ο στριμωξίδι ξεκινάει ήδη πριν μπούμε. Καθόμαστε υπερβολικά κοντά ο ένας στον άλλον. Έχουμε δει πόσο γρήγορα φεύγει το πλοίο τις προηγούμενες μέρες κι όποιος δε θέλει να το χάσει πρέπει να είναι σε ετοιμότητα, δηλαδή σαρδέλα ανάμεσα σε άλλους αλατισμένους επιβάτες. Ψάχνω το χαρτάκι-δήλωση που πρέπει να έχουμε μαζί μας. Υποτίθεται δηλώνουμε αν ήρθαμε ή δεν ήρθαμε σε επαφή με άτομο με κόβιντ, αν βήξαμε και διάφορα τέτοια. Το βρίσκω. Έχει πάνω πιτσιλιές από λάδι και δαχτυλιές με κόκα κόλα. Δε θα το κοιτάξουν υποθέτω. Το χαρτάκι αυτό κάποτε θα εκτίθεται στα μουσεία ως σύμβολο της ελληνικής γραφειοκρατίας. Δεν ξέρω αν φτιάχτηκε για να δίνει κάποια στοιχειώδη αίσθηση ασφάλειας στους ταξιδιώτες, αλλά εμένα με τάισε ανασφάλεια και οργή. Η γραφειοκρατική προσέγγιση στα πράγματα με τρομάζει πάντα.
Η γραφειοκρατία ως τρόπος διαχείρισης της πραγματικότητας συχνά καταλήγει να απέχει απ’ την αληθινή ζωή. Τι κι αν υπογράφουμε σε μία φόρμα με κακή γραμματοσειρά και απαίσια ελληνικά ότι χαίρουμε άκρας υγείας; Η καθιέρωση ενός λεξιλογίου ασφαλείας δε σημαίνει ασφάλεια. Με το που φτάνει το πλοίο μπαίνουμε μπουλούκι. Δίνουμε τα γελοία χαρτάκια μας τα οποία κανείς δε διαβάζει. Στοιβάζονται κάπου πρόχειρα. Αδύνατο η χαμηλού επιπέδου γραφειοκρατία να λείψει απ’ τη μάχη κατά του covid. Είναι το εθνικό μας όπλο.
Το άνοιγμα του τουρισμού συνοδεύεται από τέτοιο λεκτικό ώστε να κρύβεται το χάος της πραγματικότητας. Τα καταστήματα δηλώνουν «εδώ τρώτε με ασφάλεια», αλλά αυτό δε σημαίνει ότι οι μαγαζάτορες την παλεύουν οικονομικά ώστε να έχουν επαρκές προσωπικό που δε δουλεύει υπερωρίες. Η μάσκα πάει στο πιγούνι όταν η λιποθυμία απ’ την εξουθένωση και τη ζέστη πλησιάζουν. «Οι προβλεπόμενες αποστάσεις ασφαλείας» καλύπτονται όταν προσπαθείς να βγάλεις σε δυο μήνες τα σπασμένα μιας ολόκληρης χρονιάς. Τα «μέτρα προστασίας» ξεχνιούνται όταν οι άνθρωποι της εστίασης και του τουρισμού- όσοι ακόμα έχουν τις δουλειές τους- εκτίθενται υπερβολικά στον θανατηφόρο ιό, για να…επιβιώσουν.
Τους τεστάρει κανείς; Έχουν πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη; Αμφιβάλλω. Σαν κακόγουστο ξενοδοχείο με κιτς διακόσμηση η χώρα αναφωνεί: «όλα για τους τουρίστες». Έτσι, κάθε φορά που ταξιδεύω δεν ξέρω αν είμαι ανεύθυνη ή υπόδειγμα πατριωτισμού. 13.8.2020 Το βολικό μπαλάκι των άβολων ευθυνών Η επίκληση της ευθύνης των πολιτών και η αποσιώπηση της ευθύνης των κυβερνώντων είναι πλέον κουραστική. Δεν έχουμε όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης στα πράγματα, ας συμφωνήσουμε σ’ αυτό. Δεν έχουμε καθήκοντα να είμαστε καλοί σαμαρείτες ή να αστυνομεύουμε τους συμπολίτες μας. Έχει αρχίσει να κουράζει αυτή η τεχνική ψυχολογικού χειρισμού που βλέπουμε να ξετυλίγεται μπροστά μας μήνες τώρα, όπου ένας συνδυασμός από πρόστιμα, εκφοβισμό και επαναλαμβανόμενα μηνύματα στα μέσα ενημέρωσης φροντίζουν να δημιουργούν έντονα συναισθήματα στους πολίτες, από φόβο και ενοχή μέχρι ένστικτα επιτήρησης των συμπολιτών τους. Τεστ, αληθινή ενίσχυση τους συστήματος υγείας, απαγορεύσεις χωρίς ηθικολογία όπου υποδεικνύουν οι επιστήμονες, αυτά θα βοηθούσαν πραγματικά, νομίζω.
Με το που φτάνει το πλοίο μπαίνουμε μπουλούκι. Δίνουμε τα γελοία χαρτάκια μας τα οποία κανείς δε διαβάζει. Στοιβάζονται κάπου πρόχειρα. Αδύνατο η χαμηλού επιπέδου γραφειοκρατία να λείψει απ’ τη μάχη κατά του covid. Είναι το εθνικό μας όπλο. Το στριμωξίδι ξεκινάει ήδη πριν μπούμε. Καθόμαστε υπερβολικά κοντά ο ένας στον άλλον. Φωτ.: Eurokinissi Ένα ηχογραφημένο μήνυμα απαγγέλει εντολές: «κρατάτε τις αποστάσεις ασφαλείας». Όμως, δεν υπάρχει χώρος, οι ηλεκτρικές σκάλες δε λειτουργούν, κανένας δεν ελέγχει το ρυθμό εισερχομένων και ένας υπάλληλος προειδοποιεί «το πλοίο αναχωρεί άμεσα». Αυτές οι αντιφάσεις μεταξύ ηχογραφημένων και live εντολών έχουν αρχίσει να μού τη δίνουν.
Γιαγιάδες χωρίς μάσκα αράζουν στον κλειστό χώρο που κλιματίζεται πάνω σε παμβρώμικους καναπέδες. Εμείς, η ανεύθυνη νεολαία, καθόμαστε κατάστρωμα με μάσκες και αντισηπτικά. Συζητάμε για το ελεύθερο κάμπινγκ, ένα απ’ τα λίγα όντως ασφαλή πράγματα, το οποίο χωρίς καμία λογική απαγορεύεται και φέτος (γιατί;). Ένας κύριος παραπονιέται ότι είναι αδύνατο να τηρηθούν οι αποστάσεις όταν το πλοίο σταματάει σε ενδιάμεσο σταθμό-λιμάνι και βλέπουμε κύματα μικροσκοπικών ανθρώπων να στριμώχνονται σαν μυρμήγκια και να πολιορκούν το πλοίο μας. Τον διαολοστέλνει μέλος του πληρώματος.
Δε μάς θερμομετρούν. Υπάρχουν κάποια αντισηπτικά εδώ κι εκεί. Πριν βγούμε μάς κρατάνε στριμωγμένους στο γκαράζ. Αέρας βρωμερός. Καμία απόσταση. Ένα δυο αυτοκόλλητα «στέκομαι εδώ» στο πάτωμα- τα μίνι μάρκετ έχουν καλύτερη σήμανση. Βγαίνουμε κι ο κόσμος μπαίνει σ’ αυτά τα άθλια λεωφορεία που έρχονται σπάνια (γιατί;). Οι επιβάτες που είναι ήδη μέσα δυσφορούν. Βγάζουν τα κεφάλια τους στον καυτό αέρα της πόλης, ρουφάνε τη μάσκα. Δεν έχουν χρήματα για διακοπές, δεν έχουν πάει πουθενά, βλέπουν ειδήσεις στην τηλεόραση, φοβούνται, ψεκάζουν όλη μέρα τις επιφάνειες. Και τώρα, στο λεωφορείο που πάντα αργεί και στον ηλεκτρικό που ζέχνει, έρχονται όλοι αυτοί απ’ τα νησιά να τούς κολλήσουν.
Πηγή: www.lifo.gr