Ο φρικτός βιασμός και βασανισμός της άτυχης φοιτήτριας Ελένη Τοπαλούδη, βύθισε στο πένθος την οικογένεια της και ολόκληρο το πανελλήνιο. Με αφορμή, την τραγική επέτειο, η μητέρα της, Κούλα Αρμουτίδη, έκανε μία ανάρτηση στο προφίλ της στο facebook.
Το χρονικό του συμβάν
Ειδικότερα, στις 28 Νοεμβρίου του 2018, νωρίς το πρωί, η 20χρονη φοιτήτρια του Τμήματος Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου, με καταγωγή από το Διδυμότειχο, βρέθηκε νεκρή στη θαλάσσια περιοχή Φωκίας στους Πεύκους, κοντά στο φυλάκιο Γκίνας στη Ρόδο.
Ένας 19χρονος κι ένας 21χρονος τότε, αφού τη βίασαν, τη χτύπησαν με σιδερένιο αντικείμενο και την πέταξαν στη θάλασσα όσο ήταν ακόμη ζωντανή. Η ποινή για τους δύο δράστες, ισόβια κάθειρξη και 15 χρόνια έκαστος χωρίς ελαφρυντικά.
Την Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2022, μία ημέρα πριν τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, το Διδυμότειχο τίμησε την Ελένη και το όνομά της δόθηκε στην οδό Βασιλέως Γεωργίου και λίγο αργότερα πραγματοποιήθηκαν τα αποκαλυπτήρια ενός μνημείου.
Όπως υπογράμμισε στο Marie Claire η Κούλα Αρμουτίδη «δεν έχει αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο, μόνο προς το χειρότερο. Έχει πολλή βία και κακία αυτή η κοινωνία. Κάθε μήνας αντιστοιχεί σε μια γυναικοκτονία. Ακούμε συνέχεια για κακοποιήσεις. Από τον φίλο, τον εραστή, τον συγγενή. Ούτε το νομικό πλαίσιο έχει αυστηροποιηθεί τέσσερα χρόνια τώρα. Γι’ αυτό και γίνονται όλα αυτά. Πολλά λέμε, αλλά όσο δεν υπάρχουν αυστηροί νόμοι και σωστή ενημέρωση θα εξακολουθούν να γίνονται όλα αυτά. Πρέπει να υπάρχουν ακόμη και σχολές γονέων, να μαθαίνουν να διαπαιδαγωγούν σωστά τα παιδιά τους. Να ενημερώνονται και να ευαισθητοποιούνται απέναντι στη φίλη, τη μελλοντική σύζυγο και μητέρα των παιδιών τους. Εγώ βλέπω ότι εξακολουθεί να υπάρχει μια πατριαρχική κοινωνία. O άντρας που είναι αρχηγός και δυνάστης που προσπαθεί να κουμαντάρει τη γυναίκα κι όταν εκείνη “σηκώνει το κεφάλι” τη χτυπά, την κακοποιεί και τη σκοτώνει. Γιατί θεωρεί πως είναι δικιά του και του ανήκει, μόνο που εμείς δεν ανήκουμε πουθενά. Αγάπη δε σημαίνει ανήκω. Σημαίνει μου αφήνεις χώρο κι έχω την ελευθερία μου. Δεν υποτάσσεται κανείς με τη βία».
Βιβλίο από την Κούλα Αρμουτίδη για τη μνήμη της Ελένης Τοπαλούδη
Όσον αφορά το βιβλίο που γράφει για την Ελένη Τοπαλούδη, επεσήμανε «ο τίτλος είναι ακόμη υπό σκέψη. Μέσα από το βιβλίο θα γνωρίσετε όλοι πολύ καλύτερα το παιδί μου, την Ελένη μου. Όλες οι στιγμές που βιώσαμε από όταν ήρθε στη ζωή μέχρι που έφυγε θα είναι καταγεγραμμένες σε αυτό το βιβλίο. Αυτή την περίοδο το έχω σταματήσει, δεν έχω την ψυχολογική δύναμη, το κουράγιο να το ολοκληρώσω. Όλα είναι γραμμένα, αλλά δεν τα έχω “δέσει”, δεν υπάρχει ροή. Νομίζω πως το 2023 θα εκδοθεί. Με τι δύναμη να το κάνω; Στις 13 Δεκεμβρίου πρέπει να βρίσκομαι ξανά στο δικαστήριο του Αρείου Πάγου. Οι νόμοι δίνουν το δικαίωμα στους δολοφόνους και στους δικηγόρους τους να μιλάνε ξανά και ξανά.
Ο γονιός γίνεται η φωνή του νεκρού παιδιού του και τίποτε άλλο. Μέσα στην αίθουσα αναγκάζονται ν’ ακούνε τον εξευτελιστικό λόγο των δικηγόρων προς υπεράσπιση των δολοφόνων, δίχως να τους σταματά τίποτα και κανένας. Μπορούν να πληγώνουν, να στιγματίζουν το παιδί σου και ο γονιός δεν μπορεί ν’ αντιδράσει. Και τώρα πρέπει να εξασφαλίσω πάλι χρήματα για τα παρασταστικά της δίκης. Δεν θα έπρεπε το κράτος να παρέχει και σ’ εμένα δικηγόρο; Τι νόημα έχουν όλες αυτές οι επώδυνες διαδικασίες για μια δολοφονία που έχει γίνει; Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τους γονείς του νεκρού παιδιού».
Η ανάρτηση της Κούλας Αρμουτίδη για την Ελένη Τοπαλούδη
Με αφορμή την τραγική επέτειο των τεσσάρων ετών, η Κούλα Αρμουτίδη έκανε την εξής ανάρτηση στο Facebook:
«28/11/2018. Τέσσερα χρόνια πέρασαν από το τελευταίο αντίο.
»Από το πρωί μια περίεργη αίσθηση κυριαρχεί μέσα στην ψυχή μου.
»Ερχόμαστε, Ελένη μου, μονάκριβή μου! Ερχόμαστε να σου αφήσουμε λίγα λουλούδια και να σου ανάψουμε τα καντήλια.
»Η Ελένη μου τίποτε άλλο δε θέλει.
»Φθάνουμε στο νεκροταφείο.
»Νεκρική σιγή κυριαρχεί παντού θαρρείς και η φύση θρηνεί για αυτόν τον άδικο χαμό.
»Βρέχει, δυναμώνει η βροχή.
»Νιώθω τις σταγόνες της βροχής να μου ξεπλένουν τα δάκρυά μου.
»Βγάζω κραυγές και τις στέλνω με έναν περίεργο τρόπο εκεί ψηλά στον ουρανό!
»Ελενίτσα μου, μ’ ακούς; Πονάει η μαμά.
»Ελένη μου, καλοσυνάτο παιδάκι μου, δεν αντέχω, δεν αντέχω.
»Πονάω, πονάω, πονάω.
»Τι δε θα ‘κανα για να σε έφερνα πίσω.
»Γιατί, Θεέ και μάνα Παναγιά, τέτοια απάνθρωπη δολοφονία;
»Γιατί τέτοιο πόνο μου ‘δωσες;
»Πώς να τον βαστάξω αυτόν τον πόνο τον αγιάτρευτο;
»Τι φριχτή δολοφονία;
»Μάνα άλλη μη βρεθεί.
»Αυτό που περνάω εγώ μόνο εγώ το γνωρίζω.