14 Αυγούστου 2005. Η πτήση-μυστήριο του HELIOS, έχει δραματικό τέλος με τη συντριβή του αεροσκάφους στο Γραμματικό…
Γράφει ο Χαράλαμπος Χειμώνας
Ανοικτή επιστολή στον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας στέλνει ο Ανδρέας Ευριπίδου που τα τελευταία 11 χρόνια αγωνίζεται μόνος για να επιβιώσει στην ζωή, αφού ένα οικογενειακό ταξίδι ήταν αρκετό για να του στερήσει την χαρά στην ζωή.
Ο Ανδρέας ήταν ο γιος της πενταμελούς οικογένειας που αποφάσισε να ταξιδέψει με το μοιραίο boing 737 της εταιρίας Ήλιος εκείνο το μοιραίο Αύγουστο του 2005, με το αεροσκάφος που απογειώθηκε από την Λάρνακα να μην καταφέρει ποτέ να φτάσει στο προορισμό του. Αφού συνετρίβη στο Γραμματικό.
Τότε μόλις 19 χρονών ακόμη εκτελούσε τα στρατιωτικά του καθήκοντα υπηρετώντας την πατρίδα. Έτσι δεν ήταν δυνατό να ακολουθήσει την οικογένεια του στο ταξίδι αναψυχής που έμελλε να τους στερήσει την ζωή.
Οι μνήμες για το Αντρέα δεν ξύπνησαν, γιατί είναι εκεί ολοζώντανες μέσα του κάθε μέρα που περνά, ζει με τον καημό ολόκληρης της οικογενειακής γαλήνης που έχασε. Έχασε τον μπαμπά την μαμά του αλλά και τις δύο του αδερφές. Μόνος σε αυτό τον κόσμο πλέον προσπαθεί να σταθεί στα δικά του πόδια και στέλνει ανοικτή επιστολή στο πρόεδρο της Κυπριακής δημοκρατίας αφού υποστηρίζει ότι του “κούρεψαν” ότι έχει και δεν έχει. Ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι στις “πλάτες” του έχει ένα δάνειο το οποίο αδυνατεί να αποπληρώσει.
Διαβάστε αυτούσια την επιστολή:
Ανδρέας Ευριπίδου
23 Ιουλίου 2016
Εξοχότατο Πρόεδρο
Της Κυπριακής Δημοκρατίας
Εξοχότατε Κε Πρόεδρε
Ονομάζομαι Αντρέας Ευριπίδου, είμαι ένα από τα ορφανά της Ηelios. Το ξέρω ότι σας φαίνομαι άγνωστος γιατί κρυβόμουν για σχεδόν 11 βασανιστικά, με την σημασία της λέξεως, χρόνια ειδικά τα τελευταία χρόνια όπου ζω στη κατάθλιψη και την μιζέρια. Γιατί κάποια γεγονότα ούτε το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να τα συλλάβει.
Είχα χάσει τότε του γονείς μου αλλά και της δυο μικρότερες αδερφούλες μου, είχε ξεκληριστεί ολόκληρη η οικογένεια μου μένοντας μόνος. Πάντα προσπαθούσα να αποφεύγω την δημοσιότητα γιατί δεν ήθελα να με βλέπει ο κόσμος με λύπηση και μετά από 11 χρόνια κάνω το αντίθετο γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος για εμένα κάθε άνθρωπος έχει τα όρια του, ήθελα απλά να ζήσω σαν άνθρωπος και αυτό το στερούμαι. Έχουν περάσει τα χρόνια και ακόμη προσπαθώ με κάθε τρόπο να σταθώ στα πόδια μου και να καταφέρω να ζήσω φυσιολογικά σαν όλους εσάς.
Μου έχετε πάρει όλα τα λεφτά ότι είχα και δεν είχα και όταν εννοώ όλα, όλα ανεξαιρέτως. Με έχετε φέρει και πάλι στο μηδέν.
Έχω καταντήσει τα τελευταία χρόνια κε Πρόεδρε, κατά καιρούς, να είμαι χωρίς ρεύμα χωρίς νερό και να κινδυνεύω με νευρική ανορεξία.
Σας στέλνω όλους ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ, διπλοσυστημένες και μέσω email, ζητώντας βοήθεια και με λίγα λόγια να με αγνοείτε όλοι σας.
Κε πρόεδρε δεν έχω οικογένεια από πίσω μου να με στηρίξει η να μου δώσει κάτι που έχω ανάγκη, είμαι ο μοναδικός ΕΠΙΖΩΝ από την οικογένεια μου.
Για να σας δώσω να καταλάβετε πως νιώθω απλά φανταστείτε να έρθετε στη θέση μου για λίγο. Σε μια ημέρα χάνεται όλη η οικογένεια σας, μένετε μόνος και απροστάτευτος, χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά και χωρίς την οικογενειακή θαλπωρή.
Η ιδέα μόνο ανατριχιάζει!
Σε αυτό τον τρομακτικό κόσμο εγώ ζω. Και τώρα έχω φτάσει σε κάποια ηλικία όπου θα ήθελα να προχωρήσω με τη ζωή μου. Να παντρευτώ να δημιουργήσω οικογένεια όπου πιστεύω εκεί θα είναι η πραγματική μου γιατρειά στο να μπορέσω να ξαναβρώ την ευτυχία μου και να βρω λίγη παρηγοριά αλλά δεν μπορώ να τα κάνω λόγω οικονομικών κε Πρόεδρε. Θα ήθελα το σπίτι μου κε Πρόεδρε να ξαναγεμίσει χαρά και ευτυχία.
Αντί αυτού κινδυνεύω να τα χάσω και αυτά που μου έχουν αφήσει. Αγωνίζομαι πραγματικά να επιβιώσω σε ένα υπερβολικά σκληρό κόσμο και ένα κράτος το οποίο δεν νοιάζεται.
Στην κηδεία κε Πρόεδρε ήσασταν εκεί και δεν θα ξεχάσω που μου είχατε πει ¨Ανδρέα είσαι δυνατός στάσου στα πόδια σου γερός και δυνατός¨, τα πόδια μου όμως άρχισαν και λυγίζουν κε Πρόεδρε πραγματικά.
Διατελώ μετά τιμής
Ανδρέας