Το ναυάγιο στην Πύλο, ξύπνησε αναμνήσεις από κάθε άλλη τραγωδία που έχει σημειωθεί στην χώρα μας. Εκατοντάδες νεκροί, ανάμεσα τους παιδιά, νέοι άνθρωποι, ηλικιωμένοι που περίμεναν ένα καλύτερο αύριο, μέχρι που έφτασε η “κακιά” η ώρα, θα έλεγε κανείς.
Διαβάστε το κείμενο
Μεσόγειος η αρχή του τέλους.
Μια οικογένεια, ξεκίνησε ένα μακρινό ταξίδι για ένα καλύτερο μέλλον, για μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους, όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια.
Μια μαμά μαζί με το παιδί της, περίμεναν να δουν ένα γαλάζιο ουρανό και μια άγνωστη ελευθερία, δίχως να ξέρουν τι θα περιμένουν.
Ένας νέος άνδρας μαζί με την σύντροφο του, ξέφυγαν για να πάνε να ζήσουν κάπου καλύτερα, ώσπου να δημιουργήσουν μια ελεύθερη οικογένεια.
Μια ηλικιωμένη γυναίκα, άφησε τον τόπο που μεγάλωσε μαζί με τις ψυχές των αγαπημένων προσώπων της, που χάθηκαν στον πόλεμο.
«Έγκλημα διαρκείας, χιλιάδες οι νεκροί. Απάνθρωπο το σύστημα που δολοφονεί»
Μεσόγειος, το ταξίδι ξεκινάει.
Ο ένας πάνω στον άλλον, χωρίς νερό, χωρίς φαγητό, περιμένοντας να πατήσουν γη. Πληρώνοντας ένα εισιτήριο δίχως επιστροφή. Ένα εισιτήριο, που κανείς δεν ξέρει πόσο στοίχισε.
Ένα εισιτήριο, όπως πλήρωσαν κι εκείνα τα παιδιά, που μπήκαν στο τρένο για την επιστροφή στα αγαπημένα τους πρόσωπα, όμως ο χρόνος σταμάτησε στα Τέμπη.
Μεσόγειος, λίγο πριν το τέλος.
Ένα παιδί αρχίζει να κλαίει, “κρυώνω μαμά”, “πεινάω μαμά”, διψάω μαμά”, “πονάω μαμά”, “θέλω την μαμά μου”, λίγο αργότερα το κλάμα του παιδιού σίγησε για πάντα.
Μεσόγειος, ώρα μηδέν.
Η Μεσόγειος, βάφεται ξανά με αίμα αθώων ανθρώπων, που ήλπιζαν πως θα έχουν ένα καλύτερο μέλλον. Πως το ταξίδι αυτό, θα αλλάξει την ζωή τους.
Άνθρωποι όπως εσύ, εγώ, ο γείτονας σου, είχαν όνειρα που χάθηκαν μέσα σε ένα βράδυ. Όνειρα, που δεν γυρίζουν πίσω, ψυχές που χάθηκαν στον βυθό της θάλασσας, για πάντα!
Δεν έχει νόημα το ποσοστό ανθρώπων αλλά ότι χάθηκαν άδικα τόσες ψυχές, που περίμεναν σε ένα ξένο τόπο, ένα καλύτερο αύριο.
Σε κάθε ναυάγιο, θα μπορούσες να ήσουν εσύ!
