«Εμπόλεμη ζώνη» η πρώτη εικόνα από το τροχαίο στο Ωραιόκαστρο – Συγκλονίζουν τα λόγια της γιατρού του ΕΚΑΒ που ανταποκρίθηκε στο τροχαίο
Τραγικό τροχαίο δυστύχημα σημειώθηκε χθες τα ξημερώματα του Σαββάτου (16/4) στην περιοχή του Ωραιοκάστρου, στη Θεσσαλονίκη με μια γυναίκα 21 ετών να χάνει τη ζωή της, ενώ τραυματίστηκαν τρία νεαρά άτομα, 19 και 20 ετών, που διακομίστηκαν σε νοσοκομείο.
Ήταν 1:50 μετά τα μεσάνυχτα, όταν Ι.Χ. αυτοκίνητο, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, ξέφυγε από την πορεία του και προσέκρουσε σε κολόνα φωτισμού, επί της οδού Θεσσαλονίκης, στο ύψος του κολεγίου ICBS. Η Πυροσβεστική απεγκλώβισε από το όχημα τους τέσσερις νεαρούς επιβάτες, δύο άνδρες και δύο γυναίκες. Όπως έγινε γνωστό από την Αστυνομία, μια εκ των επιβατών υπέκυψε στα τραύματά της, ενώ οι υπόλοιποι τρεις νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο Παπαγεωργίου όπου διακομίστηκαν με ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ. Κατά πληροφορίες, πιο σοβαρή χαρακτηρίζεται η κατάσταση της υγείας ενός εκ των τραυματιών. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβη το τροχαίο ερευνώνται από το αρμόδιο τμήμα τροχαίας.
Η γιατρός του ΕΚΑΒ που ανταποκρίθηκε πρώτη στο περιστατικό μαζί με συνάδερφο της ανήρτησε κάποια λόγια «γροθιά στο στομάχι» σχετικά με το τραγικό περιστατικό. Όπως αναφέρει η γιατρός του ΕΚΑΒ, Στέλλα Χαριτίδου στο λογαριασμό της στο Facebook: «Χθες ήταν μια πολύ δύσκολη νύχτα. Μαζί με την συνάδελφο που συνεφημέρευε & μικρή ομάδα Διασωστών, ανταποκριθήκαμε σε πολύ σοβαρό τροχαίο ατύχημα σε προάστιο της Θεσσαλονίκης. Το σημείο του συμβάντος θύμιζε εμπόλεμη ζώνη. Το ίδιο και οι τέσσερις πολυτραυματίες. Όλα νέα παιδιά, 19-22 χρονών.
Μπροστά σε αυτό η Ιατρική δεν φτάνει. Κάπου τελειώνει. Και μένουν μόνο τα ψυχικά σου αποθέματα να κάνεις πράγματα πέρα από τα ανθρωπίνως εφικτά. Χωρίς να το έχεις καταλάβει, ο ασθενής έχει γίνει το παιδί σου & παλεύεις να ζήσει. Με ότι έχεις και με ότι εφεύρεις εκείνη την ώρα.
Ο χρόνος έχει σταματήσει, αλλά ταυτόχρονα τρέχει απίστευτα γρήγορα και δεν είναι υπέρ σου.
Και νιώθεις πόνο στο στήθος και μια γεύση μεταλλική στο στόμα. Σαν να έχεις μασήσει ατσάλι. Δεν έχεις σάλιο, ακούς την ανάσα σου και το κεφάλι σου βουίζει. Όμως παλεύεις. Και φέρνεις πίσω το παιδί που έχεις στα χέρια σου και φωτίζεται η νύχτα σου. Και ξαναφευγει και ξαναπαλευεις. Ξανά και ξανά και ξανά. Μέχρι το ασθενοφόρο να σταματήσει & να ανοίξουν οι πόρτες & να καταλάβεις ότι έφτασες στο Νοσοκομείο. Δεν θυμάσαι πρόσωπα, μόνο φωνές. Λόγια σκόρπια, όλοι προσπαθούν να βοηθήσουν…
Και σε λίγα λεπτά, άλλοι συνάδελφοι παλεύουν.
Έχουν σηκώσει από τους ώμους σου το τεράστιο αυτό βάρος & έχουν αναλάβει. Και ξαφνικά νιώθεις άδειος και μικρός. Περνάνε τα γεγονότα από μπροστά σου και τα παρακολουθείς σαν ταινία.
Κρατάς την ανάσα σου και είσαι μουδιασμένος.
Για κάποια δευτερόλεπτα. Και μετά ξυπνάς. Και μπαίνεις ξανά στην μάχη, καθώς κανένα χέρι δεν περισσεύει και το παιδί αυτό είναι “δικό σου”…
Δεν σκέφτεσαι, κάνεις αυτά που ξέρεις. Παλεύεις.
Η χθεσινή νύχτα ήταν πολύ δύσκολη. Όποιος με γνωρίζει τόσα χρόνια, ως γιατρό του ΕΚΑΒ Θεσσαλονίκης, ξέρει ότι σήμερα το σώμα μου είναι στο σπίτι & το μυαλό μου στην δουλειά.
Σκέφτομαι συνέχεια. “Τρέχω” τα βήματα & ψάχνω. Θέλω σε όλες τις ερωτήσεις που γεννάει το μυαλό μου, η απάντηση να είναι μόνο μια : “έκανες όλα, όσα άνθρωπος μπορεί να κάνει”.
Είμαι αυστηρή. Και μετά από τέτοια περιστατικά γίνομαι ακόμα περισσότερο. Ανεβάζω τα πρέπει μου ακόμα πιο ψηλά και λέω συνέχεια στον εαυτό μου ότι δεν υπάρχει ταβάνι. Όταν η Ιατρική “τελειώσει”, υπάρχουν τα θαύματα…
Είμαι βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος και στην δουλειά μου, βάζω το είναι μου. Η μάνα που θρηνεί με συνταρασσει. Νιώθω ότι της χρωστάω. Το ξέρω ότι πολλά πράγματα από αυτά που συναντάμε στην δουλειά μας δεν είναι στο χέρι μας, αλλά δεν με ανακουφίζει αυτή η σκέψη.
Θα ήθελα να ήταν αλλιώς.
Έχω ακόμα στο στόμα μου, αυτήν την γεύση από ατσάλι, δεν φεύγει ούτε με τα φιλιά από το παιδί μου…
Το τηλεφώνημα & τα λόγια ενός πολύ αξιόλογου συναδελφου είναι η παρηγοριά της ημέρας. Ήταν οι κουβέντες του ένα καταφύγιο, χώθηκε εκεί η ψυχή μου και κλαίει από ανακούφιση.
Αύριο είναι μια νέα μέρα, μια νέα πρόκληση, ίσως μια νέα μάχη.
Θα μπούμε έτοιμοι; θα τα καταφέρουμε; δεν ξέρω!
Ξέρω όμως, πώς αν ξύσεις λίγο την ψυχή μου θα αφήσει στα δάχτυλα σου σκουριά. Την νόμιζα άφθαρτη! Αλλά κάθε μέρα που περνάει, την ακούω να τρίζει….»