Γεια σας. Τοξότης εδώ, χάρηκα για τη γνωριμία· ή αλλιώς σε πολλούς, τρελή. Ή και ταξιδιάρα. Ή και τα δυο μαζί. Σήμερα το αφιέρωμα είναι για μας, τα παιδιά του Δία, τα παιδιά του Δεκέμβρη. Έτσι, για να μας γνωρίσετε ή για να μας καταλάβετε λίγο καλύτερα που λέμε. Ξεκινάμε;
Πρώτον. Ο Τοξότης, είτε για καλό είτε για κακό, είναι μπλεγμένος με την ειλικρίνεια και τον σαρκασμό. Σε σημείο που σπάει τα νεύρα και εκείνου και των υπολοίπων τριγύρω. Και αυτό έχει να κάνει με ό,τι συμβαίνει στη ζωή του -απ’ το πιο αθώο κομπλιμέντο που θα σου πει μέχρι κι εκείνη την ατάκα που θα πετάξει απ’ το πουθενά. Δε θα μαζευτεί ποτέ, όσο κι αν ο ίδιος προσπαθεί. Ακόμα κι αν καταλήγει η ατμόσφαιρα να είναι εντελώς αμήχανη. Ακόμα κι αν σου πει ότι με αυτό το ρούχο είσαι σαν ουραγκοτάγκος. Δεν υπάρχει τακτ κι ούτε πρόκειται να υπάρξει και ποτέ. Λέει αυτό ακριβώς που συμβαίνει και σκέφτεται και σαρκάζεται επίσης με την ίδια ευκολία.
Δεύτερον. Τοξότης σημαίνει ελευθερία. Ελευθερία απ’ τα κουτάκια στη σκέψη, τη ρουτίνα, τη μονοτονία. Ελευθερία απ’ τα όρια που θέτουν οι άλλοι για εκείνον, μαζί με τις προσδοκίες τους. Είναι κάτι σαν νόμος ανάμεσά μας, άγραφος. Είτε θα μπούμε στον κόπο να το εξηγήσουμε με λόγια, είτε θα το δείξουμε με τις πράξεις μας. Τη στιγμή που κάποιος θα πάει να βάλει το δικό του όριο σε οτιδήποτε μας περιβάλει, ετοιμάζουμε νοερά τον τάφο του. Κι αυτό γίνεται γιατί πάντα, έστω κι υποσυνείδητα, έχουμε βάλει εμείς τα όριά μας και τους δικούς μας κανόνες και τους ακολουθούμε πιστά. Είναι ένας απ’ τους λόγους που θα μας δει κάποιος να κάνουμε μπαμ· και όχι, δεν είναι καθόλου ωραίο το θέαμα.
Τρίτον. Μαζί με την ελευθερία έρχεται κι η ανεξαρτησία. Θέλουμε πάντα τον χρόνο να κάνουμε τα δικά μας. Πάντα. Είτε είναι για το χόμπι μας είτε είναι για τη δουλειά μας. Καταλαβαίνουμε πάρα πολύ καλά το νόημα του χώρου ανάμεσα στις σχέσεις. Ούτε κολλιτσίδες είμαστε ούτε κολλιτσίδες θέλουμε. Αντιθέτως, αν είσαι άνθρωπος που εκτιμάς να έχεις το χώρο σου και να κάνεις τα δικά σου στο μεσοδιάστημα, να ξέρεις ότι και θα σε συμπαθήσουμε και θα το εκτιμήσουμε, αλλά και θα το σεβαστούμε.
Τέταρτον. Πάμε πάντα πακέτο με τα ζωάκια και τα διαβατήρια στα χέρια μας. Είναι αλήθεια όντως και μάλλον κάτι που μας χαρακτηρίζει. Αν δεν είσαι φιλόζωος, την έκατσες. Σου βγάζουμε αυτόματα την κόκκινη κάρτα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ταξίδια. Δεν έχουμε κανένα θέμα να πάμε στο Τιμπουκτού την άλλη βδομάδα και τον άλλο μήνα μέχρι την Παταγονία. Γενικά, για να ξέρετε, αν το αεροδρόμιο ήταν η μόνιμή μας κατοικία, θα ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι.
Πέμπτον. Σε αντίθεση με τις κακεντρεχείς φήμες, δεν είμαστε ούτε περί ανέμων κι υδάτων, ούτε αναίσθητοι, ούτε κατά της δέσμευσης. Σαφώς κι υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά να τα λέμε όλα. Είμαστε υπέρτατα πιστοί σε αυτούς που αγαπάμε κι υπέρτατα δοτικοί, σε σημείο που μουντζώνουμε τους εαυτούς μας. Είμαστε επίσης πολύ ευαίσθητοι, αλλά τις περισσότερες φορές δεν αφήνουμε τους τριγύρω να το δουν· λίγοι είναι εκείνοι που θα μας δουν με τα δάκρυα στα μάτια. Με μεγάλη μας χαρά να δεσμευτούμε -αρκεί ο άλλος να μας δίνει το χώρο που λέγαμε από πάνω και να είναι κι ο σύντροφος κι ο καλύτερός μας φίλος μαζί.
Έκτον. Είμαστε αρκετά παρορμητικοί κι η επιτομή της λέξης «νευρόσπασμα». Τα σκεφτόμαστε όλα γενικά. Είναι όμως κι οι φορές που δε θα το σκεφτούμε, ρε φίλε, και θα το κάνουμε αυτόματα. Δε μιλάω για κάτι τρελό. Μιλάω για ένα τηλέφωνο στις 5 το πρωί για να πάμε για παγωτό, ας πούμε. Ναι, μας πιάνει αρκετές φορές αυτό και στα πιο απλά πράγματα. Δε θα χωρέσει δεύτερη σκέψη κι είναι τόσο αυτόματο όσο το μπαμ και το νεύρο που έχουμε μέσα μας. Καμιά φορά θα βρούμε και τον μπελά μας, βέβαια, δεν υπάρχει περίπτωση να γλυτώσουμε να μας πουν τρελούς. Όσο για το νεύρο αυτό που έχουμε πάντα, δείτε το σαν κωμωδία, γιατί αυτό είναι. Είμαστε τόσο νευρόσπαστοι που είτε θα κάνουμε μπαμ μόνοι μας και θα τραβάμε τα μαλλιά μας είτε θα τρώμε τούμπες μόνοι μας στο ίσιωμα. Έχετε δει κανέναν να σκοντάφτει μόνος του στο δρόμο απ’ το πουθενά, ή να πέφτει κάτω και μετά να γελάει ή να ρίχνει μούντζα στον εαυτό του; Ε, τοξότης είναι. Τα φιλιά μου, συνάνθρωπε!
Ε μετά απ’ όλα αυτά μάλλον ήρθε η ώρα να σας καλωσορίσω στον κόσμο μας. Κάπως έτσι τα περνάμε εδώ εμείς που λέτε οι Κένταυροι με τα τόξα. Να μας αγαπάτε μωρέ κι εμάς τους τρελούς, κατά βάθος είμαστε καλούληδες. Κατά αβάθος είπα, συνάδελφοι Τοξότες. Μη μου πιάσετε τις φαρέτρες τώρα και παρθούμε στο κυνήγι. Εκτός αν θέλετε να κανονίσουμε να πάμε Τιμπουκτού. Μαζευτείτε να πάμε!