Τρία χρόνια έχουν περάσει από το σοκαριστικό τροχαίο στην Κηφισίας, όταν το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν τέσσερα νεαρά παιδιά –τρεις κοπέλες και ένα αγόρι- ξέφυγε από την πορεία του και καρφώθηκε σε τοίχο υποκαταστήματος τράπεζας, με αποτέλεσμα να τυλιχτεί στις φλόγες.
Αποτέλεσμα ήταν να χάσει τη ζωή του ο οδηγός του οχήματος, ενώ η 25χρονη Γεωργία Καλτσή, που επέβαινε στο όχημα, καθηλώθηκε σε αναπηρικό καροτσάκι.
Τρία χρόνια μετά, η 25χρονη Γεωργία μίλησε για την περιπέτειά της στην εκπομπή «Mετά τα Μεσάνυχτα», συγκλονίζοντας με την περιγραφή της.
Ήταν 9 Μαρτίου του 2015. «Εκείνο το βράδυ ήμασταν ήδη έξω, στο κλειστό του ΟΑΚΑ για beach volley και γυρνώντας με τα ποδήλατα, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το βράδυ μας και να πάμε να σβήσουμε μια τούρτα έκπληξη στην κολλητή μου, την Ηλιάννα,η οποία ήταν συνοδηγός του αυτοκινήτου» θυμάται η 25χρονη Γεωργία.
«Πήγαμε για δύο ώρες, περάσαμε ωραία, σβήσαμε την τούρτα και μετά έπρεπε να γυρίσουμε σπίτι γιατί είχαμε πρωινό ξύπνημα, ήμασταν φοιτήτριες τότε. Ήταν 01:50 το βράδυ. Δεν ήταν πολύ αργά, δεν ήμασταν ξενυχτισμένοι, φορούσαμε απλά ρούχα».
ΟΛΑ ΕΓΙΝΑΝ ΜΕΣΑ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ
«Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, ήμασταν στην Κηφισιά και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε προς κέντρο στο Μαρούσι. Στην κλασική στροφή καρμανιόλα, μετά το ύψος του ΚΑΤ, έγινε το τροχαίο. Ήταν η κακή στιγμή. Δεν είχαμε πιει, κανείς δεν ήταν μεθυσμένος. Πρώτη φορά στη ζωή μου λέω ότι ήταν η κακή στιγμή. Πολύ κακό timing.Το σπίτι μας απείχε από εκεί γύρω στο μισό χιλιόμετρο. Οι τρεις κοπέλες μέναμε Μαρούσι και εκείνο το σημείο το περνάγαμε πάνω από 100 φορές μέσα στην εβδομάδα. Οπότε δεν αιφνιδιαστήκαμε επειδή είδαμε κάτι διαφορετικό στον δρόμο ή κάτι μας απόσπασε την προσοχή».
ΠΩΣ ΣΥΝΕΒΗ ΤΟ ΤΡΟΧΑΙΟ – ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΤΥΛΙΧΤΗΚΕ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ
Το όχημα εκείνη την ώρα δεν είχε μεγάλη ταχύτητα. Όμως η μπροστινή αριστερή ρόδα «βρήκε» στο κράσπεδο, με αποτέλεσμα ο οδηγός να χάσει τον έλεγχο και να «καρφωθεί» στην τράπεζα.
«Ο Αποστόλης προσπάθησε να ισιώσει το αυτοκίνητο, αλλά λόγω της ροπής, επειδή η συγκεκριμένη στροφή είχε αρνητική κλίση, το αμάξι γύρισε 180 μοίρες. Καρφωθήκαμε περίεργα στην πόρτα, με το πλάι. Με το που χτυπήσαμε, είχε ήδη πάρει φωτιά το αυτοκίνητο. Ήταν 3 κλάσματα του δευτερολέπτου.Καθόμουν πίσω από τον οδηγό. Αυτή ήταν η πλευρά που καρφώθηκε μέσα στις θωρακισμένες πόρτες της τράπεζας. Ήμουν η μόνη που είχα τις αισθήσεις μου και δε μπορούσα λειτουργικά να βοηθήσω, επειδή είχα σπάσει τη σπονδυλική μου στήλη. Βρέθηκα να είμαι με τη φίλη μου που καθόμασταν μαζί πίσω στην αγκαλιά μου, και παντού υπήρχαν φωτιές. Συνειδητοποίησα ότι προσπαθώντας να βγω, είχε γυαλιά και μάρμαρα.Δεν πίστεψα ούτε μία στιγμή ότι κάποιος είχε πεθάνει ή έχει χτυπήσει σοβαρά. Δεν ένιωθα να πονάω κάπου. Δεν ένιωθα τα πόδια μου».
«Η ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΚΑΙΓΟΤΑΝ – ΜΕ ΕΣΩΣΕ ΤΟ ΔΕΡΜΑΤΙΝΟ ΜΠΟΥΦΑΝ ΜΟΥ»
«Λόγω της θερμοκρασίας που είχε πάρει το αυτοκίνητο, το σωτήριο δερμάτινο μπουφάν μου ήταν αυτό που με προστάτεψε ώστε να μην πάθω εγκαύματα στο πάνω μέρος του σώματος. Τα εγκαύματα περιορίστηκαν μόνο στα πόδια. Όλες οι κοπέλες είχαμε εγκαύματα. Ένιωθα τη ζέστη από τη φωτιά που είχε ανάψει στο αυτοκίνητο. Προσπαθούσα να μην λιποθυμήσω για να βοηθήσω και τους υπόλοιπους φίλους μου. Έφτανα με το δεξί μου χέρι τον Αποστόλη αλλά ο Αποστόλης δεν είχε σφυγμό.Προσπάθησαν να σβήσουν τη φωτιά με πυροσβεστήρες και θυμάμαι ότι κάποιος έσπασε το παράθυρο του συνοδηγού όπου ήταν η Ηλιάννα για να ρίξει νερό πάνω της για να μην καεί άλλο επειδή καιγόταν, η φωτιά διπλασιάστηκε σε δευτερόλεπτα».
Η Γεωργία δε θα ξεχάσειε εκείνες τις ώρες έναν ταξιτζή, που της κρατούσε το χέρι και της έλεγε να μη λιποθυμήσει.
«ΣΕ ΚΑΘΕ ΛΑΚΟΥΒΑ ΣΤΗΝ ΚΗΦΙΣΙΑΣ, ΕΝΙΩΘΑ ΤΗ ΜΕΣΗ ΜΟΥ ΝΑ ΣΠΑΕΙ»
«Πρώτη έβγαλαν εμένα γιατί ήμουν η μόνη που είχα τις αισθήσεις μου και τους μιλούσα. Σήκωσαν το αυτοκίνητο και πάλι δε μπορούσα να βγω.Όταν με ανασύρανε, με έβγαλαν μπρούμυτα. Με το που με τραβήξανε, ένιωθα ότι σπάω στη μέση. Εκεί είδα πολλές τρομοκρατημένες φάτσες. Τους λέω έχω κάτι; Γιατί με κοιτάνε; Εν τέλει, όταν ξύπνησα στο νοσοκομείο είδα ότι είχα εγκαύματα σε μεγάλο βαθμό και σε μεγάλες περιοχές στα πόδια μου. Μέσα στο ασθενοφόρο, σε κάθε λακούβα στην Κηφισίας, ένιωθα την πλάτη μου να σπάει. Όταν άνοιξαν οι πόρτες από το ασθενοφόρο, χαλάρωσα και με το που περάσαμε την είσοδο από τα επείγοντα, έσβησα. Ένιωσα λες και ήταν ταινία. Πρώτη φορά έχανα τις αισθήσεις μου».
«Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΕΙΔΕ ΤΟ ΤΡΟΧΑΙΟ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ»
«Οι γονείς μου ήταν Ναύπακτο τότε, και μέχρι να ενημερωθούν, είχε πάει 12 το μεσημέρι. Ο πατέρας μου είδε το τροχαίο από την τηλεόραση αλλά δεν ήξερε ότι ήμουν εγώ μέσα στο αυτοκίνητο».
Τραγική ειρωνία; Την ώρα εκείνη ο πατέρας της είχε πάει να της βάλει χρήματα στην τράπεζα και είδε ό,τι είχε συμβεί από την τηλεόραση της τράπεζας, χωρίς να έχει ιδέα ότι μέσα στο διαλυμένο αυτοκίνητο ήταν η κόρη του.
«ΕΜΑΘΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΜΕΤΑ»
«Ένα μήνα μετά το τροχαίο ενημερώθηκα για τον θάνατο του Αποστόλη. Ξύπνησα μετά από 24 ημέρες. Ήμουν σε καταστολή. Είχα πέσει σε λήθαργο. Μου έδιναν 1% ζωή γιατί είχα χτυπήσει ζωτικά όργανα, σπάσει τα πνευμόνια μου, τα πλευρά μου εκτός από τη σπονδυλική στήλη και είχα μεγάλα εγκαύματα στα πόδια μου. Μου είχαν πει ότι είναι όλοι καλά, αλλά τελικά μου έλεγαν ψέματα για κάποια από αυτά. Ενημερώθηκα για τον θάνατο του Αποστόλη μόλις ξύπνησα. Εκεί μου είπαν ότι έφυγε ο Αποστόλης. Μου το είπε ο πατέρας μου και άρχισε να κλαίει. Όταν έμαθα για τον χαμό του, η στεναχώρια ήταν τεράστια. Δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι όταν θα βγω έξω δε θα είναι εκεί, δε θα με ξαναπάρει τηλέφωνο. Οι γονείς του Αποστόλη μέσα στο πόνο τους συμπαραστάθηκαν σε όλους μας. Είμαι με την οικογένειά του πάρα πολύ κοντά».
ΠΩΣ ΕΜΑΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΤΗΣ
«Την αλήθεια μου την είπαν οι γιατροί μου. Μου το είπαν ξεκάθαρα. Όταν βγήκα είχα τόσο ζήλο και τόση επιθυμία να συνεχίσω τη ζωή μου, οπότε το κομμάτι της αποκατάστασης ήρθε πολύ γρήγορα.Έμαθα ξανά από την αρχή πώς θα δένω τα κορδόνια μου, πώς θα φάω, πώς θα πάω τουαλέτα».
Μάλιστα η Γεωργία μέσα από την εμπειρία της, στέλνει και ένα μήνυμα ζωής προς όλους, λέγοντας:
«Δε μπορούσα να μείνω κολλημένη σε αυτό. Η ζωή τρέχει. Αν την αφήσεις, θα σε αφήσει.Ποτέ δεν ξέρεις πόσο δυνατός είσαι, μέχρι που το να είσαι δυνατός είναι η μόνη σου επιλογή».
Η Γεωργία παρόλο που δε μπορεί ακόμα να σηκωθεί από το καροτσάκι, δίνει τη μάχη της και λέει ότι θα την κερδίσει και μία μέρα θα σηκωθεί πάλι και θα περπατήσει.
«Οι συνήθειες μου δεν έχουν αλλάξει. Προσπαθώ να κάνω όλα αυτά που έκανα και πριν. Συνεχίζω να αθλούμαι, κάνω φυσικοθεραπείες και μένω μόνη μου. Έχω την οικογένεια μου και τους φίλους μου στο πλευρό μου αλλά μένω μόνη μου. Δε σταμάτησα ούτε στιγμή να ονειρεύομαι και είμαι σίγουρη ότι θα πετύχω όλους τους στόχους μου».