«Ο τελευταίος γύρος αντιπαράθεσης μεταξύ της Ελλάδας και των Ευρωπαίων πιστωτών της έδειξε για άλλη μια φορά ότι οι χώρες με τέτοιες ανόμοιες οικονομίες δεν θα έπρεπε ποτέ να μπουν σε μια νομισματική ένωση.
Θα ήταν καλύτερα για όλους τους εμπλεκόμενους, εάν η Γερμανία, αντί για την Ελλάδα, ήταν η πρώτη που έφευγε από αυτή», αναφέρει σε άρθρο του στο Bloomberg ο Ασόκα Μόντυ, επισκέπτης καθηγητής διεθνούς οικονομικής πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον και πρώην αναπληρωτής διευθυντής του τμήματος έρευνας και του ευρωπαϊκού τμήματος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ).
Ο αρθρογράφος υποστηρίζει πως, προτείνοντας την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, η Γερμανία έκανε μια χάρη στην Ευρώπη, επειδή έσπασε ένα πολιτικό ταμπού.
Τώρα που η ιδέα μιας εξόδου υπάρχει στον αέρα, αξίζει να σκεφθεί κανείς πέρα από την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα και να εξετάσει το ποιος θα έπρεπε να φύγει, συνεχίζει ο Μόντυ. Εάν ήταν να φύγει η Ελλάδα, πιθανόν ακολουθούμενη από την Πορτογαλία και την Ιταλία τα επόμενα χρόνια, η αξία των νέων νομισμάτων θα υποχωρούσε σημαντικά.
Αυτό θα τους αφαιρούσε τη δυνατότητα να πληρώσουν τα χρέη τους σε ευρώ, προκαλώντας διαδοχικές χρεοκοπίες. Αν και η συναλλαγματική υποτίμηση εν τέλει θα τις καθιστούσε περισσότερο ανταγωνιστικές, τα οικονομικά δεινά θα παρατείνονταν και αναπόφευκτα θα επεκτείνονταν και πέρα από τα σύνορά τους.
Εάν, ωστόσο, έφευγε η Γερμανία από την ευρωζώνη – όπως έχουν προτείνει άνθρωποι με επιρροή, ανάμεσά τους ο Κένεθ Γκρίφιν, ιδρυτής της Citadel, ο Ανίλ Κασιάπ, οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και ο επενδυτής Τζορτζ Σόρος – στην πραγματικότητα δεν θα υπήρχαν χαμένοι.
Μια επιστροφή της Γερμανίας στο μάρκο θα οδηγούσε σε άμεση πτώση του ευρώ, ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητα χωρών της ευρωπεριφέρειας.
Εάν, όπως θα ήταν ενδεχόμενο, ακολουθούσαν το παράδειγμα της Γερμανίας χώρες όπως η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Αυστρία και η Φινλανδία, ίσως για να δημιουργήσουν μια νέα νομισματική ένωση, το ευρώ θα έχανε ακόμα περισσότερο την αξία του.
«Πιθανόν το μεγαλύτερο κέρδος για την Ευρώπη από ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα ήταν πολιτικό, επισημαίνει ο αρθρογράφος. Η Γερμανία απολαμβάνει το ρόλο του ηγεμόνα στην Ευρώπη, αλλά έχει αποδειχθεί απρόθυμη να επωμιστεί το βάρος.
Παίζοντας το ρόλο του νταή υπό την κάλυψη ενός μανδύα ηθικής, κάνει ζημιά στην Ευρώπη.
Αντί να οικοδομούν ‘μια στενότερη ένωση’ στην Ευρώπη, οι Γερμανοί θέτουν σε κίνδυνο τον ευαίσθητο ιστό της. Για να παραμείνουν κοντά το ένα στο άλλο, τα ευρωπαϊκά κράτη πρέπει να χαλαρώσουν τους δεσμούς που τα δένουν τόσο σφιχτά» καταλήγει το άρθρο.
[via]