«Έχω γεννηθεί εδώ, έχω μεγαλώσει εδώ, η Ελλάδα είναι η χώρα μου. Είμαι από την Αλβανία, οι γονείς μου είναι από εκεί. Δεν έχω βιώσει ρατσισμό, οι άνθρωποι στο χωριό που μένουμε μου έχουν φερθεί όμορφα από παιδί, ήμουν πολύ κοινωνική κι εγώ», είπε η «χρυσή» ακοντίστρια Ελίνα Τζένγκο στον ΑΝΤ1.
«Μου έρχονται και πολλά αρνητικά μηνύματα επειδή κατάγομαι από την Αλβανία. Νιώθω όμορφα που είμαι από την Αλβανία, αλλά είμαι και Ελληνίδα, έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει εγώ», τόνισε.
Μιλώντας για την καθυστέρηση με την οποία της δόθηκε η ελληνική υπηκοότητα, είπε πως «Έκανα πολλές προσπάθειες και προετοιμασία, ετοιμαζόμουν και τελευταία στιγμή δεν πήγαινα στον αγώνα γιατί δεν είχα την ελληνική υπηκοότητα».
Ως προς τις αντιδράσεις του κόσμου, είπε πως «είμαι πολύ χαρούμενή και δέχομαι την αγάπη του κόσμου, προσπαθώ να το συνειδητοποιήσω», ενώ, μιλώντας για το μετάλλιο που κατέκτησε, σχολίασε πως «νομίζω το περίμενα το μετάλλιο, γιατί μπήκα πολύ προετοιμασμένη σε αυτόν τον αγώνα. Είχα μια χρονιά με πολλά σκαμπανεβάσματα, αλλά είπα ότι δεν θέλω να τελειώσει έτσι η σεζόν μου και μπήκα στον αγώνα και τα κατάφερα».
Η σκληρή βιοπάλη της οικογένειάς της που μετανάστευσε από την Αλβανία, η δυσκολίες στην απόκτηση υπηκοότητας και ο αγώνας για το χρυσό μετάλλιο
Ενα χρυσό Σαββατοκύριακο για τον ελληνικό αθλητισμό ήταν αυτό που προηγήθηκε, καθώς η ελληνική αποστολή στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου έφερε ένα πλήθος από χρυσά μετάλλια.
Ανάμεσα στα μέλη της και η Ελίνα Τζένγκο, η οποία εντυπωσίασε όχι μόνο για τις επιδόσεις της αλλά και για την ιστορία βιοπάλης της οικογένειάς της, που μετανάστευσε από την Αλβανία στην Ελλάδα και που ακόμα αγωνίζεται για την ελληνική υπηκοότητα.
Πρώτος έφυγε ο πατέρας μου…
Όπως περιγράφει η αθλήτρια, που έγινε η νεότερη πρωταθλήτρια Ευρώπης στον ακοντισμό στέλνοντας το ακόντιο στα 65,81 μέτρα, σε ένα κείμενο που έγινε viral:
«Πρώτος έφυγε ο πατέρας μου, όταν η μητέρα μου ήταν έγκυος στη μεγάλη μου αδερφή. Έφτασε πεζός από την Αλβανία στη Χαλκιδική κι όταν βρήκε δουλειά ως οικοδόμος ακολούθησε η μητέρα μου. Η προσαρμογή τους στην Ελλάδα δεν ήταν εύκολη. Είχαν εγκαταλείψει τις δουλειές τους, δεν γνώριζαν κανέναν, δεν μιλούσαν την γλώσσα, κι όταν γεννήθηκε η αδερφή μου έμεναν σ’ ένα δωμάτιο στο οποίο υπήρχαν μόνο τα απαραίτητα. Ένα στρώμα, ένα τραπέζι, μερικά σερβίτσια… Ποτέ δεν γκρίνιαξαν…
»Σταδιακά κατάφεραν να βρουν τους ρυθμούς τους και σύντομα απέκτησαν μια ήρεμη ζωή. Μέχρι που ξέσπασε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Τότε τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πολύ πιο δύσκολα. Στο μεταξύ είχαμε γεννηθεί η μεσαία αδερφή μου κι εγώ, και οι ανάγκες της οικογένειάς μας είχαν γίνει μεγαλύτερες. Τότε η μητέρα μου αποφάσισε να δουλέψει, για να βοηθήσει τον πατέρα μου ώστε να μη μας λείψει τίποτα. Άρχισε να καθαρίζει σπίτια. Ακόμα καθαρίζει… Έχω υποσχεθεί ότι δεν θα ξανακάνει αυτή τη δουλειά. Ότι θα φτάσω στο σημείο με τις επιδόσεις μου να έχω αρκετά λεφτά και να μην ξαναδουλέψουν.
«Η μητέρα μου αποφάσισε να δουλέψει, για να βοηθήσει τον πατέρα μου ώστε να μη μας λείψει τίποτα. Άρχισε να καθαρίζει σπίτια. Ακόμα καθαρίζει… Έχω υποσχεθεί ότι δεν θα ξανακάνει αυτή τη δουλειά. Ότι θα φτάσω στο σημείο με τις επιδόσεις μου να έχω αρκετά λεφτά»
Το ζήτημα της υπηκοότητας
Το μόνο πρόβλημα που είχαμε, το οποίο επηρέασε αρκετά τη ζωή μας, ήταν το θέμα της υπηκοότητας. Ενώ και τα τρία κορίτσια έχουμε γεννηθεί στην Ελλάδα, ταλαιπωρηθήκαμε, κυρίως ψυχολογικά, μέχρι να πάρουμε τα χαρτιά μας. Εγώ τα πήρα μόλις πριν δύο χρόνια. Η μεσαία αδερφή μου, ακόμα περιμένει. Η μεγάλη δε, η οποία ήταν αθλήτρια στην σφαιροβολία, πάλευε χρόνια! Τόσο, που λόγω της κατάστασης, στο τέλος παράτησε τον αθλητισμό! Δεν άντεχε άλλο. Είχε επηρεαστεί πολύ από το γεγονός που δεν μπορούσε να αγωνιστεί σε καμία διοργάνωση εκτός από αυτές που διεξάγονταν στην Ελλάδα. Το 2018, έφτασα κι εγώ στα όρια μου! Δυο χρόνια πριν είχα κάνει πανελλήνιο ρεκόρ, όμως, στη συνέχεια έμεινα “κολλημένη” στην ίδια κατάσταση. Δεν μπορούσα να αγωνιστώ σε καμία διοργάνωση εκτός Ελλάδας γιατί δεν είχα την υπηκοότητα. Κάθε μέρα έκλαιγα και στεναχωριόμουν. Ξεσπούσα στους γονείς μου και εκείνοι με άκουγαν υπομονετικά. Ήταν δύσκολο γι’ αυτούς να το αντιμετωπίσουν. Σήμερα που το σκέφτομαι, μετανιώνω που τους δυσκόλεψα τόσο τη ζωή. Τους ευχαριστώ πολύ για την υπομονή και την στήριξή τους εκείνη την περίοδο.
«Το μόνο πρόβλημα που είχαμε, το οποίο επηρέασε αρκετά τη ζωή μας, ήταν το θέμα της υπηκοότητας. Ενώ και τα τρία κορίτσια έχουμε γεννηθεί στην Ελλάδα, ταλαιπωρηθήκαμε, κυρίως ψυχολογικά, μέχρι να πάρουμε τα χαρτιά μας. Εγώ τα πήρα μόλις πριν δύο χρόνια».
»Τότε, δεν υπήρχε χειρότερο συναίσθημα από αυτό που ένιωθα. Να γεννιέσαι στην Ελλάδα, να μεγαλώνεις σ’ αυτήν και να αισθάνεσαι ξένος. Ναι, οι γονείς μου είναι από την Αλβανία. Δεν θα το αρνηθώ, ούτε θα νιώσω ντροπή να το πω. Ούτε θα κρύψω ότι νιώθω και Αλβανίδα. Γεννήθηκα, όμως, στην Ελλάδα. Και την Ελλάδα την αγαπώ!».
Νιώθω όμορφα που είμαι από την Αλβανία, αλλά είμαι και Ελληνίδα
«Είμαι πολύ χαρούμενή και δέχομαι την αγάπη του κόσμου, προσπαθώ να το συνειδητοποιήσω», είπε στον ΑΝΤ1 Η Ελίνα Τζένγκο, για το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου του Μονάχου και τις αντιδράσεις του κόσμου.
Όπως τόνισε η ακοντίστρια, στην εκπομπή «Καλοκαίρι Μαζί», «νομίζω το περίμενα το μετάλλιο, γιατί μπήκα πολύ προετοιμασμένη σε αυτόν τον αγώνα. Είχα μια χρονιά με πολλά σκαμπανεβάσματα, αλλά είπα ότι δεν θέλω να τελειώσει έτσι η σεζόν μου και μπήκα στον αγώνα και τα κατάφερα», σημειώνοντας και τις πολλές θυσίες που απαιτούνται για όποιον κάνει πρωταθλητισμό».
Αποκάλυψε πως μετά από την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου, «το πρώτο τηλεφώνημα το έκανα στους γονείς μου, με περίμεναν πως και πως. Μου λένε κάθε φορά “Eλίνα, δεν θα σε δούμε, θα περιμένουμε τηλεφώνημα σου μετά”, γιατί αισθάνονται ότι μου περνούν το άγχος», υπογραμμίζοντας πως «η οικογένεια μου έχει μερίδιο αυτής της επιτυχίας, με έχουν στηρίξει από την πρώτη στιγμή σε ότι κάνω».
«Έκανα πολλές προσπάθειες και προετοιμασία, ετοιμαζόμουν και τελευταία στιγμή δεν πήγαινα στον αγώνα γιατί δεν είχα την ελληνική υπηκοότητα. Έχω γεννηθεί εδώ, έχω μεγαλώσει εδώ, η Ελλάδα είναι η χώρα μου. Είμαι από την Αλβανία, οι γονείς μου είναι από εκεί. Δεν έχω βιώσει ρατσισμό, οι άνθρωποι στο χωριό που μένουμε μου έχουν φερθεί όμορφα από παιδί, ήμουν πολύ κοινωνική κι εγώ», είπε η Ελίνα Τζένγκο για την καθυστέρηση με την οποία της δόθηκε η ελληνική υπηκοότητα.
«Μου έρχονται και πολλά αρνητικά μηνύματα επειδή κατάγομαι από την Αλβανία. Νιώθω όμορφα που είμαι από την Αλβανία, αλλά είμαι και Ελληνίδα, έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει εγώ», επεσήμανε η ακοντίστρια.