Αν είσαι από 25 μέχρι 30 ετών, τότε πιθανότατα στο άκουσμα της λέξης «Ατρόμητοι» σου έρχεται στο μυαλό ένα γήπεδο ποδοσφαίρου και μια ντουζίνα πιτσιρίκια να κλωτσάνε το τόπι υπό τους ήχους ενός παράφωνου «όλε-ολά». Με δυο λόγια, είσαι δικός/ή μας και σαν σωστός/ή millennial, στηνόσουν κάθε μεσημέρι μπροστά από την τηλεόραση για να παρακολουθήσεις όλες αυτές τις νεανικές σειρές από τη Λατινική Αμερική που ουσιαστικά μεγάλωσαν τη γενιά μας.
Οι «Ατρόμητοι» είναι μια αργεντίνικη σειρά που παρότι απαριθμεί μόλις δύο σεζόν, παιζόταν στην ΕΡΤ, σχεδόν συνεχόμενα, από το 1997 μέχρι το 2006. Όπως έχει συμβεί με σχεδόν όλες τις σειρές της φάσης -βλέπε «Carrusel»-, το γεγονός ότι έπαιζαν σε επανάληψη μας έκανε να πιστεύουμε πως κράτησαν χρόνια ενώ στην πραγματικότητα είχαν ελάχιστες σεζόν. Βέβαια, επειδή έπαιζαν καθημερινά, είχαν εκατοντάδες επεισόδια.
Στα 458 που απαριθμούν οι «Ατρόμητοι», λοιπόν, παρακολουθούμε τις ιστορίες μιας ομάδας αγοριών ποδοσφαιριστών σε ένα κλαμπ της γειτονιάς του Μπουένος Άιρες. Τα πιτσιρίκια βρίσκονται στα πρώτα στάδια της εφηβείας, οπότε παράλληλα βλέπουμε και την προσπάθειά τους να βρουν τις ισορροπίες σε όλα αυτά τα καινούρια συναισθήματα που προκύπτουν. Η πρώτη σεζόν τους βρίσκει -ξέρω πως πιθανότατα δεν σας νοιάζει, απλώς πρέπει να αναφέρω πως ακολουθεί spoiler- να χάνουν το πρωτάθλημα, αλλά να στέφονται παγκόσμιοι πρωταθλητές στο Μουντιάλ, ενώ στη δεύτερη κατακτούν τελικά τον τίτλο που τους έλειπε. Μπορεί η ιστορία να περιστρέφεται γύρω από το ποδόσφαιρο, όμως, ο πυρήνας των επεισοδίων εστίαζε σε πιο σημαντικά θέματα όπως η φιλία, οι πρώτοι έρωτες, οι κοινωνικές ανισότητες -αγαπημένο θέμα των παιδικών προγραμμάτων από Αργεντινή-, η αγάπη και, φυσικά, ο χαβαλές.
Αξίζει να αναφέρω ότι στη σειρά πρωταγωνιστούσε η Dalma Maradona, κόρη του τεράστιου ποδοσφαιριστή Diego Maradona, ενώ για χρόνια την ακολουθούσε και ένας αστικός θρύλος. Αυτός ήθελε τον Lionel Messi να παίζει τον ρόλο του Gamuza (στην ελληνική μετάφραση άλλαξε σε Ταρούσα), του βενιαμίν της ομάδας που ονειρευόταν μια θέση βασικού σε αυτήν. Η αλήθεια είναι πως φυσιογνωμικά και ηλικιακά ταιριάζει λίγο, όμως τον συγκεκριμένο ρόλο ενσάρκωνε ένα παιδί με το όνομα Brian Caruso, που ουδεμία σχέση έχει με τον άσσο της Μπαρτσελόνα.
Το ωραίο με τους «Ατρόμητους» ήταν πως στο τέλος επικρατούσε πάντα το δίκαιο και η αγάπη μεταξύ των φίλων. Στις δύσκολες στιγμές κάποιου εκ των πρωταγωνιστών, οι υπόλοιποι ήταν πάντα δίπλα του, ενώ στα θετικά συγκαταλέγεται και η ύπαρξη του Robertito, ενός κωφάλαλου χαρακτήρα, ο οποίος εντάχθηκε στην παρέα και αποτελούσε ένα μικρό παράδειγμα κατά των διακρίσεων. Αυτό ήταν το μεγάλο ατού της σειράς.
Οι χαρακτήρες. Από τη μία είχες τον γκαφατζή, αλλά ταλαντούχο, Carrot, τον κλασικό τύπο που τρώει δούλεμα για τα κρύα αστεία που λέει και από την άλλη τον σοβαρό -τύπου Carles Puyol- αρχηγό της ομάδας, Coqui, ο οποίος κρατούσε τις ισορροπίες. Βέβαια, ο προαναφερθέντας Gamuza, ήταν από τους πιο δημοφιλείς χαρακτήρες του σίριαλ, αλλά είχες και άτομα όπως η Andrea,η Πρόεδρος του fan club του Ricky Martin -ναι, κάποτε ήταν τεράστιο όνομα-, που έλιωνε στο άκουσμα του ονόματός του και όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες που εκπροσωπούσαν κάθε κοινωνική τάξη, αλλά και «είδος φίλου» που όλοι είχαμε στο σχολείο. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει και στους μεγάλους της υπόθεσης, όπως ο Rocky Luchero, προπονητής της ομάδας και πατέρας του -ψιλοάμπαλου- Diego.
Ο θάνατός του ήταν από τις πιο δυνατές στιγμές της σειράς. Ωραίος χαρακτήρας ήταν και ο κακός της υπόθεσης, Alfonso, πατέρας της Irina -μιας από τις κοπέλες που έκαναν παρέα με τους «Ατρόμητους»- και προπονητής των αιωνίων αντιπάλων «Δυναμιτών» και αργότερα των «Φονιάδων». Με λίγα λόγια, υπήρχε ποικιλομορφία και ένα τεράστιο καστ.
Το «Cebollitas», που σε ελεύθερη μετάφραση από τα ισπανικά σημαίνει «κρεμμύδια», προβλήθηκε σε μια περίοδο που το παιχνίδι στα πάρκα και η μπαλίτσα στις αλάνες αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας των πιτσιρικάδων.
Επίσης, μιλάμε για μια εποχή που το Διαδίκτυο ήταν τόσο αργό, που για να κατεβάσεις ένα τραγούδι χρειαζόσουν πάνω από ώρα. Οι επόμενες γενιές -δικαίως- δεν καταλαβαίνουν το νόημα της σειράς, ούτε το γεγονός ότι ο μόνος τρόπος για να παρακολουθήσεις ένα τέτοιο πρόγραμμα ήταν το να στηθείς μπροστά από την τηλεόραση, να τσακωθείς ενδεχομένως με τα αδέρφια σου που ήθελαν να δουν κάτι άλλο και να κάνεις υπομονή μέχρι να τελειώσουν οι διαφημίσεις. Δεν είναι τυχαίο πως όλες αυτές οι σειρές χάθηκαν από την τηλεόραση με την έλευση του γρήγορου Ιnternet, του παράνομου downloading και αργότερα του streaming.
Μπορεί στην Ελλάδα να μην είμαστε πολύ του ποδοσφαίρου σάλας -εκτός από τους φίλους της ΑΕΚ που έχει από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη-, αλλά γουστάρουμε την μπαλίτσα κι έτσι δεν μας έκανε διαφορά. Αυτό το σίριαλ μας κρατούσε συντροφιά μετά το σχολείο και πριν το φροντιστήριο, προσφέροντάς μας στιγμές ξεγνοιασιάς που τώρα αναπολούμε. Ναι, τα πιτσιρίκια ήταν λίγο «άμπαλα» και τη σειρά δεν τη λες και αριστούργημα, όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που μετράει είναι πως έχει «γράψει» στην καρδιά και στο μυαλό των Ελλήνων (και όχι μόνο, καθώς έπαιζε σε πάνω από 80 χώρες) millennials.
Για όσους ενδιαφέρονται, υπάρχουν πολλά επεισόδια ανεβασμένα στο Youtube και μάλιστα μεταγλωτισμένα στα ελληνικά. Αν μελαγχολήσατε κι εσείς μη νιώθετε μόνοι, διαβάζοντας τα comments κάτω από τα σχετικά βίντεο κατάλαβα πως είμαστε πολλοί.