Ο 78χρονος κυρ – Φώτης και ο γιος του Τάσος – Η διάσωση από δικυκλιστή του ΕΚΑΒ
Διασώστης στο ΕΚΑΒ με ανάρτησή του στο Facebook εξιστορεί μία συγκινητική διάσωση ασθενούς με συμπτώματα κορωνοϊού.
Όπως αναφέρει ο διασώστης με ανάρτησή του στο Facebook:
«Είμαι Διασώστης στο ΕΚΑΒ εδώ και πολλά χρόνια αλλά αυτές οι δύσκολες μέρες μέσω πανδημίας είναι διαφορετικές……είναι αλλιώς…!!
Χθες το μεσημέρι μου δόθηκε μια κλήση για έναν πεσμένο 78χρονο παππού (τον κυρ-Φώτη) ο οποίος βρέθηκε στα σκαλοπάτια του σπιτιού του με συμπτώματα τα οποία παρέπεμπαν σε ύποπτο κρούσμα κορονοϊού…!!!!
(Εμπύρετο, έντονη δύσπνοια, βήχα, καταβολή κλπ)
Φτάνοντας στο σημείο και αφού πήρα όλα τα μέτρα αυτοπροστασίας πλησίασα τον παππού τον σκούντηξα και του φώναξα…..
«Είσαι καλά πατέρα μου…???»
(Μιας και ηλικιακά θα ήταν σαν τον δικό μου εάν ζούσε ? )
Άνοιξε νωχελικά τα μάτια του και ανασαίνοντας βαριά μου ψιθύρισε….
«Αχχχχ Τάσο παιδί μου….ήρθες…????…..Δεν είμαι καλά Τάσο μου….!!!!!»
Άνοιξα το βαλιτσάκι μου και του μέτρησα τα ζωτικά του διαπιστώνοντας πως είχε υποξία μιας και η ποσότητα οξυγόνου στο αίμα του ήταν στο 65%Spo2……
Θεώρησα ότι λόγω της υποξίας με παραγνώρισε με αυτόν τον ……«Τάσο»…..
Έβγαλα την φιάλη Ο2 και του έβαλα τη μάσκα οξυγόνου ενώ αυτός κοιτούσε τριγύρω τρομαγμένος όσο τον χορηγούσα Ο2….και συνέχιζα να τον ρωτούσα διαφορά για να μάθω το ιστορικό της υγείας του….
Με τις λίγες δυνάμεις που είχε και βαριανασαίνοντας μου είπε…
«Τάσο μου…μάλλον τελικά είναι αλήθεια…..μάλλον έχω αυτόν τον καταραμένο ιό….αυτό μου είπε ο γιατρος από το ΚΑΠΗ…..πρέπει να είμαι πολύ σοβαρά άρρωστος που αναγκάστηκες να έρθεις για να με δεις μετά από τόσα χρόνια…!!!!!?
Συνέχιζε να με κοιτάει στα μάτια και να ψελλίζει μέσα από την μάσκα του….
« Με πρόλαβες τουλάχιστον ζωντανό Τάσο μου….με πρόλαβες….»…..ενώ κοιτάζε γύρω του με τρομαγμένο το βλέμμα του και ενώ εγώ ακόμα πάλευα με τις ερωτήσεις μου να καταλάβω εάν είναι ψυχιατρικός ασθενής ή αν συνέβαινε πραγματικά κάτι άλλο….
Τότε στο σημείο καταφθάνει το ασθενοφόρο που θα τον διακόμιζε στο εφημερευων νσκμο μαζί με έναν γείτονα ο οποίος μου λύνει (αφού τον ρώτησα) όλες τις απορίες μου για τον άγνωστο «Τάσο»…!!!
Ο «Τασος» ήταν ο γιος του κυρ-Φώτη ο οποίος δούλευε και ζούσε στην Αμερική εδώ και 20 χρόνια και συγκεκριμένα στην Νέα Υόρκη και ο οποίος πριν μια βδομάδα έχασε την ζωή του από καρδιακή ανακοπή…..
Ο συγκεκριμένος γείτονας ήταν αυτός που έφερε την ειδοποίηση από την Ελληνική Πρεσβεία της Αμερικής τα κακά μαντάτα στον παππού……ο οποίος ζούσε μόνος του και του οποίου η κατάσταση της υγειας του επιδεινώθηκε από εκείνη την μέρα και μετά….
Το πιο δραματικό από όλα είναι να ξέρεις πως είσαι άρρωστος και να είσαι πλέον μόνος σε αυτο τον κόσμο…..
(Η γυναίκα του κυρ-Φώτη είχε πεθάνει πριν 7 χρόνια και είχε μόνο τον «Τάσο» για στήριγμα του….!!!!)
Το φορείο φτάνει δίπλα του και προσπαθούμε να τον σηκώσουμε για να τον βάλουμε πάνω σε αυτό.
Με πιάνει το χέρι και μου λέει….
«Τάσο μου σε ευχαριστώ που ήρθες….τώρα μπορώ να πεθάνω ήσυχος….!!!!»
Μου κρατούσε το χέρι μου μέχρι που τον βάλαμε μέσα στο ασθενοφόρο…..
Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα σε τόσο αμήχανη θέση μην μπορώντας να βρω λόγια να του μιλήσω η να του απαντήσω σε όλα αυτά που μου έλεγε….
Αναγκάστηκα να τραβήξω το χέρι μου και να αφήσω το χέρι στον αέρα για να μπορέσουν να ξεκινήσουν οι συνάδελφοι για το εφημερευων…..
και τότε μου λέει με τρεμάμενη φωνή….
«Ξέρω πως δεν είσαι ο ΤΑΣΟΣ μου….
Ο ΤΑΣΟΣ μου πήγε να συναντήσει την μαμά του πριν μια βδομάδα….
Απλά τα μάτια σου και η φωνή σου μοιάζουν τόσο πολύ με του Τάσου μου που είναι σαν να τον βλέπω και σαν να τον ακούω….!!!!!
Σε ευχαριστώ που ήρθες γιατί είδα στα μάτια σου και την φωνή σου έστω και τελευταία φορά τον γιο μου…..» ψέλλισε με δακρυσμένα και τα δυο μάτια του…..και φυσικά σε ίδια και παρόμοια κατάσταση ήταν και τα δικά μου…..
Είναι τραγικό να βλέπεις ασθενείς να υποφέρουν μόνοι τους, να τους ακούς να σε ικετεύουν και να σε παρακαλούν να μεινεις μαζί τους κρατωντας το χέρι σου…..και φυσικά να σε αναφωνούν με το όνομα του παιδιού τους…!!!!!
Αυτή είναι η δουλειά μας….
Αυτή είναι το λειτούργημα μας…
Αυτή είναι η μοναδική και ανεκτίμητη αξία που μας προσφέρει η βάρδια μας και που δεν πληρώνεται με όλα τα λεφτά του κόσμου….
Εγώ να ευχηθώ τον κυρ-Φώτη ταχεία ανάρρωση…..
…αν και πιστεύω πως ο ίδιος δεν θα ήθελε να αναρρώσει….πως από μέσα του θα παρακαλούσε τον Θεό μέχρι να φτάσει στο νοσοκομείο να τον έχει πάρει κοντά του για να βρεθεί και πάλι μαζί με τους αγαπημένους του….την γυναίκα του και τον «Τάσο» του……!!!!!?
Εμείς εδώ….συνεχίζουμε….
Ακάθεκτοι….και ανθρώπινοι….
Καλή μας βάρδια….».