Ο σεισμός του ’99: Ο σεισμός που θυμούνται όλοι οι Αθηναίοι και που άφησε πίσω του πολλά κατεστραμμένα κτίρια και πήρε πολλές ζωές.
Το ζευγάρι που ενώθηκε μετά το σεισμό του ’99: Το χρονικό
7 Σεπτεμβρίου 1999, ώρα 14.56. Ο εγκέλαδος χτυπά ξαφνικά την πόλη των Αθηνών σε έναν από τους ισχυρότερους σεισμούς των τελευταίων ετών. Τα 5,9 ρίχτερ που ταρακούνησαν το λεκανοπέδιο, κατέστρεψαν όχι μόνο πολλά κτίρια, ανάμεσα τους την Ricomex, με τους 39 νεκρούς, αλλά μαζί και πολλές ζωές, που έμειναν πίσω, παλεύοντας ανάμεσα στα συντρίμια.
Μια παράλληλη τραγωδία, από εκείνες που θυμίζουν σενάριο από ταινία, εκτυλίχθηκε, εκείνες τις δραματικές ώρες. Από εκείνες που συμβαίνουν και ποτέ δεν τις μαθαίνουμε. Ο 23χρονος Γιάννης Νίτης, την ώρα του σεισμού ήταν στο αυτοκίνητο του. Πέντε λεπτά μακρυά από το σπίτι του στην Μεταμόρφωση, όπου ήταν η εννέα μηνών έγκυος γυναίκα του. Λίγο πριν, μιλούσε μαζί της στο τηλέφωνο. Αμέσως μετά φτάνοντας σπίτι, είδε την 4όροφη πολυκατοικία να έχει γίνει ένα με το έδαφος. «Το σοκ ήταν τεράστιο. Υπολόγισα στο περίπου που μπορεί να είχε φτάσει το διαμέρισμα και πήδηξα αμέσως στα χαλάσματα να βρω την γυναίκα μου». Ο Γιάννης ήρθε αντιμέτωπος με τον εφιάλτη. Είδε ουσιαστικά δύο νεκρούς και την ζωή του να καταρρέει μαζί με την “χάρτινη” πολυκατοικία. Το σώμα της νεαρής κοπέλας άψυχο , μαζί με το μωρό τους που θα ερχόταν από μέρα σε μέρα στον κόσμο.
Όχι πολύ μακριά από εκεί, στην Κάτω Κηφισιά, εκτυλισσόταν ένα παράλληλο δράμα. Η 29χρονη Μαρία Καμπούρη, έφτανε με την αγωνία να έχει χτυπήσει κόκκινο, στην εταιρεία «Πρόκος» στην Κάτω Κηφισιά. Ο επίσης 29χρονος σύζυγός της, που δούλευε για τελευταία μέρα στο εργοστάσιο, δεν απαντούσε στα τηλέφωνα της μετά το χτύπημα του εγκέλαδου. Το κτήριο είχε καταρρεύσει ολοσχερώς. Η μοίρα είχε ξεκινήσει ήδη τα παιχνίδια της. Όπως η σύζυγος του Γιάννη ήταν η μοναδική νεκρή στην πολυκατοικία της, έτσι και ο νεαρός σύζυγος της Μαρίας, ήταν ο μοναδικός νεκρός από το κατεστραμμένο εργοστάσιο. Η Μαρία θυμάται πως έκαναν όλοι ησυχία και φώναζαν το όνομα του, μήπως υπάρξει κάποια απάντηση από τα χαλάσματα. Πέρασε ένα 24ωρο και η ελπίδα έσβησε.
«Οι στιγμές ήταν σοκαριστικές» περιγράφει τόσο ο Γιάννης, όσο και η Μαρία, που ζούσαν , χωρίς ο ένας να ξέρει τον άλλο, το ίδιο παράλληλο δράμα. Η Μαρία μόλις στα 29 της έμεινε με ένα 5χρονο αγόρι, το οποίο δεν μπορούσε να αντιληφθεί πως χάθηκε έτσι ξαφνικά ο πατέρας του. Η πρώτη χρονιά που «έχασε» στο σχολείο, ήταν το λιγότερο κακό, εμπρός στο δράμα, που ζούσε η οικογένεια, που είχε να αντιμετωπίσει και το μισοκατεστραμμένο σπίτι τους στο Νέο Ηράκλειο. Λίγα χιλιόμετρα πιο κει ο Γιάννης σήκωνε το δικό του Γολγοθά. Ζούσε πλέον στα κοντέινερ των σεισμόπληκτων , αφού το σπίτι που στέγαζε τον νιόπαντρο έρωτα του, δεν υπήρχε πλέον. «Δυσκολεύτηκα πολύ να ξεπεράσω την κατάσταση. Ήμουνα πραγματικά χαμένος και δεν ήξερα πώς να πάρω την ζωή» λέει ο 38χρονος σήμερα Γιάννης. «Όταν σε χτυπάει έτσι η μοίρα, τα πάντα σου φαίνονται πολύ λίγα, όπως για παράδειγμα η οικονομική κρίση, για την οποία γκρινιάζει τώρα ο κόσμος. Γκρινιάζει γιατί δεν έχει χάσει όσα πραγματικά έχουν αξία» προσθέτει η Μαρία.
Η γνωριμία
Δύο νέοι άνθρωποι. Δύο «ίδιες» ιστορίες. Η μοίρα τους έβαλε σημάδι. Το πιο αυθεντικό σενάριο ωστόσο, αυτό της πραγματικής ζωής , που ξεπερνά πολλές φορές και τον πιο ευφάνταστο σκηνοθέτη, τους επεφύλασσε και άλλο επεισόδιο. Ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, επισκέπτεται τους σεισμόπληκτους στην Μεταμόρφωση. Σε πολύ σύντομα χρονικό διάστημα αποφασίζει να υπάρξει άμεση βοήθεια για τους συγγενείς πρώτου βαθμού των νεκρών. Το 2000 γίνεται νόμος του κράτους και ο Γιάννης με την Μαρία, επιχειρούν ένα νέο ξεκίνημα στην ζωή τους, ως υπάλληλοι του υπουργείου Εξωτερικών. Προσπαθούν να μαζέψουν τα χαλάσματα της 7ης Σεπτεμβρίου και να κολλήσουν ένα-ένα τα κομμάτια μιας ζωής που δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια. «Η ζωή ό,τι και να κάνεις προχωρά μπροστά» λέει η Μαρία, που είχε παράλληλα να μεγαλώσει και ένα παιδί. Στην αρχή δούλευαν σε ξεχωριστές υπηρεσίες. Ήξεραν όμως ο ένας την ύπαρξη του άλλου και τον τρόπο με τον οποίο είχαν μπει στο υπουργείο Εξωτερικών. Το 2011, 12 χρόνια μετά τον φονικό σεισμό, δούλεψαν για πρώτη φορά μαζί. «Μας ένωσε αυτή η κοινή εμπειρία. Μόνο κάποιος που έχει νιώσει τον πόνο αυτό μπορεί να σε καταλάβει και με τον Γιάννη ζήσαμε την ίδια τραγική απώλεια» εξηγεί η Μαρία. «Το πρώτο πράγμα που του ζήτησα ήταν να μου πει λεπτομέρειες για την γυναίκα του. Μπορούσα να καταλάβω πως είναι να γκρεμίζεται η ζωή με τέτοιο βίαιο τρόπο…»
Ο σεισμός της Πάρνηθας του 1999, ευρύτερα γνωστός ως σεισμός της Αθήνας, με ένταση 5,9 στην Κλίμακα Ρίχτερ, προκάλεσε 143 με 152 θανάτους και ζημιές που έφτασαν τα 3 δισεκατομμύρια ευρώ. Είναι η δαπανηρότερη φυσική καταστροφή που έχει συμβεί ποτέ στην Ελλάδα και ο φονικότερος σεισμός των τελευταίων 50 ετών, προκαλώντας τεράστιες καταστροφές λόγω του μικρού εστιακού βάθους. Ο Γιάννης και η Μαρία τον βίωσαν με τον πιο άσχημο και σκληρό τρόπο. Σήμερα είναι ζευγάρι, έχοντας αφήσει πίσω τους μία ζωή που η μοίρα θέλησε να μην ολοκληρωθεί ποτέ. «Η ζωή συναντά τον θάνατο και ο θάνατος την ζωή» λέει η Μαρία και ο Γιάννης γνέφει συγκαταβατικά. Την ζωή τους σήμερα την βλέπουν με αισιοδοξία. «Ο χρόνος βοηθάει πάντα» λένε και οι δύο. Οι πληγές όμως θα είναι πάντα ανοιχτές και κάθε 7η Σεπτεμβρίου πονάνε πάντα περισσότερο.