Σε μια εξομολόγηση προχώρησε η Μαρία Καρυστιανού, μιλώντας δημοσιογράφο Αλέξανδρο Στεφανόπουλο, για την κόρη της Μάρθη, που έφυγε στην τραγωδία των Τεμπών.
Η Μαρία Καρυστιανού σε μια συνέντευξη που διεκόπη δύο φορές λόγω της μεγάλης φόρτισης και συγκίνησης μιλάει για τις τύψεις που νιώθει και δίνει για μια ακόμα φορά μαθήματα ζωής.
«Αισθάνομαι τύψεις, γιατί σαν κομμάτι αυτής της κοινωνίας επέτρεψα κι εγώ να συμβεί», εξομολογείται σήμερα η Μαρία Καρυστιανού και επισημαίνει:
«Πάντα ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά, με ενοχλούσε που ο κόσμος που δεν αντιδρούσε. Δεν έχω θυμώσει με τον Θεό. Ξέρω πολύ καλά γιατί μου συνέβη και ξέρω πολύ καλά τους υπεύθυνους».
Η ίδια, θυμάται συγκινημένη μια κατάθεση ψυχής που της είχε κάνει η κόρη της, λίγες ημέρες πριν το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη.
«Λίγο πριν φύγει η Μάρθη, ήμασταν στο αυτοκίνητο, πήγα σε ένα ραντεβού κατ΄ οίκον, δε θα αργούσα, με περίμενε στο αυτοκίνητο και πήγαμε μετά να πιούμε ένα κρασί.
Γυρίζει ξαφνικά και μου λέει:
“Μαμά θέλω να σου πω, να σου δώσω συγχαρητήρια για το πώς μεγάλωσες τον αδερφό μου, τον Παναγιώτη.
Εγώ πού να βρω έναν τέτοιο άνδρα σήμερα; Έχει ανεβάσει πολύ τον πήχη, νοιάζεται για τη γνώμη των γυναικών, θέλει να περνάει καλά η κοπέλα του, μπράβο, μπράβο που τον μεγάλωσες έτσι”.
Γύρισα και την κοίταξα: “Πως σου ήρθε τώρα έτσι αυτό να μου το πεις;”. Μου λέει: “Τίποτα, το σκέφτομαι καιρό και ήθελα να στο πω, μπράβο, μπράβο”.
Ήταν μια κατάθεση ψυχής μοναδική, που την άφησε σαν δώρο, λέει σήμερα η Μαρία Καρυστιανού ενώ θυμάται και το τελευταίο τηλεφώνημα της Μάρθης στον αδερφό της, Παναγιώτη.
«Το συμβάν έγινε 23:24 ακριβώς και 23:19 είχε πάρει τον αδερφό της τηλέφωνο. Το σήκωσε ο Παναγιώτης αλλά δεν είχε σήμα. Μάλλον το τρένο ήταν σε τούνελ. “Δεν ξέρω γιατί με πήρε, γιατί είχαμε μιλήσει νωρίτερα”, μου είπε ο γιος μου. Ήθελε να ακούσει την φωνή του; Δεν ξέρω».
Φέρνοντας στον νου της το σημείο μηδέν όταν πληροφορήθηκε για τη σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη, η Μαρία Καρυστιανού θυμάται:
«Δεν μπορούσα να καταλάβω, οι εικόνες δεν είχαν νόημα, είχα μια άρνηση να πιστέψω τι έχει γίνει. Μετωπική σύγκρουση τρένων, δεν μπορούσα να το διανοηθώ.
Πήρα τηλέφωνο την αστυνομία, το σήκωσε ένας νεαρός, το κατάλαβα από την φωνή του, δεν ήξερα τι να κάνω. Προσπαθούσε να με ηρεμήσει, μου είπε ότι όλα θα πάνε καλά. Μου είπε να πάρω τηλέφωνο στο νοσοκομείο της Λάρισας. Αισθανόμουν σαν πέντε χρονών που δεν ήξερα τι να πράξω».
Και συνεχίζει την εξιστόρησή της: «Παρακαλούσα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να είναι στη λίστα με τους τραυματίες και να έχω μια ευκαιρία να την κάνω καλά. Μια ευκαιρία ακόμα. Να τη βοηθήσω να κρατηθεί στη ζωή», θυμάται και λυγίζει.
Αναφερόμενη στη δικαίωση, η Μαρία Καρυστιανού επισημαίνει ότι «δεν μπορεί να έρθει όταν χάνεις τον άνθρωπό σου, το κενό είναι δυσαναπλήρωτο» και συνεχίζει:
«Δικαίωση σίγουρα αναφέρομαι σε μια παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων, γιατί αυτό που συνέβη στο δικό μου παιδί και στους άλλους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους είναι πώς λειτουργεί το βαθύ κράτος.
Έχει συμβεί και στο παρελθόν. Έχουμε παρόμοιες ιστορίες στο παρελθόν, που οι άνθρωποι αυτοί παρέμειναν ατιμώρητοι. Αυτό πρέπει να αλλάξει εντελώς».