Είναι εκατοντάδες οι φορές σε αυτη την δουλειά τα τελευταία 26 χρόνια που καλούμαι να γράψω δύσκολα θέματα. Και ο Κωνσταντίνος και η περιπέτειά του είναι για μένα ένα πολύ δύσκολο θέμα. Κι αυτό γιατί όσο και να θέλεις να μείνεις αμέτοχος να γράψεις δηλαδή το ρεπορτάζ σου και να συνεχίσεις παρακάτω… πολύ απλά δεν μπορείς. Το συναισθηματικό κομμάτι-γιατι στην τελική άνθρωποι είμαστε- έρχεται και σε παρασύρει.
Κάθομαι και διαβάζω τις τελευταίες ημέρες τον τρόπο που κάποιοι «είδαν» το Τροχαίο του Αγγελίδη. Αυτή η ανθρωποφαγική λογική που ανεβάζει τα νούμερα μέσα στις γιορτές…που παραδοασιακά πέφτουν…με έχει ξεπεράσει. Είναι τέτοια η αθλιότητα που κάποιοι έσπευσαν να γράψουν ότι ο παρουσιαστής έπαθε ανακοπή καρδιάς, ότι έφυγε απο την ζωή, ότι ήταν σουρωμένος και άλλα «χαριτωμένα».
Καλό είναι να σταματήσουμε λίγο τις π@π@ριές. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που χαροπαλεύει. Οφείλουμε να σεβομαστε τόσο τον ίδιο και την μάχη του αλλά και την γυναίκα του το παιδί του, τον πατέρα του, την οικογένεια του.
Οφείλουμε να μπούμε για λίγο στη θέση αυτων των ανθρώπων όταν γράφουμε γιαν να καταλάβουμε πώς θα αντιδράσουν όταν διαβάσουν την κάθε αθλιότητα που γράφεται. Γιατί πιστέψτε με. Τα διαβάζουν όλα.
Η αλήθεια για τον Κωνσταντίνο μετά το χειρουργείο είναι μία. Σας έγραψα προχθές ότι ξαφνικά ανέκυψε πρόβλημα με το αναπνευστικό του και γι΄αυτό τον λόγο ανέβασε πυρετό.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι γιατροί ενω είχαν αποφασίσει να τον ξυπνήσουν δυο ημέρες μετά το χειρουργείο για να εκτιμήσουν την κατάσταση του, δεν το έκαναν…
Αυτό και μόνο. Ότι βρίσκεται ακόμη στην Εντατική είναι ενθαρρυντικό στοιχείο για τον ασθενή διότι έχει 24ωρη παρακολούθηση και φροντίδα απο το Ιατρικό προσωπικό. Ένα προσωπικό που οφείλουμε να ευχαριστήσουμε όλοι για την ανταπόκρισή του. Όχι μόνο στην υπόθεση του Αγγελίδη αλλά και σε άλλους ανθρώπους.
Γιατί δεν υπάρχουν μόνο Γιατροί-λαμόγια που συλλαμβάνονται με τα φακελάκια… αλλά και μαχητές που σώζουν ζωές…
