Είναι πολλά που θέλω να πω για την τραγωδία στην Εθνική Οδό.
Από το ότι κάποιοι από εμάς μετέτρεψαν ένα τραγικό δυστύχημα σε ταξική πάλη, ξερνώντας μίσος για το πλουσιόπαιδο, μέχρι ότι θα προτιμούσα ΧΙΛΙΕΣ φορές να είμαι στη θέση του πιτσιρίκου που σκοτώθηκε παρά του πατέρα που είδε τη γυναίκα και τον γιο του να χάνονται σε δέκατα του δευτερολέπτου. Δεν αντέχεται αυτός ο πόνος και μακάρι αυτός ο άνθρωπος να βρει τη δύναμη και το κουράγιο και να ζήσει. Κάποιος θα έγραφε «να ξαναφτιάξει τη ζωή του» αλλά θαρρώ πως έπειτα από τέτοιες συμφορές δεν μπορείς να ελπίζεις σε τέτοια θαύματα… Από το απόγευμα της Κυριακής που έγινε ωστόσο το κακό, ο Έλληνας παίζει το αγαπημένο του σπορ: Την ξερολία.
Όλοι γινόμαστε οδηγοί ράλι, εμπειρογνώμονες και διοικητές της Τροχαίας… Όπως όταν γίνει κάποιος σεισμός, γινόμαστε σεισμολόγοι κοκ. Όλοι ξέρουν όλα. Και ανάλογα με το ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα, βγάζουμε το πόρισμα.
Το χειρότερο ωστόσο στην υπόθεση είναι αυτό που συμβαίνει στα θύματα μετά θάνατον. Και εν προκειμένω στα θύματα και στον πατέρα που έμεινε πίσω. Βλέπεις τα social media προσφέρουν απλόχερα απεριόριστο υλικό για να κάνει ο «ρεπόρτερ» την έρευνα του γύρω από το θύμα… Παίρνεις φωτογραφίες, παίρνεις αναρτήσεις, παίρνεις ότι έχει ζήσει ο άλλος και το κάνεις σημαία… Διάβασα κάπου «Τραγική ειρωνεία, δείτε τι είχε ανεβάσει η μαμά του τρίχρονου λίγες μέρες πριν τρακάρει». Και άμα κάνεις κλικ, φρικάρεις εντελώς. Η «τραγική ειρωνεία» είναι ένα ποστ που γράφει κάτι για τα βάσανα που έχουν οι μαμάδες που μεγαλώνουν πιτσιρίκια… Τα καθημερινά, τα όμορφα βάσανα της κάθε μαμάς.
Τραγική ειρωνεία το βαφτίζει αυτό ο ρεπόρτερ… Ποια τραγική ειρωνεία βρε μαλάκα;;; Ήταν μια μαμά που έγραφε κάτι για το γιο της… Ένας ζωντανός άνθρωπος που έγραφε κάτι χαριτολογώντας για το πιτσιρίκι που μεγάλωνε… Και να οι φωτογραφίες και να τα ποσταρίσματα που και άκοπα τα βρίσκεις και τζάμπα… Δεν του φτάνει του ανθρώπου ο πόνος του, θα βλέπει τις φωτογραφίες της γυναίκας και του γιου του να παίζουν παντού στην τηλεόραση… Το μόνο θετικό είναι πως όλα τα πράγματα στην Ελλάδα διαρκούν τρεις μέρες το πολύ. Και τα καλά και τα κακά. Στο τριήμερο θα βρούμε άλλη είδηση να ασχοληθούμε… Μην ξεχάσω, βέβαια, να κλείσω το Facebook πριν πεθάνω… Και το Instagram… Ξέρεις τι είναι να βλέπεις από ’κει πάνω τη ζωή σου να γίνεται πρώτο θέμα, χωρίς καν να έχεις πει «το επιτρέπω»;
ΝΙΚΟΣ ΣΥΡΙΓΟΣ