Ο Θεόδωρος Κατσιούλης, ήταν από τους επιβάτες που είχαν Άγιο. Καθόταν στην θέση 41 στο τρίτο βαγόνι, όταν σημειώθηκε η φοβερή σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών στα Τέμπη, με τον ίδιο να χάνει προς στιγμήν τις αισθήσεις του.
Τραγωδία Τέμπη: Είδα τον θάνατο μου
Όπως είπε χαρακτηριστικά: «Μόλις άνοιξα τα μάτια μου, είδα τον θάνατο μου. Ήμουν πεσμένος στο έδαφος, χτυπημένος, παντού είχε σκοτάδι. Έκανα την προσευχή μου»..
Στην συνέχεια ανέφερε: «Το βαγόνι», συνεχίζει, «τυλίχθηκε στις φλόγες. Είχε παντού καπνό, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, ακόμα με δυσκολία αναπνέω.. Ένας νεαρός προσπαθούσε να σπάσει το παράθυρο, όταν τα κατάφερε με ένα σίδερο, σηκώθηκα για να πηδήξω να βγω από εκεί. Όταν πλησίασα, είδα πως ήμασταν πολύ ψηλά νόμιζα πως ήμασταν σε γέφυρα».
Ο Θεόδωρος Κατσιούλης είναι πολυτραυματίας, νοσηλεύτηκε για τρεις ημέρες στο γενικό νοσοκομείο Λάρισας καθώς υπέστη μικροκατάγματα στο κεφάλι, έσπασε τη μύτη του, ενώ το σώμα του είναι γεμάτο μώλωπες και εκδορές από τα τζάμια που έσπασαν και τον τραυμάτισαν.
Από εκείνες τις τραγικές στιγμές θυμάται με συγκίνηση την αλληλεγγύη του κόσμου.
Χαρακτηριστικά αναφέρει: «Όλοι προσπαθούσαν να βοηθήσουν. Μέσα στο σκοτάδι άκουσα τη γυναίκα που καθόταν δίπλα μου, να μου ζητάει να βοηθήσω τα παιδιά της. Τους είχα δει που χαιρετούσαν τον πατέρα τους κατά την επιβίβαση. Πήρα το ένα παιδί στα χέρια, ήταν χλωμό, φοβισμένο και το κράτησα από τα χέρια.
Του είπα να μην φοβάται και να πηδήξει από το παράθυρο. Το ίδιο έκανα και με το δεύτερο παιδί. Όλοι βοηθούσαμε, κανένας δεν σκέφτηκε μόνο τον εαυτό του».
Μόλις η συζήτηση έρχεται στους συνεπιβάτες του, που κάθονταν στις πρώτες θέσεις του βαγονιού, κατεβάζει το βλέμμα.
Συνεχίζει λέγοντας: «Τους έβλεπα λίγα λεπτά πριν και μετά τη σύγκρουση. Όταν άνοιξα τα μάτια και αντίκρισα τη φωτιά, τρελάθηκα. Δεν το πίστευα πως δεν υπήρχαν, είχαν εξαϋλωθεί. Δεν υπάρχουν λόγια… τραγωδία. Δεν έχω κλείσει μάτι όλες αυτές τις ημέρες, δεν μπορώ να ηρεμήσω, δεν μπορώ να βγάλω τις εικόνες που αντίκρισα από το μυαλό μου.
Άναψα μια λαμπάδα και προσεύχομαι για τους ανθρώπους που χάθηκαν τόσο άδικα», καταλήγει ο κ. Κατσιούλης.