Το ανθρώπινο δράμα που αφήνουν πίσω οι πυρκαγιές μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας εθελόντριας που εργάστηκε με αυταπάρνηση στο Μάτι.
Η ιστορία της
«Λεωφ. Μαραθωνος, λίγο μετά τη διασταύρωση της Ραφήνας και πριν το Μάτι, Δευτέρα 30/07, 6:50 π.μ. Έχω ξεκινήσει από το Χαιδαρι και είμαι πια πολύ κοντά στην Ε’ κατασκηνωση του Αγίου Ανδρέα, όπου εθελοντικά προσφέρουμε ο,τι μπορουμε.. Δεξιά του δρόμου, προσπερνω μια κυρία μονη, μεγάλης ηλικίας, που κουβαλα βαρυ σακιδιο…
Προβληματίστηκα, και σταμάτησα σε ένα άνοιγμα του δρόμου στα 100 μέτρα… Πεζή αρχισα να κατευθύνομαι προς το μέρος της… βλέποντάς με άρχισε να επιταχύνει το βηματισμό της.
Συναντηθήκαμε στη μέση περίπου και τη βοηθώ να διασκελισει μια καμένη κολόνα της ΔΕΗ… Όλα γύρω είναι καμενα φυσικά..
-Καλημέρα…Θέλετε βοηθεια; Πού πατε μονη σας;
-Όχι, παιδί μου εδώ παρακάτω πάω..
-Πού ακριβώς; Μπορώ να σας πάω με το αυτοκίνητο αν θέλετε…
-Περιμένω τον άντρα μου, έφτασα με το λεωφορείο μόλις από την πατρίδα μου και θα ερχόταν να με πάρει αλλά άργησε και προχωράω με τα πόδια.
-Απο πού ερχεται;
-Απο το σπίτι θα ξεκινούσε..
-Πού είναι το σπίτι σας;
-Εδώ παρακάτω, στην οδό Κ…. Έφυγα όταν έγινε αυτό (Δεν μπορούσε να βρει λέξη άλλη να το περιγράφει αυτό που έγινε, ήταν εμφανες)… Δεν το άντεχα και μόλις γύρισα.
-Χάσατε κάποιον δικό σας ανθρωπο;; (Την ακούς συχνά σαν ερώτηση αυτή τελευταια)
Η εθελόντρια για τον πόνο της γιαγιάς στο Μάτι
– Όχι… (και το είπε σαν να ντρεποταν)
-Κάηκε το σπίτι σας;
-Όχι παιδί μου.. Μόνο το μισό… Αλλά κάηκαν των γειτόνων μου.. Πού θα μείνουν αυτοί οι άνθρωποι… (έχει αρχίσει να σπάει η φωνή της)
Παίρνω το βαρύ σακο και προχωράω προς το αυτοκινητο, με ακολουθεί η κυρία…
-Είστε σίγουρη πως δεν θέλετε να σας πάω στο σπίτι, δεν μου κάνει κόπο.
-Όχι, ευχαριστώ ειμαι καλά.. Εσύ πού πας;
-Στον Άγιο Ανδρέα, έχει κατασκήνωση εκεί.
-Εθελόντρια είσαι παιδί μου;
-Ναι..
Και τότε έβαλε τα κλάματα..
-Θέλω να μου κάνεις μια χάρη…
Εβαλε το χέρι στην τσάντα της και έβγαλε ένα μικροσκοπικό τσαντάκι.. μου πήρε το χερι, μου γύρισε την παλαμη δημιουργώντας μια χουφτα … το δικό της χέρι από κάτω… αναποδογυρισε το τσαντάκι και έπεσαν όσα κέρματα ειχε μεσα στην χουφτα μου.. Και μου έκλεισε σφιχτά τα δάχτυλα.
– θέλω να πάρεις σοκοφρετες για τα παιδιά.. Και αν βρεις και μπαλόνια.. ερχόντουσαν πολλά παιδιά κάθε απόγευμα γιατί ήξεραν πως πάντα είχα κάτι στην ποδια μου γι αυτά… ελπίζω να φτάνουν τα λεφτά..
Είπα ένα γρήγορο «εντάξει» και θέλησα να φύγω βιαστικα για να μην τη συγκινησω περισσότερο…
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο της φώναξα «Ευχαριστώ» Και μου είπε «Εγώ σε ευχαριστώ παιδί μου… να μου φιλήσεις τα παιδιά μου!
13.26 ευρώ δόθηκαν εχθές από μια άγνωστη γιαγιά για να αγοραστούν σοκοφρετες για τα παιδάκια της Ε’κατασκηνωσης του Αγίου Ανδρέα.
«Πληρώθηκα» ως εθελόντρια… #μαθήματα_ζωής