Για μια ακόμη φορά, πρωταγωνιστές στα ίδια χρώματα του καλοκαιριού. Και όχι δεν είναι εκείνου του ηλιοβασιλέματος, που θα αντικρίσεις σε ένα ελληνικό νησί αλλά εκείνα τα χρώματα που αποπνίγουν με την πύρινη κόλαση. Είμαστε παρών και αντιμέτωποι με τις φυσικές καταστροφές, δίχως γυρισμό και καμία απόλυτη βοήθεια. Πόσο ακόμη;
Αύγουστος 2023
Αύγουστος 2023 στην Ελλάδα και μετράμε απανθρακωμένους ανθρώπους (18 μετανάστες βρέθηκαν νεκροί από τη φωτιά) στο δάσος της Δαδιάς στον Έβρο. Αύγουστος 2023 και μετράμε καμένες εκτάσεις, καμένα σπίτια, καμένες ελπίδες. Οι καπνοί από τις πυρκαγιές έχουν καλύψει τον ουρανό της χώρας και τα πάντα γύρω μας είτε είμαστε κοντά είτε μακριά από τη φωτιά, βάφονται σέπια. Λες κι είμαστε όλοι σε παλιές φωτογραφίες.
Α, μα είμαστε θα πεις πρωταγωνιστές σε ένα παλιό έργο, ένα έργο που παίζει σε λούπα τόσα χρόνια που λες δεν μπορεί κάποια στιγμή θα λιώσει η ταινία, θα κολλήσει, θα χαλάσει, δεν θα μπορούμε να το ξαναδούμε. Κάποιο μάθημα θα πάρουμε από την καταστροφή και θα μάθουμε να μην επαναλάβουμε λάθη. Άρα κάπως ταιριάζει αυτή η φρικαλέα σέπια στην περίσταση. Κάποιο μάθημα αλλά που είναι αυτό; Να το βρούμε να το πάμε στους υπεύθυνους να τους το δώσουμε να το καταλάβουν και να μην φύγουμε πάνω από το κεφάλι τους μέχρι να βεβαιωθούμε ότι το αποστήθισαν.
Εμείς προς το παρόν αποστηθίσαμε την εικόνα των καμένων στην Ελλάδα είτε έρχεται από την Αλεξανδρούπολη, είτε από τη Βοιωτία, από τον Έβρο ή από την Αττική, τον Ασπρόπυργο και τη Φυλή, την ξέρουμε, έχουμε μάθει πώς φουντώνει η φωτιά και τι χρώμα παίρνει η γη, τα δέντρα, οι τοίχοι όταν καίγονται. Καίγονται, καιγόμαστε. Και άνθρωποι καίγονται. Άνθρωποι, που ήρθαν εδώ για να ζήσουν, να ξεφύγουν από τον τρόμο στις δικές τους χώρες, από τις κακουχίες και τους κινδύνους. Να ζήσουν καλύτερα. Η πραγματική φρίκη τελικά τους περίμενε εδώ.
Η πραγματική φρίκη περιμένει κάθε καλοκαίρι στη γωνία. Την ώρα που αμέριμνοι κάνουμε βουτιές στην ομορφιά της θάλασσας, που περπατάμε σε γραφικά σοκάκια στα νησιά. Που νιώθουμε για λίγο ότι αφήνουμε κάθε βάρος από τους ώμους μας. Υπέροχα πρόσκαιρη ελάφρυνση, όπως υπέροχα πρόσκαιροι κι εμείς. Η φρίκη είναι εκεί. Περιμένει απλά πότε θα φυσήξει, για να καταστρέψει κάποιους από εμάς, να τους στείλει με απάνθρωπο τρόπο στην απέναντι πλευρά. Για να καταστρέψει κι ό,τι προοριζόταν να είναι εδώ πριν και μετά από εμάς, τη φύση.
Η φρίκη είναι εδώ και αποτυπώνεται στον φωτογραφικό φακό. Πάντα στα γνώριμα χρώματα. Γκρι, σέπια, πορτοκαλί, γκρι ξανά.