«Για τη ζωή ενός και μόνο παιδιού αξίζει να αγωνίζεσαι», με αυτά τα λόγια η Μαριάννα Βαρδινογιάννη κατάφερε να συγκινήσει το πανελλήνιο.
Η Αγία των παιδιών
Αυτό έλεγε η Μαριάννα Βαρδινογιάννη και σε όλη τη ζωή της γι’ αυτό αγωνίστηκε. Να βοηθήσει να σώσει τη ζωή ενός παιδιού. Άλλωστε η ίδια από παιδί, έμαθε από τη δική της μητέρα την αξία της προσφοράς. Και μεγαλώνοντας έγινε η ίδια μάνα – εκτός των πέντε παιδιών της – για τα παιδιά όλου του κόσμου που βρέθηκαν από πολύ νωρίς να παλεύουν για τη ζωή τους.
Και η Μαριάννα Βαρδινογιάννη άνοιξε την αγκαλιά της σε αυτούς τους μικρούς ήρωες και στις οικογένειές τους, χαρίζοντάς τους την Ελπίδα και την πολύτιμη αρωγή να πάρουν πίσω τη ζωή τους. Έσκυψε πάνω τους, με τρυφερότητα, ειλικρινή αγάπη και γνοιάξιμο… Με την αγάπη μιας μάνας. Γέλασε μαζί τους, έκλαψε, απογοητεύτηκε, χάρηκε, μοιράστηκε την αγωνία των οικογενειών που έβλεπαν τα παιδιά τους να υποφέρουν και να παλεύουν απέναντι στο θεριό. Πενθούσε όταν ένας μικρός ήρωας δεν τα κατάφερνε σε αυτή την άνιση μάχη.
Για τη μητέρα της:
Αν κάποιος έχει βρεθεί σε αυτή τη θέση ή έχει άνθρωπο από το περιβάλλον του που ανέβηκε αυτόν τον Γολγοθά, ξέρει καλά σε τι αναφερόμαστε. Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη για τα παιδιά με καρκίνο και τις οικογένειές τους, δεν ήταν η κυριά Βαρδινογιάννη, η σύζυγος ενός εκ των ισχυρότερων επιχειρηματιών της χώρας. Ήταν η “κυρία Μαριάννα”, η δική τους νεράιδα, η μάνα, η γιαγιά, ο καλός αυτός άνθρωπος που έκανε τα πάντα για να απαλύνει τον πόνο και την αγωνία των οικογενειών.
Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ερμιόνη. Ο τόπος της ήταν για εκείνη πάντα σημείο αναφοράς και το πατρικό της σπίτι, το μέρος που είχε κλείσει τις ωραιότερες αναμνήσεις των παιδικών της χρόνων.
Μία από αυτές τις αναμνήσεις, όπως είχε εξομολογηθεί σε παλαιότερη συνέντευξη στο Πρώτο Θέμα, ήταν να βλέπει τα βράδια τη μητέρα της να ανοίγει αθόρυβα την πόρτα και κρατώντας ένα καλάθι γεμάτο τρόφιμα να πηγαίνει σε σπίτια ανθρώπων που είχαν ανάγκη. Το έκανε πάντοτε βράδυ γιατί δεν ήθελε να φέρει κανέναν σε δύσκολη θέση.
«Από εκεί πήρα τα πρώτα μαθήματα αλληλεγγύης και προσφοράς. Θεωρώ αυτονόητο να μοιράζεσαι με τους συνανθρώπους σου τις ευλογίες που σου έχει χαρίσει ο Θεός, να επιστρέφεις από τα δώρα της ζωής. Και είναι μεγάλο δώρο να παίρνεις, αλλά ακόμα μεγαλύτερο να προσφέρεις» είχε εξομολογηθεί.
Ο Βαρδής που λάτρευε
Η οικογένειά της την έστειλε στον Πειραιά για να φοιτήσει στο γυμνάσιο. Η ίδια δεν ήθελε να αποχωριστεί τον τόπο της και τις φίλες της, αλλά στη δική της την περίπτωση το «κάθε εμπόδιο για καλό» ίσχυσε με το παραπάνω.
Κι ενώ ήταν ακόμα μαθήτρια στο γυμνάσιο, γνώρισε σε ένα συγγενικό σπίτι τον Βαρδή Βαρδινογιάνη. Εκείνος, τότε, ήταν ένας νεαρός αξιωματικός του Ναυτικού. Παντρευτήκαν το 1961 και ξεκινήσαν από νεαρή ηλικία και οι δυο τους το κοινό ταξίδι της ζωής που τερμάτισε με τον θάνατό της.
«Ούτε το γεγονός ότι εγώ έφυγα για την Αμερική για να συνεχίσω τις σπουδές μου μπόρεσε να σταθεί εμπόδιο ανάμεσά μας. Ήμουν στην Αμερική και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε θα έρθει ένα γράμμα από τον Βαρδή. Έχουμε περάσει πολλά στην κοινή μας ζωή. Αγώνες και αγωνίες, χαρές και λύπες, αλλά πάντα μαζί», εξομολογήθηκε στην τελευταία της συνέντευξη στο Gala πριν 20 ημέρες.
Τα πρώτα χρόνια για το νεαρό ζευγάρι ήταν πολύ δύσκολα λόγω της δικτατορίας στην Ελλάδα. Ο Βαρδινογιάννης εκδιώχθηκε από το Ναυτικό, από το καθεστώς, φυλακίστηκε και στη συνέχεια στάλθηκε στην εξορία.
Με ένα μωρό στην αγκαλιά και άλλα δύο μικρά παιδιά, η Μαριάννα δεν χρειάστηκε καν να το σκεφτεί: τον ακολούθησε στην εξορία, στην Αμοργό. Εμπιστεύτηκε τα παιδιά της στη μητέρα της και για τους επόμενους μήνες στάθηκε στο πλευρό του συζύγου της. Εκεί έμειναν σε ένα μικρό δωμάτιο χωρίς ηλεκτρικό και θέρμανση. Τα έβγαλαν πέρα χάρη στη γενναιοδωρία των ντόπιων που τους αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή.
Η «Αγία» των παιδιών με καρκίνο
Τα δακρυσμένα μάτια μιας μάνας στον διάδρομο του νοσοκομείου είναι μια εικόνα που τη σημάδεψε. «Πέρναγαν βράδια ολόκληρα που δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί στα μάτια μου έρχονταν εικόνες από τα παιδιά που υπέφεραν», είχε εξομολογηθεί η Μαριάννα Βαρδινογιάννη.
Σκέφτηκε, λοιπόν, πως αν δεν κάνει κάτι όλα αυτά τα παιδιά δεν θα έχουν καμία ελπίδα. Και το 1990 «γεννήθηκε» o Συλλόγος φίλων παιδιών με καρκίνο Ελπίδα. «Η ζωή ενός και μόνο παιδιού αξίζει για να αγωνίζεσαι»: ήταν η υπόσχεση ζωής που έδωσε και για τρεις δεκαετίες, μέχρι και το τέλος της ζωής της, αγωνιζόταν γι’ αυτό.
Μάλιστα, δεν δίστασε στις πρώτες μεταμοσχεύσεις να μπει μαζί με τους γιατρούς στο χειρουργείο, φορώντας την πράσινη ιατρική μπλούζα, για να τους δώσει δύναμη και κουράγιο. Και την ίδια στιγμή στεκόταν στο πλευρό των παιδιών και των οικογενειών τους. Μάλιστα, φρόντισε να δημιουργηθούν χώροι που φιλοξενούν τους γονείς από την επαρχία.
Οι στιγμές που έζησε με το Ελπίδα
«Πώς να βάλω σε λέξεις το συναίσθημα που ένιωσα όταν ο Παναγιώτης, το πρώτο μεταμοσχευμένο μας παιδί, παντρεύτηκε και εγώ ήμουν η κουμπάρα; Ή το συναίσθημα που ένιωσα όταν η Έφη, που έχασε το πόδι της δίνοντας τη μάχη ενάντια στον καρκίνο, κατάφερε να γίνει πρωταθλήτρια Ελλάδας στην ξιφασκία με αμαξίδιο και μου παρέδωσε το μετάλλιο της;», είχε εξομολογηθεί.
Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη προσέφερε και στην πατρίδα. Υπήρξε Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNESCO για περισσότερα από 20 χρόνια της, ενώ της απονεμήθηκε, από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, το βραβείο «Νέλσον Μαντέλα 2020».
«Αυτό το βραβείο δεν ανήκει σε μένα. Ανήκει στη χώρα μου και το αφιερώνω στον ελληνικό λαό», είπε με δάκρυα στα μάτια, παραλαμβάνοντας το τιμητικό βραβείο.
Τώρα, τα μάτια του κόσμου είναι δακρυσμένα για την απώλεια μιας σπουδαίας Κυρίας, ενός καλού ανθρώπου, της «μάνας» των παιδιών με καρκίνο.