Το γύρο του διαδικτύου, κάνει ένα συγκλονιστικό κείμενο, για όλους εκείνους τους γονείς, που έχασαν τα παιδιά τους στο δυστύχημα στα Τέμπη.. Αλλά και εκείνοι οι γονείς, που πόνεσαν σαν να ήταν δικά τους
Διαβάστε το κείμενο
Είστε τα παιδιά μας. Είστε οι κόρες που γλυκοφιλούσαμε τα βράδια, είστε οι γιοι που κακομαθαίναμε με αγκαλιές, είστε οι γιοι και οι κόρες που καμαρώναμε στα κρυφά να μεγαλώνετε και να θεριεύετε.
Είμαστε οι γονείς που σας σφιχταγκαλιάσαμε, παραχώσαμε στην τσέπη σας ένα εικοσάρικο για να έχετε κάτι για το δρόμο, βάλαμε στην τσάντα σας λίγη λαγάνα που σας αρέσει, είπαμε καλό ταξίδι αγάπη μου, μην ξεχάσεις να μου στείλεις μήνυμα μόλις φτάσεις, να προσέχεις.
Είμαστε οι μάνες που γείραμε μισοκοιμισμένες μπροστά στην ανοιχτή τηλεόραση. Και ξαφνικά ακούσαμε για ένα τρένο. Και είπαμε, όχι, δεν μπορεί, δεν είναι αυτό το τρένο. Και όσο τα βάζαμε κάτω και όσο τα υπολογίζαμε, νιώθαμε τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μας.
Είμαστε οι πατεράδες που πήραμε χίλιες κλήσεις τον αριθμό σας αλλά κανείς δεν απάντησε. Και ξαναπήραμε πάλι και πάλι και όλο μια καινούρια δικαιολογία βρίσκαμε για να πιστέψουμε πως στην επόμενη προσπάθεια θα ακούγαμε τη φωνή σας.
Είμαστε οι πατεράδες που τρέμοντας ρίξαμε κάτι πάνω μας, καβαλήσαμε σαν τρελοί το αμάξι και πήραμε τους δρόμους.
Είμαστε οι μάνες που πνιγόμασταν στα αναφιλητά μας αλλά ανάμεσά τους βρίσκαμε δύναμη και όλο μουρμουρίζαμε το παιδί μου είναι καλά.
Είμαστε οι μάνες που ουρλιάζαμε βγάλτε με από τον εφιάλτη, πάρτε με από εδώ.
Είμαστε οι πατεράδες που παίρναμε ξανά και ξανά τα νοσοκομεία και περιμέναμε με κομμένη την ανάσα να ακούσουμε πως σας έχουν εκεί. Και δε σας είχαν.
Είμαστε οι μάνες που ξεροσταλιάζαμε έξω από τα λεωφορεία για να σας δούμε να βγαίνετε και όλο δεν βγαίνατε.
Είμαστε οι πατεράδες που τρέχαμε από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και σας ζητούσαμε γιατί δεν τους πιστεύαμε πως δεν σας έχουν εκεί. Κανέναν δεν πιστεύαμε πια.
Είμαστε οι μάνες που δε σταματήσαμε ποτέ να καλούμε τον αριθμό σας.
Είμαστε οι μάνες και οι πατεράδες που μας ζήτησαν να δώσουμε dna μήπως βρουν κάτι από εσάς. Είμαστε οι μάνες και οι πατεράδες που μετά καταρρεύσαμε. Είμαστε οι μάνες και οι πατεράδες που άδειασε η αγκαλιά μας και στέγνωσε η καρδιά μας.
Είμαστε οι μάνες και οι πατεράδες που δε θυμόμαστε πια γιατί πρέπει να είμαστε εδώ κι όχι εκεί μαζί σας. Είμαστε οι μάνες και οι πατεράδες που θέλουμε να σας κρατήσουμε το χέρι, να σας πούμε μη φοβάσαι αγάπη μου, είμαι εδώ. Μην κλαις μωρό μου, ένα κακό όνειρο ήταν μόνο.
Είμαστε εδώ, όλοι γίναμε μαμάδες και μπαμπάδες δικοί σας.
Είμαστε εδώ για να φωνάξουμε για το άδικο, να φωνάξουμε πως δεν ήταν η κακιά η ώρα, δεν ήταν ο σταθμάρχης, δεν ήταν τα άστρα και η κατάρα των Τεμπών. Ήταν έγκλημα και θα το φωνάζουμε με όλη μας τη δύναμη. Είμαστε οι μαμάδες και οι μπαμπάδες σας και είμαστε εδώ. Για εσάς.