Η καταγγελία του νεαρού που συνοδεύεται από τις εικόνες μετά τον άγριο ξυλοδαρμό του, κάνουν το γύρο του διαδικτύου. Βράζει με τη στάση της αστυνομίας…
Το θύμα της επίθεσης περιγράφει τα όσα έγιναν πριν από λίγες μέρες: ”Αυτήν την περίοδο βρίσκομαι στην Πάρο, το νησί που μεγάλωσα, και όπου εργάζομαι καθημερινά 12 ώρες. Παρασκευή βράδυ, λοιπόν, αφού τελειώνω από τη δουλειά αποφασίζω να βγω με την παρέα μου σε κλαμπ. Χορεύουμε και περνάμε ωραία μέχρι που αποφασίζουμε να επιστρέψουμε σπίτι. Στο δρόμο συναντάμε μια παρέα τριών Ιταλών: δυο αγόρια που έκαναν φασαρία και ρωτούσαν περαστικούς που μπορούν να βρουν χόρτο και μια κοπέλα που φαινόταν ξενερωμενη με τη συμπεριφορά τους. Όταν μας είδαν άρχισαν να γελάνε μαζί μου και να μας βρίζουν στα ιταλικά. Δεν δώσαμε σημασία. Τότε τους άκουσα να με βρίζουν προσωπικά και στα αγγλικά όπου και κατάλαβα οτι με έκραζαν για το ντύσιμο μου. Εγώ συνέχισα να περπατάω αδιάφορος, οι φίλες μου είχαν νευριάσει αλλά πάντως κανείς μας δεν τους απάντησε. Ξέραμε και οι τρεις οτι δεν αξίζει. Είμαι τόσο συνηθισμένος σε σχόλια για την εμφάνιση μου που μου δεν μου έκανε αίσθηση.
Περπατάμε φυσιολογικά παρόλα αυτά ενώ εκείνοι πλέον είχαν χαθεί από το δρόμο μας, εμείς αποχαιρετάμε τη φίλη μας και συνεχίζουμε οι δυο μας από τον συνηθισμένο δρόμο. Κατόπιν όμως, εμφανίζονται στη στροφή πίσω μας και αρχίζουν με μεγαλύτερη ένταση και μίσος θα έλεγα να με βρίζουν. Συνεχίζουμε να περπατάμε χωρίς να απαντάμε ενώ μας ακολουθούσαν. Μετά από καμιά εικοσαριά μέτρα τους νιώθουμε πλέον ακριβώς πίσω μας και για αυτό επιταχύνουμε. Το σπίτι της φίλης μου ήταν πολύ κοντά. Πίστευα οτι θα βρισκόμασταν σπίτι σε 3 λεπτά και ακόμη ένα bullying θα τελείωνε. Αν και αυτή τη φορά ήταν ομολογουμένως πολύ χειρότερο. Έκανα όμως λάθος…
Ξαφνικά δέχομαι μπουνιά στο πλάι και δύο χέρια πισώπλατα με πετάνε στον τοίχο. Πάγωσα. Αμέσως γυρίζω και τους βλέπω να έρχονται κατά πάνω μου. «Τρέξεεε» φωνάζω στη φίλη μου και γυρίζω και ρίχνω ένα μπουκέτο σε αυτόν που με χτύπησε και φεύγει ένα δυο βήματα πίσω. Και εκεί αρχίζει το ξύλο. Μου επιτέθηκαν και οι δύο: παίζω μπουνιές με τον έναν ενώ ο άλλος πιάνει το backpack μου, με τραβάει από αυτό και με ρίχνει κάτω. Ορμάνε και οι δυο από πάνω μου. Δεν μπορώ να ακούσω τι συμβαίνει γύρω μου, το μόνο που νιώθω είναι το σώμα μου να ξυλοκοπείται. Δεν βλέπω τη φίλη μου πουθενά.
Δεν είχα αίσθηση του χρόνου, αλλά καποια στιγμή βλέπω δύο άντρες να πιάνουν τους Ιταλούς και να τους απομακρύνουν από εμένα. Η φίλη μου είχε τρέξει σε ένα φούρνο πιο διπλά και είχε φωνάξει για βοήθεια, όπως έμαθα κατόπιν. Εκείνη την στιγμή βλέπω τι συμβαίνει διπλα μου. Όλη η γειτονιά είχε ξυπνήσει, οι άντρες είχαν βγει από τα σπίτια τους και οι γυναίκες με τις νυχτικές τους κοιτούσαν από το κατώφλι της πόρτας τους. Επικρατούσε ακόμη πανικός. Νέοι που γύριζαν από τα μπαρ κοιτούσαν σαστισμένοι.
Όσον αφορά την αστυνόμια, καθίσαμε στο φούρνο πάνω απο μισή ώρα μέχρι να σταματήσω να ζαλίζομαι και περιμέναμε το περιπολικό να εμφανιστεί. Θα πρέπει να είχε περάσει πάνω από μια ώρα από τότε που την είχαν καλέσει. Εν τέλει; Κανένα περιπολικό δεν εμφανίστηκε ποτέ! Το απόγευμα της ίδιας ημέρας κάλεσα το αστυνομικό τμήμα. Περιέγραψα το περιστατικό και ο αστυνομικός, ο οποίος αρχικά μου είπε δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να κάνεις, μου είπε οτι θα χρειαστεί παράβολο 100€ για να κάνω μήνυση προς αγνώστους.
Δηλαδη να πληρώσω μια υπηρεσία η οποία δεν με εξυπηρετεί; που δεν με προστατεύει; Να πληρώσω 100€ για να κάνω μήνυση σε αγνώστους όταν θα μπορούσαν να έρθουν και να τους οδηγήσουν στο τμήμα την ίδια κιόλας στιγμή; Γιατί δεν πρόκειται για ακόμη ένα περιστατικό που ξεκίνησε απο λεκτικό τσακωμό και κατέληξε σε ξύλο όποτε και αναρωτιέσαι ποιος πραγματικά φταίει. Αλλά για ένα περιστατικό που σε χτυπάω επειδή έτσι θέλω, επειδή δεν μου αρέσεις. Και ξανά καταλήγω, ότι τέτοιου είδους αστυνομικοί είστε συνένοχοι και θα είμαι εκεί να σας κατηγορώ για την απραγία σας όταν ένας ακόμη συμπολίτης μου θα χάσει τη ζώη του ενώ τα κανάλια θα σας δίνουν παράσημα επειδή απλά πιάσατε τον δράστη. Μπράβο σας Αστυνομικοί της Πάρου. Μπράβο σας Κομπλεξικοί του Κόσμου.”