Μια σιωπηλή φιγούρα ντυμένη με μαύρο ολόσωμο spandex zentai, που καλύπτει και το πρόσωπο, εμφανίστηκε στην Θεσσαλονίκη, κινώντας την περιέργεια στους γύρους.
Ο «άνθρωπος – σκιά», περπατάει στους δρόμους, κάθεται σε παγκάκια, μπαίνει σε λεωφορεία, μουσεία, καφέ και μαγαζιά, φέρνοντας τους Θεσσαλονικείς αντιμέτωπους με το άγνωστο.
Ποιος είναι ο άνθρωπος σκιά
Δεν πρόκειται για κάτι παραφυσικό, αλλά για τη δράση «Σαν σκιά, 24 ώρες στην πόλη» και η performance γίνεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης με σκοπό να έρθει ο κόσμος σε επαφή με το άγνωστο, όπως εξηγεί η κ. Δερβετζόγλου στην ΕΡΤ.
Ο καλλιτέχνης είναι ο Αλέξανδρος Μιχαήλ.
H δράση ξεκίνησε στις 7 Απριλίου και θα ολοκληρωθεί σε 8 τρίωρα έως τις 19 Μαΐου και παράλληλα καταγράφονται οι αντιδράσεις του κόσμου, που ποικίλουν…
Η performance “24 ώρες στην πόλη | ΣΑΝ ΣΚΙΑ | Θεσσαλονίκη” είναι μία απόπειρα να διερευνηθεί η σχέση της πόλης με το ανοίκειο, όπως αναφέρεται σε σχετικό ενημερωτικό.
«Έχετε ποτέ κυκλοφορήσει στους δρόμους της πόλης νιώθοντας σαν να μην υπάρχετε ή σαν να θέλετε να ανοίξει η γη και να σας καταπιεί; Ήταν από ντροπή; Από φόβο για τον δημόσιο χώρο ή για κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο; Αίσθημα κατωτερότητας λόγω κοινωνικής καταγωγής, ταυτότητας, εθνικότητας, σεξουαλικού προσανατολισμού, φύλου, επαγγέλματος, αναπηρίας; Λόγω κατάστασης υγείας; Ανεργίας; Αστεγίας; Ψυχικής υγείας; Λόγω χρήσης ουσιών; Πώς είναι να κοιτάζει κανείς τον κόσμο, όταν ο ίδιος είναι ο “κανένας”;
Ποια θα είναι η αντίδραση του κόσμου βλέποντας μία ανθρώπινη φιγούρα σαν σκιά, χωρίς πρόσωπο, να κυκλοφορεί στους δημόσιους χώρους της πόλης; Θα γελάσουν; θα φοβηθούν; Θα ξαφνιαστούν; Θα συνεχίσουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα; Υπάρχει στα αλήθεια χώρος για “το άλλο” στις σύγχρονες δυτικές μεγαλουπόλεις; Πόσο άνετα νιώθουμε μπροστά στο άγνωστο; Και τι είμαστε διατεθειμένοι να προβάλουμε πάνω του; Μπορεί άραγε αυτή η συνάντηση με το ανοίκειο να διακόψει την καθημερινότητα των κατοίκων ή ακόμη και να ανοίξει νέους ορίζοντες στο πώς βιώνουν και κατοικούν το δημόσιο χώρο της γειτονιάς τους και της πόλης; Και εν τέλει, χωράει το ανοίκειο στις προσωπικές αναπαραστάσεις που δημιουργεί ο καθένας για την πόλη (του) και για τον (δημόσιο) χώρο;»
