Η πρωταγωνίστρια του καρέ της φρίκης στη φλεγόμενη Βόρεια Εύβοια -που αιχμαλώτισε με τον φακό του ο Κωνσταντίνος Τσακαλίδης– η κ. Παναγιώτα (Γιούλα) Νομίδου, στέκεται διακριτικά στο «κύμα» αναγνώρισης που δέχεται. Μίλησε όμως στον Ελεύθερο Τύπο, και φωτογραφήθηκε με το εξώφυλλο του περιοδικού TIME. Ολόκληρη η συνέντευξη στην Κατερίνα Κατσαβου είναι στο ενεργό λινκ.
Μερικά ωραία λόγια απ’ τη συνέντευξη της κ. Παναγιώτας Νομίδου στον Ε.Τ., με αφορμή την πολυσυζητημένη φωτογραφία
Γράφει ο Α.Δημοκίδης
Είπε ενδιαφέροντα πράγματα. Σταχυολογώ:
Για το τι θα έλεγε στον φωτογράφο αν της ζητούσε να την ξαναφωτογραφήσει χαρούμενη και ανακουφισμένη: «Οτι είμαι χαρούμενη γιατί δεν χάθηκε ούτε μία ανθρώπινη ζωή!»
Για εκείνη τη μέρα: «Στις 2.30 τη νύχτα, μου τηλεφώνησε μία φίλη, να ετοιμάσω κάποια πράγματα στην περίπτωση που αναγκαστούμε να φύγουμε για να σωθούμε. Το ξημέρωμα, είχε κοκκινίσει ο ουρανός. Η φωτιά είχε “καταπιεί” την πλαγιά και προχωρούσε. Με τις μάνικες προσπαθούσαμε να σώσουμε τα σπίτια μας. Ξαφνικά, μας κύκλωσε το μέτωπο. Η φωτιά κατέβηκε από την αριστερή πλευρά. Αρχισα να φωνάζω: “Βοήθεια, καιγόμαστε”. Ηρθαν τα παιδιά που πάλευαν με τις φλόγες και μας έσωσαν. Λιποθύμησα. Οσοι ήταν κοντά έτρεξαν να μου δώσουν πρώτες βοήθειες…»
Για το τι έγινε μετά: «Στο Πευκί, είχαν βάλει δύο φεριμπότ και μπορούσαν όσοι είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους να πάνε εκεί. Είχαν νερό, καρέκλες να καθίσουν, σκεπάσματα. Ξεκινήσαμε με τον άντρα μου για το Πευκί, αλλά οι φλόγες πρόλαβαν και έκοψαν την πρόσβαση. Καιγόταν και το Πευκί! Δεν μπορούσε να περάσει κανείς. Καταφέραμε και πήγαμε στον Νέο Πύργο, όπου μας φιλοξένησε μία οικογένεια φίλων. Τα ρούχα μας είχαν γίνει άσπρα από τις στάχτες.»
Για το πώς έμαθε ότι η φωτο της έγινε viral: «Νωρίς το πρωί ακούω: “Γιούλα! Η φωτογραφία σου είναι σε όλες τις εφημερίδες, σε όλα τα κανάλια. Είναι παντού”. Απάντησα: “Δεν με ενδιαφέρει! Σώθηκε το χωριό μας;”».
Για το πώς ένιωσε όταν είδε τη φωτογραφία της να γίνεται γνωστή πέρα από τα σύνορα: «Δεν το περίμενα… Εκείνη τη στιγμή φώναζα όχι μόνο για τον εαυτό μου. Για όλο το χωριό. Κι αν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι, θέλω να αγαπήσουν τον κόσμο που υποφέρει. Που έχασε τα σπίτια του, τις περιουσίες του, τις δουλειές του. Να τους βοηθήσουν! Και να προσέξουν να μην ξανασυμβεί τέτοια συμφορά».