«Απάνθρωπο» κράτος! Κραυγή απόγνωσης από τους γονείς του.
Ο οκτάχρονος Αναστάσιος Μ. γεννήθηκε πρόωρα τον Απρίλιο του 2012, με πολλά προβλήματα υγείας. Από τότε μαζί με τους γονείς του ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά αφού τα προβλήματα λόγο της προωρότητας στην γέννηση του επέφεραν στο αγοράκι νευροαναπτυξιακή διαταραχή, αυτισμό και τύφλωση .
Το επίδομα αναπηρίας που λάμβανε η οικογένεια , η οποία αντιμετωπίζει πολλά οικονομικά προβλήματα , κόπηκε από το «κράτος πρόνοιας», γιατί κάποιοι αποφάσισαν (άκουσον – άκουσον), ότι το παιδάκι δεν πάσχει από ολική αναπηρία…
Σε σημερινό πρωτοσέλιδο της η εφημερίδα «Ταχυδρόμος της Πάφου» φέρνει στο φώς όλες τις πτυχές του προβλήματος του μικρού Αναστάση.
Απέρριψε την αίτηση η Υπηρεσία Διαχείρισης Επιδομάτων Πρόνοιας.
Σύμφωνα με τα όσα ανέφεραν οι γονείς του οκτάχρονου , στον Τ, η αίτηση τους απορρίφθηκε από τις αρμόδιες υπηρεσίες με την δικαιολογία ότι το παιδί τους είναι μερικώς ανάπηρο . Παρά τις πολυσέλιδες γνωματεύσεις ιατρών , ψυχολόγων και πορισμάτων αξιολόγησης αναπηρίας κλπ , οι υπηρεσίες πρόνοιας απέρριψαν το αίτημα και έκριναν ότι το αγοράκι δεν έχει πιστοποιηθεί ως άτομο με ολική αναπηρία.
Που είναι το κοινωνικό κράτος και πώς τα παιδιά με αναπηρία εντάσσονται σε αυτό;
Η μητέρα του Αναστάσιου , με δάκρυα στα μάτια , εξηγεί πως η ζωή με ένα αυτιστικό παιδί δεν είναι εύκολη. Χρειάζεται ειδική φροντίδα, φαρμακευτική αγωγή και καλό περιβάλλον.
Η ίδια στέκεται βράχος δίπλα του , από την ημέρα της γέννησης του. «Αν και το παιδί έχει πολλές δυσκολίες και δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί, χρειάζεται το βοήθημα για να καλυφθούν οι καθημερινές του ανάγκες σε λογοθεραπείες, εργοθεραπείες, φυσικοθεραπείες. Εγώ κι ο σύζυγος μου κάνουμε ότι μπορούμε ,όμως δεν έχουμε εισοδήματα . Έχουμε χρέη. Τι να πρωτοπρολαβουμε ; Με τόσες στερήσεις πώς να βοηθήσω το παιδί μου. Ένας γονέας που έχει ένα παιδί διαφορετικό από τα άλλα θα έχει πάντα μέσα του ένα γιατί, ένα παράπονο και πάρα πολλές δυσκολίες να αντιμετωπίσει. Γιατί το κράτος μας σπρώχνει σε αδιέξοδο;»…
Υ.Σ Η περίπτωση που φέρνει σήμερα στο φως ο Ταχυδρόμος της Πάφου ,μπορεί να είναι συγκινητική, η και αδιάφορη. Για μια Μάνα όμως…είναι το παν! Γιατί κι αυτή έχει όνειρα και ελπίζει για ότι καλύτερο για το παιδί της..Και που δεν μπορεί ποτέ να αποδεκτει ότι τοδικό της παιδί είναι διαφορετικό…
Κάποιοι, επιτέλους , πρέπει να σταματήσουν να εθελοτυφλούν και να ενσκήψουν στα αυτονόητα!