δρχ.είχε τότε που μ’αυτά περνούσε μία οικογένεια με 3παιδιά άνετα.
Υπήρχε και η αλητεία που προσπαθούσαν με “αρεμούλες” να κλέψουν τους αϊτούς ή τα στεφανωτά.Βάζοντας πέτρα χαμηλά στην “καλούμα” ή ακόμα και ξυραφάκια,έκοβαν τα στεφανωτά και τα κρατούσαν δικά τους .Ήταν μεγάλη ντροπή για ένα παιδί να χάσει τον στεφανωτό του για να το πάρει πίσω μπορεί να του ζητούσαν οτιδήποτε τα “καλόπαιδα”.Μια εβδομάδα διαρκούσε το ανέβασμα άντε 10μέρες. Μετά το Πάσχα ξεκινούσαμε να φτιάχνουμε “ασβούρες”
Κάποτε θυμάμαι είχε άσχημο καιρό την Καθαρή Δευτέρα όπως φέτος έτσι μου’μειναν απούλητα 500 στεφανωτά που είχα φτιάξει.Τα πακετάρισα και’γω καλά τα’βαλα στην αποθήκη για την επόμενη χρονιά να τα πουλήσω.Πάω να τα πιάσω με χαρά την επόμενη και τι να δω κομμάτια όλα τα στεφανωτά! Είχαν μπει ποντίκια και έκαναν φωλιές τα’χαν ρημάξει όλα! Απο’τότε δεν ξανα’δούλεψα αλευρόκολλα στα στεφανωτά. Μου’γινε μάθημα.. είχε αναφέρει σε ενα blog “
Καλό ταξίδι κ. Μάρκο
Πηγή: cyclades24.gr