Ξέρω μια ιστορία… Μια ιστορία, για ένα παιδί που γεννήθηκε αγόρι. Μεγάλωσε ως όριζαν οι κανόνες της κοινωνίας.
Από αρκετά νωρίς, κατάλαβε μια μεγάλη και πολύ δύσκολη αλήθεια : ότι δε νιώθει αγόρι. Και το έκρυψε από την οικογένειά του, τον περίγυρό του, την κοινωνία ολόκληρη. Δέχτηκε την κοροϊδία και το ακατάσχετο bullying στο σχολείο. Και έξω, στη βόλτα, στη διασκέδαση, στα πάρτυ…
Μέχρι που πέρασε στο Πανεπιστήμιο. Κι εκεί ένιωσε ότι μπορεί πλέον, να εκφραστεί όπως ορίζει ο Νους του. Συνειδητά πια. Γιατί ένιωθε πια Γυναίκα. Χωρίς αναστολές, χωρίς ενοχές. Και τώρα πια, αυτοπροσδιορίζεται και ονομάζεται ως τέτοια. Γιατί ξέρει, ότι την επιλογή δεν την έκανε εκείνη, αλλά η ίδια η Φύση…
Τέλειωσε το Πανεπιστήμιο στα 4 χρόνια και μάλιστα με πολύ καλό βαθμό. Στην ορκωμοσία, η προσφώνηση έγινε – προς τιμήν των υπεύθυνων – με το νέο όνομα. Παρ’ ότι στο πτυχίο, αναφέρεται παλιό.
Παρ’ όλα αυτά, οι δυσκολίες είναι πάρα πολλές. Ακόμη και ένα μεταπτυχιακό, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να το πάρει, με αυτό το όνομα του πτυχίου. Και δε θέλει να το πάρει με τέτοιο όνομα. Η επαγγελματική αποκατάσταση, είναι πολύ δύσκολη. Οι πόρτες δεν ανοίγουν εύκολα. Και τα βλέματα είναι πολύ διερευνητικά . Για αυτό το ρημάδι το όνομα…
Και τώρα, έρχεται το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου. Η ευκαιρία της για να πάρει επιτέλους επίσημα, το όνομα που θέλει και που ταιριάζει σε αυτό που φέρει εντός της. Μαζί με την ταυτότητα, θα πάρει και το διαβατήριο για να πορευτεί στην κοινωνία, χωρίς εξηγήσεις.
Αλλά … Η κοινωνία έχει τη δική της άποψη. Είτε από παντελή άγνοια είτε από κακία, ακόμη και από μίσος προς το διαφορετικό. Γιατί εκείνη, είναι κάποιου άλλου παιδί, όχι του καθενός που αφήνει τη χολή του να διαχυθεί αδιακρίτως.
Και τώρα, η αποκάλυψη : είναι το ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί ! Και είμαι περήφανος γι΄αυτό ! Γιατί όλα αυτά τα χρόνια, είχε τη δύναμη να ξεπεράσει το ρατσισμό που υπέστη, είτε φραστικώς είτε σωματικώς. Και το μεγάλο, το μέγιστο ανδρισμό, να υπερασπισθεί τη γυναικεία φύση του ! Και πλέον, ξέρω ότι έχω δύο κόρες. Ξεκάθαρα…
Έχει την απόλυτη στήριξη της οικογένειας. Χωρίς ντροπή και ενδοιασμούς. Γιατί πολύ απλά, είναι το παιδί μας. Και ξέρετε κάτι ; Θα μπορούσε να είναι το παιδί του καθενός. Και το χρέος μας ως γονείς, απέναντι στα παιδιά μας, είναι να τα στηρίξουμε στις επιλογές τους. Ειδικά στις δύσκολες. Και πλέον, δεν υπάρχει λόγος να εκμυστηρευόμαστε στους λίγους που ίσους καταλάβουν. Κρίμα μόνο, που αναγκάστηκε να κρύψει ακόμη και από εμάς, όλο αυτό που περνούσε…
Σκεφτείτε καλά, την επόμενη φορά που θα καταδικάσετε κάτι, έτσι ελαφρά τη σκέψει και τη καρδία. Μιλήστε με τα παιδιά σας. Αφουγκραστείτε τα. Μπορεί να σας κρύβουν μυστικά που τα κάνουν να υποφέρουν. Μη σας νοιάζει ο κόσμος. Αλλά μόνο τα παιδιά σας. Ο θησαυρός της ζωής σας …
* Το κείμενο αναρτήθηκε στη σελίδα του Σωτήρη Παπαδήμα στο Facebook