Ώρα 01:13, Πανεπιστημίου 67, κι αφού το έχω σκεφτεί 2-3 φορές μέσα στο κεφάλι μου καλώ Uber. Ο οδηγός μου κοντά στα 6 λεπτά από εμένα και εγώ σε σημείο που η κίνηση δεν είναι και τόσο μεγάλη ώστε να πετύχουμε ταξί.
γράφει η Σοφία-Θεοδώρα Γιλτίζη
Δεν έχουν περάσει λίγες ώρες άλλωστε από την επίθεση των οδηγών ταξί σε αυτοκίνητο της Uber… Παρ’ όλα αυτά δέχομαι κλήση στο κινητό μου τηλέφωνο από σταθερό τηλέφωνο και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
– Παρακαλώ
– Ναι, η Σοφία;
– Ναι, σας ακούω, ποιος είναι;
– O οδηγός Uber είμαι, ήθελα να σας ρωτήσω εάν υπάρχει κάποιο ταξί κοντά σας…
– Όχι, μην ανησυχείτε, τσέκαρα προτού καλέσω!
– Δεν είναι για τη δική μου ασφάλεια όσο για τη δική σας
– Μην ανησυχείτε, όλα καλά
– Σε 2 λεπτά είμαι εκεί
Κλείνουμε το τηλέφωνο και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τί γίνεται στον κόσμο. Στον κόσμο μας. Προτού καλά καλά σκεφτώ πως τούτη γη που τη πατούμε κι όλοι μέσα θε να μπούμε έρχεται ο οδηγός μου. Χωρίς να το πολυσκεφτώ μπαίνω κατευθείαν στη θέση του συνοδηγού.
Σε άλλη περίπτωση θα καθόμουν πίσω γιατί είμαι από αυτούς που απολαμβάνουν την διαδρομή με τα ακουστικά στα αυτία. Δεν προλαβαίνω λοιπόν να μπω και ο οδηγός μου μου δείνει το παρακάτω, «Για τη δική σου ασφάλεια» όπως μου είπε.
«Πριν λίγες μέρες, εάν έμαθες, πήραν κάτι παραπάνω από 10 συναδέλφους αυτόφορο, μαζί και τους πελάτες. Κράτησέ το». Φυσικά και χωρίς την έγκριση του Τάσου Γ. δεν θα ανέβαζα ούτε τη φωτογραφία, ούτε καν τα αρχικά του. «Τράβα ελεύθερα», μου είπε και συμπλήρωσε «Σπούδασα Πληροφορική, μου αρέσει όμως να οδηγώ, από πολύ μικρός. Δουλεύω μόνο νύχτα.
Έχω φάει εγώ κουτουλίδι από ταξιτζή στον Πειραία… δεν φοβάμαι όμως κανέναν τους. Σχεδόν κάθε βράδυ, κοντά στο σπίτι μου, είναι ένας ταξιτζής που με βρίζει. Φυσικά γνωρίζει και πού μένω και τι επαγγέλομαι…». Μου μίλησε για το πρόσφατο περιστατικό συναδέλφου του στα Σπάτα, «Τον κάλεσαν 10 οδηγοί ταξί και εκτός από το αυτοκίνητο που έσπασαν, χτύπησαν και τον ίδιο.
Το χειρότερο είναι πως μέσα στο αυτοκίνητο ήταν και η μικρή του κόρη. Έτσι κάνουν όμως, την πέφτουν σε έναν πολλοί μαζεμένοι…». Αφού φτάσαμε στον προορισμό μου του έδωσα την κάρτα μου, «Πάρε αυτή και στείλε μου οτιδήποτε θέλεις, όποτε θέλεις. Καλό είναι ο κόσμος να μάθει κι άλλα. Πάντως είμαστε όλοι μαζί σας».
Και κάπως σαν να ήθελα να δώσω κουράγιο σε έναν άγνωστο που για πρώτη – και ίσως τελευταία – φορά, μοιράστηκα τη θέση του συνοδηγού μαζί του, μα το κυριότερο μοιράστηκα λίγη αγάπη. Από αυτή που δεν βάζουμε στην τσέπη μας μα βγάζουμε και δίνουμε απλόχερα, γιατί έχουμε μπόλικη από αυτή όλοι. Την αγάπη, ναι…
Πηγή: rise.gr
