3. Ένας νέος τρόπος να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας
Το πνεύμα των παιδιών είναι αγνό, η σκέψη τους αυθόρμητη, γι’ αυτό και πολλές φορές γίνονται οι πιο σκληροί κριτές. «Αυτός ο φίλος σας δεν μου αρέσει», «αυτή η κυρία στο περίπτερο δεν αγαπάει τα παιδιά», «το παπούτσι βρομάει», «ο παππούς βαριέται και δεν με παίζει». Πολλές φορές οι αυθόρμητες προτάσεις τους γίνονται για εμάς κίνητρο για να σκεφτούμε γεγονότα, να επαναπροσδιορίσουμε καταστάσεις και να βαδίσουμε σε νέους δρόμους αυτογνωσίας. Να αναγνωρίσουμε στους άλλους ανθρώπους και σε εμάς ιδιότητες που ούτε είχαμε προσέξει παλαιότερα. Βλέπουμε δηλαδή ξανά τον κόσμο μέσα από τα μάτια των παιδιών μας. Μαθαίνουμε και πάλι πως το να σκέφτεται κανείς είναι και πάλι παιχνίδι. Γιατί η αυθόρμητη σκέψη τους είναι που αγγίζει την ουσία. Και κάποιες φορές αυτή ακριβώς η ουσία είναι που μας γεμίζει ενοχές, αλλά μας οπλίζει και με κατανόηση. Κάποιες φορές μένουμε άναυδοι από την ανιδιοτελή τους αγάπη, τη στοργή που δεν έχει όρια, το αυθόρμητο χάδι. Τότε είναι που σκεφτόμαστε «γιατί άραγε με αγαπάει τόσο;». Μα γιατί είστε μοναδικοί. Όπως άλλωστε κι εκείνο.