Η Τουρκία μπορεί να επιμένει ότι έχει ένα μόνο κρούσμα κορωνοϊού, αλλά αντιμετωπίζεται με ιδιαίτερο σκεπτικισμό και δυσπιστία από την διεθνή κοινότητα, η οποία επιμένει ότι τέτοιου είδους «θαύματα» δεν συμβαίνουν εύκολα στις μέρες μας και θεωρούν ότι κάτι ύποπτο υπάρχει πίσω από τις «περήφανες» εξαγγελίες των αξιωματούχων.
Αντίθετα, προτάσσουν άλλες χώρες ως παραδείγματα σωστής και έγκαιρης αντιμετώπισης της επιδημίας, ακόμη κι αν έχουν καταγραφεί κρούσματα και ασθενείς σε αυτές.
Αναμφίβολα, εκείνη που ξεχωρίζει είναι αυτή της Σιγκαπούρης. Μιας μικρής σε έκταση χώρας, ουσιαστικά μιας πόλης-κράτους, που μόλις που ξεπερνά σε έκταση τα 725 τετραγωνικά χιλιόμετρα και λόγω της γεωγραφικής θέσης της αρχικά θεωρήθηκε ότι θα ήταν ιδιαίτερα ευάλωτη εξαιτίας του γεγονότος ότι η Κίνα (από όπου ξεκίνησε ο κορωνοϊός) βρίσκεται πολύ κοντά, ενώ παράλληλα πολλοί κάτοικοί της είναι κινεζικής καταγωγής και διατηρούν σχέσεις προσωπικές και εμπορικές με την πατρίδα τους.
Ωστόσο τα νούμερα δεν δικαίωσαν τους αρχικούς φόβους, καθώς στην Σιγκαπούρη πολύ γρήγορα δράση ανέλαβε το κράτος, θέτοντας όλες τις δομές του στην υπηρεσία των πολιτών και ρίχνοντας τους πάντες στον «πόλεμο» κατά της νόσου.
Ακόμη και ο στρατός κλήθηκε να δράσει, αλλά όχι για τους λόγους που θα περίμενε κανείς. Όχι για να επιβάλει την τάξη ή να πατάξει… εξεγέρσεις ή για να κυνηγάει… ατρόμητους καρναβαλιστές που δεν σηκώνουν απαγορεύσεις και περιορισμούς. Το έκανε για να αντιμετωπιστεί η έλλειψη που εμφανίστηκε σε ιατρικές μάσκες, αφού –όπως συνέβη σε άλλα μέρη του πλανήτη- οι κάτοικοι έσπευσαν να προμηθευτούν τέτοιες, αδειάζοντας τα ράφια.
Νωρίτερα, με απόφαση της κυβέρνησης είχαν μοιραστεί τέσσερις ανά νοικοκυριό, όμως και πάλι αυτές δεν στάθηκαν αρκετές για να καλυφθεί η ζήτηση. Εν καιρώ ειρήνης, κάπως έπρεπε να φανεί χρήσιμο και το στράτευμα, όπως και τελικά έγινε.
Περισσότερα από 1.500 άτομα κλήθηκαν από τις 30 Ιανουαρίου να κατασκευάσουν μάσκες, με στόχο να φτάσουν τον απίστευτο αριθμό των 5,2 εκατομμυρίων άμεσα, ώστε κανένας πολίτης να μην μείνει εκτεθειμένος…
Παράλληλα, άνδρες των Αρχών αναπτύχθηκαν στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης, ένα από τα μεγαλύτερα το κόσμου, αλλά και στο λιμάνι, το κυριότερο στη νοτιοανατολική Ασία, με θερμικές κάμερες ώστε να προλάβουν το κακό πριν γίνει μεγαλύτερο και ταυτόχρονα είχαν την ευθύνη εντοπισμού των πρώτων κρουσμάτων και ιχνηλάτησης της διαδρομής τους προκειμένου να μην εκτεθούν και άλλοι σε κίνδυνο.
Τα αποτελέσματα ήταν πραγματικά εντυπωσιακά, αλλά τα εύσημα δεν πρέπει να πάνε μόνο στο ίδιο το κράτος, μα και τους πολίτες του. Πολλοί χαρακτηρίζουν αυταρχικά τα μέτρα που κατά καιρούς λαμβάνονται στην Σιγκαπούρη, μια χώρα με σκληρούς νόμους και ελάχιστη εγκληματικότητα.
Το «θαύμα» δεν προέρχεται μόνο από την σκληρότητα του συστήματος, αλλά κυρίως από την διάθεση των πολιτών να υπακούσουν στις υποδείξεις, τις εντολές ή ακόμη και τις διαταγές των Αρχών.
Άλλωστε μιλάμε για ένα κράτος για το οποίο όσοι το έχουν επισκεφθεί έχουν να λένε… Στους δρόμους δεν υπάρχει σκουπίδι ούτε για δείγμα, κανείς δεν διανοείται καν να πετάξει έστω και γόπα (που είναι ποινικό αδίκημα), ενώ υπάρχουν ειδικά stands (σε εξωτερικούς χώρους) για τους… θεριακλήδες.
Κανείς δεν ακούει κορναρίσματα ή βλέπει αμάξια με αλάρμ, ενώ εντός της πόλης απουσιάζουν πλήρως κτήρια με θρησκευτικά σύμβολα, αλλά και βενζινάδικα. Κάποτε ένας κάτοικος που κλήθηκε να δώσει εξήγηση για το φαινόμενο, απάντησε το προφανές. «Είμαστε τόσοι πολλοί άνθρωποι, από τόσα πολλά μέρη, σε ένα τόσο δα κομμάτι γης. Δεν μπορούμε να αφήνουμε καμία εστία φωτιάς κανενός είδους να μας απειλήσει»…
Σε αυτό το πλαίσιο, ένας λαός που έχει μάθει να υπακούει, και να βάζει το «εμείς» πάνω από το «εγώ» του καθενός, συνεχίζει να θριαμβεύει. Με ή χωρίς κορωνοϊό.