Έχει μετρήσει πολλά χιλιόμετρα στην καριέρα της όμως πήρε, αρκετά νωρίς, την απόφαση να αποτραβηχτεί από τα φώτα της δημοσιότητας. Ο λόγος για την Αλεξάνδρα Λαδικού η οποία αποτελεί μία σημαντική προσωπικότητα τόσο για το ελληνικό θέατρο όσο και για τον κινηματογράφο.
Μπορεί η σπουδαία ηθοποιός με τη χαρακτηριστική φωνή να έπαιξε σε λίγες ταινίες, ωστόσο έμειναν χαραγμένοι στη μνήμη μας μέχρι και σήμερα που έχουν περάσει περίπου 60 χρόνια από την πρώτη προβολή.
Η κινηματογραφική Άννα από τα «Κόκκινα φανάρια» άφησε την Ελλάδα και πλέον μένει στο Λονδίνο όπως αποκάλυψε πρόσφατα στην εφημερίδα Espresso.
«Η Αλίκη Βουγιουκλάκη είχε αντιρρήσεις για μένα και βρέθηκα χωρίς θέατρο και χωρίς ταινία»
«Βρίσκομαι πλέον σχεδόν μόνιμα στο Λονδίνο, κοντά στον γιο μου. Η Ελλάδα μού αρέσει τα καλοκαίρια, γι’ αυτό και έρχομαι μόνο τότε. Εδώ βλέπω πάρα πολύ θέατρο, κινηματογράφο και, φυσικά, διαβάζω τα τεκταινόμενα για την παγκόσμια κρίση. Θέλω να σας πω ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά παγκοσμίως. Και αυτό με ανησυχεί! Με ανησυχεί το μέλλον των εγγονιών μου και όλων των Ελληνόπουλων», τόνισε η Αλεξάνδρα Λαδικού.
Σε ερώτηση αν της λείπει το θέατρο τόνισε: «Καθόλου! Δε μου λείπει το θέατρο… Ούτε το χειροκρότημα. Νιώθω πολύ γεμάτη από όλα. Το 2016 τα άφησα όλα οριστικά πίσω και είπα “αλλαγή σελίδας στη ζωή μου”. Δεν αναπολώ το παρελθόν, γιατί οι αναμνήσεις σε φέρνουν πίσω και σε κάνουν να μελαγχολείς πρόσωπα ή καταστάσεις περασμένων χρόνων. Εγώ κοιτάω πώς θα ζήσω καλύτερα το τώρα».
Η τελευταία φορά που εμφανίστηκε δημοσίως ήταν το 2019
«Δεν είχα δίψα για γλέντια, ούτε για λούσα, τα θεωρούσα περιττά»
Σε παλαιότερη συνέντευξή της είχε δηλώσει πως ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο καθώς οι αμοιβές ήταν καλύτερες απ’ αυτές του θεάτρου, ενώ δεν δίστασε να αποκαλύψει πως πλέον δεν βλέπει τον εαυτό της στις ταινίες εκείνης της εποχής.
-Η αμοιβή σας στον κινηματογράφο ήταν εξίσου χρυσή;
«Οι αμοιβές ήταν αρκετά ικανοποιητικές. Κάποιοι από εμάς σαν νέοι ηθοποιοί (και εγώ), τα λεφτά μας δεν τα ξοδεύαμε, αν είχαμε κάποιο στήριγμα (σ.σ. σύζυγος ή ένα μέλος της οικογένειάς μας). Τα επενδύαμε να αγοράσουμε ένα οικόπεδο με δόσεις και από κει αποκτούσαμε ένα περιουσιακό στοιχείο. Προσωπικά, δεν είχα δίψα για γλέντια, ούτε για λούσα, καθώς τα θεωρούσα περιττά. Συνήθως, δεν βλέπω τις ταινίες μου. Τα γυρίσματα ήταν αρκετά κοπιαστικά, καθώς μπορούσαν να κρατήσουν δύο και τρεις μήνες, για μένα ήταν μια αρκετά επώδυνη διαδικασία. Επιπλέον, δεν ήμουν και πολύ φανατική αυτού του είδους των ταινιών. Εγώ, αγαπούσα το θέατρο και αυτή ήταν η δουλειά μου. Τον κινηματογράφο, τον έκανα περισσότερο για βιοποριστικούς λόγους. Εκείνη την εποχή, επειδή δεν υπήρχε η τηλεόραση, ήταν ένα μέσο ο κινηματογράφος να γίνουμε γνωστοί στην επαρχία για να μπορέσουμε στη συνέχεια να παρουσιάσουμε τη θεατρική μας δουλειά…»