Η Άννα Παναγιωτοπούλου, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών, είχε αποκαλύψει το υπέρογκο ποσό που έπαιρνε από κάθε επεισόδιο στο Ντόλτσε βίτα.
Η ηθοποιός είχε αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια από την υποκριτική, λόγω σοβαρών προβλημάτων που αντιμετώπιζε με την υγεία της και ζούσε ήρεμες στιγμές ανάμεσα στο σπίτι της στο Λυκαβηττό και στο εξοχικό της στην Τήνο.
Για τους γονείς της, η Άννα Παναγιωτοπούλου είχε υπογραμμίσει «η σχέση που με έχει στεναχωρήσει ήταν αυτής της μητέρας μου και του πατέρα μου, γιατί χώρισαν άσχημα. Η μάνα μου υπέφερε πάρα πολύ και αυτό το πράγμα με έκανε να φοβάμαι τις σχέσεις και να δεθώ. Κάποια στιγμή έφυγε ο πατέρας μου και πήγε στην Κρήτη. Χάθηκε. Παντρεύτηκε εκεί. Τον είδα όταν πήγα για τον γάμο ενός φίλου μου…».
Για τον γιο της, είχε επισημάνει «όταν πήγαινε σχολείο, έκανα τη «Μαντάμ Σουσού» στην τηλεόραση -τεράστια επιτυχία μου- και μου απαγόρευε να πηγαίνω να τον παίρνω από το σχολείο. Οι περισσότεροι συμμαθητές του δεν γνώριζαν ποια είναι η μαμά του».
Σχετικά με τον ρόλο στη Μαντάμ Σουσού, η Άννα Παπαγιωτοπούλου είχε σημειώσει «αγαπημένος μου ρόλος στην τηλεόραση ήταν της Μαντάμ Σουσού μακράν. Εγώ την λάτρευα από το βιβλίο, είχα έρωτα και όταν μου την πρότεινα, είπα ‘Χριστέ μου σε ευχαριστώ’”».
Τα ακριβοπληρωμένα επεισόδια της Άννας Παναγιωτοπούλου στο Ντόλτσε Βίτα
Όσον αφορά το Ντόλτσε Βίτα, είχε αναφέρει ότι «από την τηλεόραση τότε έβγαιναν πολλά χρήματα. Εγώ στο Ντόλτσε Βίτα έπαιρνα ένα εκατομμύριο το επεισόδιο. Ανεξάρτητα από την επιτυχία, αυτή ήταν η συμφωνία. Αυτό μου ήρθε εμένα, αυτό είπα. Δεν πίστευα ότι θα μου τα δώσουν κιόλας».
Για τον χρόνο, η Άννα Παναγιωτοπούλου είχε πει «δεν με απασχολεί.Έτσι κι αλλιώς έχω μεγαλώσει… Φυσικό είναι. Εξαρτάται πώς το αντιμετωπίζεις. Σε μένα έχει παίξει τεράστιο ρόλο η Τήνος. Έχω πολλές φορές πει «Θεέ μου, σ΄ ευχαριστώ που μεγάλωσα και μπορώ να το κάνω αυτό τώρα»- γιατί νέα δεν θα μπορούσα και το ξέρω πολύ καλά. Από την άλλη, δεν μου λείπει κάτι από αυτά που έκανα όταν ήμουν νέα. Γιατί δεν είμαι πια νέα. Δεν λέω «αχ, γιατί δεν ερωτεύομαι τώρα…». Αφού δεν με απασχολεί αυτό, δεν με νοιάζει κιόλας. Με στενοχωρεί μόνο που μειώνονται τα χρόνια που έχω μπροστά μου. Σκέφτομαι πόσα χρόνια ακόμα θα ζω, πόσα χρόνια θα μπορώ να δουλεύω με όποιον τρόπο δουλεύω, πόσων χρονών θα είναι η εγγόνα μου όταν φύγω εγώ από τη ζωή…- τέτοια».