Ειρήνη Κονιτοπούλου – Λεγάκη: Τα Δύσκολα Φτωχικά Χρόνια, Τα Πρώτα Βήματα Στο Τραγούδι Και Η Τεράστια Καριέρα Της
«Παιδί μου, δεν είμαι καλά. Θα φύγω!» – H φράση της Ειρήνης Κονιτοπούλου – Λεγάκη προς την κόρη της λίγο πριν φύγει από την ζωή..
Με αυτή τη φράση η Ειρήνη Κονιτοπούλου – Λεγάκη λίγο προτού φύγει για πάντα στα 91 της από τη ζωή άρχισε έναν άκρως συγκινητικό διάλογο με την πολυαγαπημένη κόρη της Ελένη, κάνοντας όλη την οικογένεια που βρισκόταν στο πλευρό της να λυγίσει.
Ωρα 22.30, Δευτέρα βράδυ. Η αρχόντισσα του νησιώτικου τραγουδιού, όντως με πολλά και σοβαρά προβλήματα υγείας από το περασμένο καλοκαίρι, όπως πρώτη είχε αποκαλύψει η «Espresso», προτού πέσει σε κώμα θέλησε να μιλήσει για λίγο με τα παιδιά της. Ίσως έβλεπε και η ίδια πως το τέλος της πλησιάζει. Όμως είχε πίστη πως κάτι καλό θα συμβεί στο τέλος. Καθηλωμένη στο κρεβάτι της, περίμενε υπομονετικά μια αχτίδα αισιοδοξίας πως ίσως ξανασηκωθεί. Πίστευε ότι θα μπορούσε και πάλι να ακούσει το βιολί του εγγονού της να παίζει τον σκοπό του αγαπημένου της τραγουδιού και εκείνη να σιγοτραγουδάει το ξακουστό «Αρμενάκι» που την έκανε γνωστή σε όλη την υφήλιο. Η κόρη της Ελένη Λεγάκη, με σπαραγμό, προσπαθεί από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής να μιλήσει στην «Espresso» για τις τελευταίες στιγμές που έζησε δίπλα στην πολυαγαπημένη της μάνα.
«Η μητέρα μου είχε αρκετά προβλήματα υγείας εδώ και έναν περίπου χρόνο. Το τελευταίο διάστημα δεν σηκωνόταν καθόλου από το κρεβάτι. Είχε όμως πλήρη διαύγεια και ήθελε συνέχεια να μας μιλάει. Λίγο προτού πέσει σε κώμα, μου λέει: “Παιδί μου, δεν είμαι καλά”. Εγώ προσπαθούσα να της δώσω κουράγιο. Της λέω: “Πού θα πας, ρε μάνα; Αλλά και να φύγεις, έχεις αφήσει τέτοια κληρονομιά στο τραγούδι που οι επόμενες γενιές θα συζητούν”. Και μου απαντάει: “Μμμ, σιγά, βρε Ελένη”. Επειτα από λίγα λεπτά η μεγαλύτερη νησιωτική φωνή της Ελλάδας έπεσε σε κώμα. Γύρω στις 00.45 τα μεσάνυχτα της Δευτέρας η κυρα-Ρηνιώ του Αιγαίου σίγησε για πάντα»!
Πριν από πέντε χρόνια, λίγο προτού αρχίσουν τα προβλήματα υγείας της, η κορυφαία ερμηνεύτρια είχε παραχωρήσει συνέντευξη στον υπογράφοντα, μιλώντας με κάθε λεπτομέρεια για τη ζωή της. Καθισμένη στον καναπέ του σπιτιού της, στην περιοχή του Ρέντη, έχοντας στα χέρια της το άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες και την κόρη της Ελένη δίπλα, άρχισε να αφηγείται τη ζωή της. Ωστόσο, σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης ο μεγάλος της πόνος ήταν ο χαμός των δύο παιδιών της. Μετά τον χαμό και του δεύτερου γιου της δεν μπόρεσε να ορθοποδήσει. Εβαλε μαύρα ρούχα και δεν ξαναψιθύρισε ποτέ κανένα τραγούδι ούτε καν μέσα στο ίδιο το σπίτι της. «Από τότε που έχασα τον δεύτερο γιο μου, τα πάντα τα κάνω μηχανικά. Κατάλαβα πως η ζωή δεν έχει νόημα. Απλά ζω γιατί ο Θεός θέλει.
Εγώ να φοβηθώ τον θάνατο; Τώρα που έχω χάσει δύο παιδιά; Για μένα είναι λύτρωση πια. Απλά δεν μπορώ να εξωτερικεύσω τα συναισθήματά μου και όσα έχει μέσα η καρδούλα μου γιατί είμαι καλλιτέχνης. Και εμείς πρέπει να προσφέρουμε χαρά στον κόσμο, παρόλο που έχω να τραγουδήσω από το 1998» έλεγε, τότε, με σπαραγμό και πόνο ψυχής.
Στο πανέμορφο και γεμάτο από αγάπη διαμέρισμά της στου Ρέντη όλα ήταν στη θέση τους. Περιποιημένα και καλοσυνάτα, όπως και η καρδιά της κυρα-Ρηνιώς. Της «αρχόντισσας του Αιγαίου»!
«Η μητέρα μου ποτέ δεν κατάλαβε αυτό που λέει ο κόσμος ότι είναι η σπουδαιότερη του νησιώτικου. Ηταν πάντα πολύ χαμηλών τόνων και απλά θεωρούσε ότι έκανε ένα απλό επάγγελμα» έλεγε στη συνέντευξη αυτή (το 2017) και η κόρη της Ελένη Λεγάκη, η οποία ούτε στιγμή δεν άφηνε τη μάνα της μόνη. «Ακόμα και μουσικολόγοι προσπαθούν να ανακαλύψουν κάποια πράγματα μοναδικά στη φωνή της μαμάς μου. Ολοι οι τραγουδιστές ερμηνεύουμε τραγούδια βάσει του στίχου. Η μαμά μου πήγαινε τα όργανα εκεί που ήθελε η ίδια και έχτιζε το κάθε τραγούδι. Αυτό δεν το κάνει κανείς τραγουδιστής, όπως λένε ειδικοί που έχουν μελετήσει τη φωνή της. Είναι ένα μουσικό όργανο!» ήταν τα γεμάτα περηφάνια λόγια της.
Κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας η κάθε λέξη της κυρα-Ειρήνης (όπως και στη ζωή της) ήταν πάντα μετρημένη. Η ίδια ταπεινά όπως έζησε σε όλη τη ζωή της, μιλούσε και για τον κόσμο που την αποθέωνε όπου και βρισκόταν. «Ο κόσμος όταν με έβλεπε ή με βλέπει, όταν βγαίνω καμιά φορά στον δρόμο, κλαίει. Μου φιλάει τα χέρια, με θεωρεί κάτι ανώτερο κι εγώ διερωτώμαι για ποιον λόγο; Λέω καμιά φορά μα απλά ένα επάγγελμα κάνω όπως όλα. Απλά ο Θεός εμένα μού έδωσε καλή φωνή. Δεν έχω συνειδητοποιήσει αν είμαι κάτι παραπάνω από όλους τους άλλους απλούς ανθρώπους. Εγώ πάντα ήθελα το σπίτι και την οικογένεια. Να πηγαίνω όταν θέλω να γλεντάω τον κόσμο, να του δίνω χαρά και μετά να γυρίζω σπίτι μου. Τίποτα άλλο. Μόνο αυτό. Όσο για τα χρήματα, όχι δεν απέκτησα. Μου ζητούσαν από όλα τα μέρη της γης να πάω να τραγουδήσω, αλλά δεν πήγαινα πουθενά. Δεν μου άρεσε να φεύγω από την Ελλάδα. Ήμουν πιστή στην πατρίδα μου» μου έλεγε, με μια ταπεινότητα που σπάνια συναντά κανείς!Από εκείνη τη συγκλονιστική και σπαρακτική συνέντευξη μετά τον θάνατο του γιου της ως συμβουλή κρατάω εκείνα που μου είχε πει πριν την αποχαιρετήσω από το σπίτι της: «Παιδί μου, θέλω να πεις στον κόσμο να έχει υγεία. Είτε έχεις λίγα είτε έχεις πολλά, τα ίδια θα πάρεις όταν σε καλέσει ο Θεός. Απλά γλέντα, χαμογέλα και ζήστε τα νιάτα σας. Ποτέ δεν ξέρεις το αύριο». Καλό ταξίδι, κυρα-Ρηνιώ…
Τα φτωχικά χρόνια, τα πρώτα βήματα στο τραγούδι και οι μεγάλες επιτυχίες
Η ίδια η κυρα-Ειρήνη πάντα θυμόταν τις ρίζες της και τους ανθρώπους που την έκαναν να θεωρείται σχολή από μόνη της στο τραγούδι. «Για μένα σκαλοπάτι ήταν ο Σίμων Καράς. Αυτός μου άνοιξε πόρτες. Ο αδερφός μου, επειδή ήθελε και ο ίδιος να προχωρήσει, το έκανε πιο επαγγελματικού επιπέδου. Εγώ, όμως, είχα ήδη πάει σε ραδιόφωνα, σε τηλεοράσεις, είχα δισκογραφία. Εγώ άρχισα και μετά ήρθαν τα υπόλοιπα. Ζήσαμε φτώχειες, ο πατέρας μου έπαιζε στη Νάξο σε πανηγύρια και του έδιναν αντί για χρήματα τρόφιμα. Ετσι έζησε η οικογένεια. Αργότερα, επειδή άκουγα εγώ το βιολί του μάθαινα και τραγουδούσα. Οταν ήρθε και η Λενιώ στη ζωή μου, έκανε το ίδιο. Σε ηλικία 13 ετών την έπαιρνα μαζί μου και τη μάθαινα όσα πρέπει να ξέρει και πώς να συμπεριφέρεται στο κοινό. Πάτησε στα βήματά μου και είμαι περήφανη» έλεγε σε αυτή τη συγκλονιστική συνέντευξη, κοιτάζοντας στα μάτια με καμάρι την κόρη της Ελένη.
Στα δεκάδες τραγούδια που έχει ερμηνεύσει η Ειρήνη Λεγάκη – Κονιτοπούλου τα περισσότερα είναι θησαυροί του ελληνικού πολιτισμού. «Αρμενάκι», «Να σ’ αγαπώ ήντα ‘θελα», «Στον Αρτεμώνα», «Σάλα γιάλα», «Κάθε που πάω στο χωριό» και πλήθος άλλων τραγουδιών τής ανήκουν οι πρώτες εκτελέσεις. Σε εκείνη την ιστορική συνέντευξη τη ρωτούσα αν είχε κάποιο αγαπημένο.
«Όχι. Ο,τι τραγούδησα το τραγούδησα με πάθος και δεν έκανα εξαιρέσεις. Μου έδιναν τον στίχο, τη μουσική και ερμήνευα. Εβαζα όμως στα περισσότερα στοιχεία δικά μου. Ηθελα να τα πειράζω και ας μην άρεσαν τότε σε κάποιους. Σήμερα όμως αρέσουν σε όλους. Θεωρώ πως ό,τι έκανα καλώς τα έκανα. Δεν έχω παράπονο από τη ζωή μου. Προσέφερα χαρά στον κόσμο. Αυτό για μένα ήταν μεγάλο προτέρημα» ήταν τα λόγια της όταν είχε κάνει στην «Espresso» τον δικό της απολογισμό ζωής!