Ο Τάσος Νούσιας είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός, ο οποίος γεννήθηκε στα Γιάννενα και ήρθε στην Αθήνα μετά τις θεατρικές του σπουδές στην Θεσσαλονίκη. Αγαπάει τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, το θέατρο. Στην προσωπική του ζωή ζει με την Μαρλέν Καμίνσκι και την 12χρονη κόρη τους.
Τάσος Νούσιας:Η καταγωγή και η ζωή του
«Είμαι Γιαννιώτης, γέννημα-θρέμμα. Η ταυτότητά μου είναι ηπειρώτικη. Νομίζω ότι από πολύ νωρίς, με τα σκετσάκια στις γιορτές στο σχολείο, καταλάβαινα ότι όταν το έκανα αυτό, άρεσε. Εμεινε όμως πίσω. Και ξανάσκασε λίγο πριν τελειώσω το λύκειο όταν διερωτήθηκα τι θα κάνω στο μέλλον. Υπήρχε η Γυμναστική Ακαδημία –ήμουν αθλητής, πρωταθλητής, μέλος της εθνικής ομάδας στον στίβο. Είχα όμως ήδη ακολουθήσει τεχνικό λύκειο και πήρα πτυχίο στην βιομηχανική παραγωγή. Μου άρεσε πάρα πολύ. Αλλά παράλληλα στην τρίτη λυκείου, έμαθα, από την Θεοδώρα την Τζήμου, ότι υπήρχε ένα θεατρικό εργαστήρι. Μαζευόμασταν γύρω από τον δάσκαλό μας, τον Γιώργο Νάκο. Πήγα και κόλλησα…. Και προετοιμαστήκαμε για σχολές, εκείνη πέρασε στο Εθνικό κι εγώ στο Κρατικό. Ετσι ξεκίνησε η σχέση μου με το θέατρο.
«Είχα αφήσει τον αθλητισμό –λόγω ενός μεγάλου τραυματισμού στην επιγονατίδα που με κράτησε απ΄έξω την χρονιά που ήταν να μπω στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ηταν μια απογοήτευση. Μπορεί αν δεν είχε συμβεί αυτό να μην έδινα ποτέ για θέατρο. Κι αφού πέρασα πια το ακολούθησα.
Είναι αλήθεια ότι ήμουν πολύ άγριο νιάτο, συνέχεια κάπου μπλεκόμουν –μηχανάκια κατά κόρον, πειραγμένα. Ηταν τότε που από κόντρες χάθηκαν άνθρωποι. Ημασταν ξαπλωμένοι στην σέλα και τέρμα τα γκάζια. Κινδύνεψα πολλές φορές. Πέρασα καταστάσεις που μετά έκανες τον σταυρό σου, σαν να τις προσπέρασες. Οχι, μυαλό δεν βάζεις τότε, ζεις για την αδρεναλίνη. Δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη. Είχαμε τρακάρει, είχαμε χτυπήσει αλλά όχι τόσο σοβαρά σε κατάσταση κώματος. Τώρα έχω μηχανή και είμαι πια πολύ προσεκτικός. Βλέπω τους πιτσιρικάδες και λέω πώ πώ…».
«Με τα χρόνια κατάλαβα ότι ο άνθρωπος από την ώρα που γεννιέται ως την ώρα που θα φύγει πρέπει να βρίσκει πολύτροπες κατευθύνσεις να διαχειριστεί, πράγματα καθημερινά, σε όλα του τα βήματα. Και στα πολύ βαθύτερα που τον απασχολούν. Το μυαλό δεν είναι πάντα καλός σύμβουλος, θέλει αντιστάσεις.
Εχω μάνα φιλόλογο και με επηρέασε. Μας πήγαινε σε αρχαιολογικούς τόπους –ο πατέρας μου, δεν υπάρχει πια, ασχολείτο με την λογιστική. Πρώτη φορά κοινώνησα θέατρο όπως λέω εγώ στην Δωδώνη.
Σήμερα συνειδητοποιώ, και μέσα από την κόρη μου, το έλλειμμα παιδείας που υπάρχει στο σχολείο. Γιατί να μην του εμφυσήσεις την αγάπη για τον τόπο του, την μνήμη, την ιστορία, την παράδοση αλλά και για τις ικανότητές του. Αντ΄αυτού το εγκλωβίζεις σε μια ύλη που μπορεί να μην του φανεί χρήσιμη και ποτέ. Με θεωρητικές κατευθύνσεις χωρίς να του ανοίγεις το μυαλό. Ενώ έχουμε τέτοια παράδοση φωτεινών ανθρώπων που δημιούργησαν μέσα από την παρατήρηση».
«Τώρα ζούμε μια φρίκη, μπροστά σε ένα κομπιούτερ. Και αναρωτιέμαι ποιος είναι αυτός ο μετάνθρωπος και τι μπορεί να δημιουργήσει. Και δεν ντρεπόμαστε σαν κοινωνία, δεν σηκώνουμε ανάστημα. Και το λέω και για μένα. Είναι ντροπή μας. Με τρομάζουν πολύ περισσότερο αυτές οι πολιτικές εφαρμογές και αυτές οι διαστροφικές διάνοιες που αναλαμβάνουν κάθε φορά να τις εφαρμόσουν, παρά ο Covid».
Τάσος Νούσιας: Η ζωή στη Θεσσαλονίκη τα τρία χρόνια της σχολής και ο ερχομός στην Αθήνα
«Στην Θεσσαλονίκη έμεινα τα τρία χρόνια της Σχολής κι έφυγα αμέσως μετά. Τα πρώτα δύο χρόνια ήμασταν σε κόντρα με την σχολή. Ισορροπήσαμε στον τρίτο. Ισως γιατί εγώ ερχόμουν από ένα τελείως άλλο περιβάλλον και με μια άλλη καθαρότητα και δεν μπορούσα να αντιληφθώ τους καλούς και κακούς μαθητές, τους ευνοημένους ή μη. Ηταν μια μικρογραφία και του μετέπειτα χώρου –ευνοικρατία, αναξιοκρατία, εύκολα εντοπίσιμα.
Στην Αθήνα ήρθα με το δεξί γιατί πριν τελειώσω την σχολή βρήκα στον δρόμο μου, από οντισιόν, τον Γιώργο Μιχαηλίδη, αυτόν τον τεράστιο θεατράνθρωπο. Ηταν πολυσχιδής, έγραφε, σκηνοθετούσε, μεγάλη προσωπικότητα, σθεναρή, ένας λύκος μονάχος, με ένα τεράστιο ειδικό βάρος. Με πήρε το ΄94-΄95 στους “Αγνοημένους” στον Αντέννα, μια σειρά με παιδιά στο Αναμορφωτήριο. Βρέθηκα να είμαι ο κεντρικός ρόλος μιας ιστορίας –πατέρας μου ήταν ο Μηνάς Χατζησάββας, άλλο σπουδαίο κεφάλαιο. Λείπουν και οι δύο. Συμπάικτριά μου ήταν η Αλεξανδριανή Σικελιανού, ο Γιώργος Πυρπασόπουλος και άλλα παιδιά…».
Τάσος Νούσιας:Η εξέλιξη στη καριέρα του
«Σιγά-σιγά, την επόμενη τριετία ήρθαν καλές δουλειές. Ξεκίνησα ουσιαστικά με το σινεμά και την τηλεόραση. Ημουν τυχερός γιατί άρχισα να δουλεύω με κάτι που δεν ήξερα, τον φακό. Αργότερα ήρθε για μένα το θέατρο στο παιχνίδι.
Συναντήθηκα με σπουδαίους σκηνοθέτες κι αυτό ήταν κάτι που μου έδινε δύναμη. Γιατί είχα πει στον εαυτό μου ότι αν μέσα σε μια τριετία δεν συμβεί τίποτα, σημαίνει ότι δεν θα είμαι επαρκής. Εχει στάδια εξελικτικά η δουλειά κι εγώ τα προσδιορίζω ανά δεκαετία περίπου. Στην αρχή έχεις ελλείψεις αλλά σιγά-σιγά πρέπει να μαζεύεις τις δυνάμεις σου. Οι μεγάλοι ρόλοι του θεάτρου έπρεπε να περιμένουν –δεν έπαιξα Ρωμαίο στα 21 μου…».
Τάσος Νούσιας:Μιλάει για τη σύζυγό του και τη μεταξύ τους σχέση
«Η ζωή μου δεν είναι μόνον η δουλειά κι ας είναι κι η γυναίκα μου στον χώρο. Αλίμονο αν δεν μπορείς να δεις τις παρέες σου. Με τα χρόνια έρχεται και μια ωριμότητα σε σχέση με την δουλειά. Συνεργαζόμαστε. Κάναμε στο θέατρο τον “Ριχάρδο Β΄” του Σαίξπηρ και η Μαρλέν με την δική της ανάγνωση έκανε τρομερή δουλειά. Και πρόσφατα την διαφήμιση για το νερό (Ζαγόρι), μια διαφήμιση με μήνυμα. Συμπράξαμε με μια ομάδα ανθρώπων άξιων και αγαπημένων γι΄αυτό το αποτέλεσμα».
https://www.bovary.gr/faces/oramatistes/tasos-noysias-synenteyxi-ianoyarios-2021