Μια αποκάλυψη για πρώτη φορά αποφάσισε να κάνει ο Ηλίας Ψινάκης σχετικά με ταξίδι που έκανε το 1997 μαζί με τον Σάκη Ρουβά και την Έλλη Κοκκίνου.
Ηλίας Ψινάκης: Αποκαλυπτικός για Σάκη Ρουβά 27 χρόνια μετά
Ήταν η εποχή που αποφασίστηκε να γίνει η κοινή συναυλία του Σάκη Ρουβά και του Τούρκου Μπουράκ Κουτ πάνω στην Πράσινη Γραμμή που διχοτομεί την Κύπρο.
Μια συναυλία υπό την αιγίδα του ΟΗΕ μεν αλλά που άναψε κυριολεκτικά φωτιές εκείνη την εποχή με πολύ σοβαρά επεισόδια και έναν Σάκη Ρουβά να αναγκάζεται μετά από λίγους μήνες να φύγει στο εξωτερικό για σχεδόν έναν χρόνο για να ηρεμήσουν τα πνεύματα.
Μαζί του σε αυτή τη συναυλία τότε, στα φωνητικά η Έλλη Κοκκίνου στα πρώτα της βήματα βρέθηκε καλεσμένη στην διαδικτυακή εκπομπή του Ηλία Ψινάκη «Στο Γηροκομείο» και οι δυο τους είχαν να πουν πολλά. Τόσο για το παρασκήνιο της συναυλίας και την άφιξη και φυγάδευσή τους από εκεί αλλά και για το καλοκαίρι που ακολούθησε.
«Είχα ένα φίλο Κύπριο και το όνειρό μου ήταν να κάνουμε μια συναυλία στην Αμμόχωστο για να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο, όχι πολιτικά με τη έννοια ότι η μουσική κι ο αθλητισμός ενώνει. Και μου είχε πει αυτός ο φίλος μου «Αυτό είναι αδύνατον». Εμένα αν μου πεις ότι είναι αδύνατον νευριάζω και θέλω να το κάνω οπωσδήποτε» ξεκίνησε να διηγείται ο Ηλίας Ψινάκης και συνέχισε:
«Είχε τον Ταρκάν και είχαμε πάει στα μπουζούκια εκεί τα τούρκικα με τον Αχμεντ Σαν και του λέω του Σάκη, θα του πω μήπως κάνουμε στην Αμμόχωστο τη συναυλία, μου λέει «Μην τολμήσεις», τον σηκώνουνε εκείνη τη στιγμή να τραγουδήσει μαζί με τον Ταρκάν και του το πετάω, μου λέει «θα σου πω αύριο» Με παίρνει την επομένη μου λέει: «Μέσα, αλλά θα βρείτε τον μπελά σας» και λέω: «ας τον βρούμε, δεν πειράζει».
Μέχρι να προσγειωθούμε από την Κωνσταντινούπολη με έχει πάρει τηλέφωνο, ο Πάγκαλος που ήταν Υπουργός εξωτερικών, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν θυμάμαι ποιος ήταν, ο Ντεμιρέλ, ο Γιλμάζ, ο Ξαβιέ Περέζ Ντεγ Κουεγιάρ των Ηνωμένων Εθνών, ο Αμερικάνος Πρέσβης και να μου λένε: «να το κάνετε οπωσδήποτε γιατί αυτό είναι μια καλή αρχή για να ανοίξουν τα σύνορα και κάνει καλό…».
Όλα αυτά που εγώ νόμιζα ότι είναι σωστά και καλά. Και το λέω στον Σάκη και του λέω για να τον πείσω ότι η μουσική ενώνει τον κόσμο και όντως ο Σάκης πραγματικά το αισθανόταν έτσι και λέμε ναι. Και κανονίζουν τα Ηνωμένα Έθνη με τους Τούρκους την ημερομηνία»
«Εγώ έκανα φωνητικά τότε, του Σάκη, παντού. Άνοιγα πρόγραμμα και έκανα δεύτερες στον Σάκη. Πήγαμε με ιδιωτικό αεροσκάφος, δεν περάσαμε καν έλεγχο και ήμασταν οι τρεις μας, τέσσερις…», διηγείται η Έλλη Κοκκίνου και ο Ηλίας Ψινάκης θυμάται:
«Όταν πηγαίναμε με την Κοκκίνου τότε στην Κύπρο ήθελε ο Σάκης να οδηγήσει, τέλος πάντων κάτι ξέρει. Του έλεγε ο κυβερνήτης στρίψε λίγο, έστριβε, φεύγαμε εμείς όλοι από τη μία μεριά, ήταν ιδιωτικό το αεροπλάνο και λέγαμε δε θα φτάσουμε, θα φάμε φούντο… Από εμάς δεν ήρθε κανείς, ούτε ορχήστρα, ούτε κανείς, μόνο η Έλλη είχε τα@@».
«Δεν ήξερα που πήγαινα» τονίζει η Έλλη.
«Ναι γιατί εμείς συνειδητοποιήσαμε στην Κύπρο τι πάθαμε. Που είχαμε μπλέξει» απαντάει ο Ηλίας για να συνεχίζει η Έλλη:
«Εγώ είχα άγνοια κινδύνου. Δεν γνωρίζαμε το μέγεθος μέχρι που φτάσαμε εκεί».
Ηλίας Ψινάκης: «Είχαν κλείσει όλο τον δρόμο μοτοσικλετιστές από τη Λάρνακα στη Λευκωσία με τανκς με συρματοπλέγματα, να μην περνάει ούτε αυτοκίνητο για να περάσουμε εμείς και με το που προσγειωνόμαστε μας τραβάνε από το αεροπλάνο»
Έλλη Κοκκίνου: «Ήμασταν 4 εμείς, ήταν 4 τεθωρακισμένα τζιπ και μπαίνουμε μέσα. Μαύρα, φιμέ όλα μαύρα. Τον κάθε ένα σε διαφορετικό αυτοκίνητο για να μην ξέρουν που είναι ο στόχος. Εγώ έπαθα σοκ γιατί καθόταν δίπλα μας ένας με αυτόματο, μπροστά ο άλλος με αυτόματο με αλεξίσφαιρα, εμείς τίποτα, απλό μπλουζάκι και λέω τώρα εγώ που ήρθα; Θέλω να γυρίσω στη μαμά μου. Αλλά ήταν λίγο αργά, Η μαμά μου μου είχε πει, έχεις κλείσει μια δουλειά, θα πρέπει να ακολουθήσεις»
Ηλίας Ψινάκης: «Η μόνη μαμά που το είπε αυτό γιατί όλες οι άλλες… Και που μας πήγαν μετά, στο Στρατηγείο του ΟΗΕ; Και μας συνοδεύουν με στρατό γύρω γύρω».
Έλλη Κοκκίνου: «Δεν σταματήσαμε σε φανάρι πηγαίναμε με εκατόν πόσα δεν ξέρω»
Ηλίας Ψινάκης: «Και πάμε εκεί πρώτα και εκεί καταλάβαμε ότι είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα, γιατί μπαίνουμε σε μια πολύ μεγάλη αίθουσα που είχε τη μακέτα της Πράσινης γραμμής που θα τραγουδήσουμε, που είναι τα τείχη και Στρατηγοί… Εκεί εγώ εκλ@@@
Τότε γινόταν και ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και μας είπε ο Ξαβιέ Περέζ, θα κάνετε αυτό με τον Τούρκο και θα κάνετε οι τρεις σας μετά στο Βελιγράδι με έναν Γιουγκοσλάβο και οι τρεις θα πάτε για Νόμπελ Ειρήνης, υποψηφιότητα, όχι ότι θα το πάρετε..
Ακούω εγώ Νόμπελ Ειρήνης, ψήλωσε ο νους μου, δεν ήξερα ότι θα πάρουμε τα @@@ μας στο τέλος, νόμιζα θα πάρουμε Νόμπελ.
Πάω στον Μαρίνο, μου λέει, τι ημερομηνία είναι η συναυλία; Εγώ δεν τα πίστευα τα ζώδια τότε και αυτό ήταν το πρώτο που τα πίστεψα και μου λέει, καταστροφή. Κάντο ή τρεις μέρες πριν ή τρεις μέρες μετά.
Του λέω τι θα πω στο Ξανβιέ Πέρεζ Ντε Γκουαγιάρ. Δεν μ’ αφήνει η αστρολόγος μου;
Κι αρχίζει από εκεί μια περιπέτεια τρομερή. Τρομερή. Πολύ ξύλο. Αφού φύγαμε έξι μήνες, πήγαμε στο Σαν Φρανσίσκο στην οικογένειά μου για να ηρεμήσουν τα πράγματα.
Δεν το μετάνιωσα. Δεν το μετάνιωσα γιατί αυτό που έζησα εκεί ήταν τόσο συγκινητικό, ήτα τρομερά συγκινητικό. Δεν δίναν καμία σημασία στους καλλιτέχνες και ήταν άνθρωποι με φωτογραφίες με λουλούδια που βρεθήκαν μετά από 30 χρόνια»
Έλλη Κοκκίνου: «Πολύ άγριο τοπίο. Αλλά από τη στιγμή που πήγαμε δεν μπορούσαμε να κάνουμε πίσω. Είχε πολύ συγκινητικές στιγμές τις οποίες όμως μετά κανείς δεν εξέφρασε και δεν γνωστοποίησε ποτέ. Ενώ είχε και αρκετά θετικά εκ των υστέρων
Θυμάμαι είναι να ξεκινήσει η συναυλία έχω πάρει ένα λευκό κοστούμι και τον ρωτάω πως είναι και μου λέει ο Ηλίας «Αγάπη μου είναι εξαιρετικό, το αίμα πάνω στο λευκό γράφει υπέροχα…» Γιατί υπήρχαν ελεύθεροι σκοπευτές παντού.. Κι εγώ βγαίνω και προλογίζω τη συναυλία κοιτώντας γύρω μου μη με φάνε»
Ηλίας Ψινάκης: «Ο Μπουράκ Κουτ με αλεξίσφαιρο, το είχε κεντήσει με δαντέλα και φαινόταν σαν γιλέκο, του λένε του Σάκη, οπωσδήποτε θα βάλετε αλεξίσφαιρο και λέει δεν βάζω και του λέω αν δεν βάλεις φεύγουμε… Και μου απαντάει φαντάσου να πέσει καμιά σφαίρα και να φοράω αλεξίσφαιρο, θα νομίζουν ότι είναι κόλπο δικό σου. Του λέω οκ μη βάλεις αλλά να τρέχεις να μη σε πετύχουν.
Και μετά έχει press conference. Και ανοίγει μια πόρτα στο παλιό ballroom του ξενοδοχείου κι είναι 300 δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο κι εκεί παγώνω.
Δεν είχαμε κανονίσει τι θα πούμε, δεν μας είχε πει κανείς τίποτα και βάζω τον Άχμεντ Σαν για να μιλάει αυτός να πει αυτά που πρέπει να πει, ότι δεν είναι πολιτική κίνηση… πήραμε και το βραβείο το Ιπεχτσί και αυτό ήταν».
Ο Άχμεντ Σαν ήταν συγγενής του Γκιλμάζ που ήταν Πρόεδρος τότε και είχε φέρει στην Κωνσταντινούπολη τον Micheal Jackson, τον Bon Jovi, όλους. Ήταν σαν μάνατζερ καλλιτεχνών τύπου, συνάδελφος. Μόνο που αυτός τα ‘παιρνε, δεν τα ’δινε»
Μετά του λένε του Σάκη να μην κάνει συναυλίες, εγώ δεν είχα αντίρρηση, αλλά το είχε πάρει πατριωτικά, ότι δεν έκανε κάτι κακό»
Θυμάσαι, κλείναν οι πόλεις… Αστυνομία, ασθενοφόρα. Και όταν είχαν κόψει και τις φλέβες τους τότε στο καμαρίνι, κάτι κοριτσάκια . Όπου πηγαίναμε ακόμα και για να φάμε ειδοποιούσαμε να υπάρχει ασθενοφόρο.
Όπου πηγαίναμε υπήρχαν χούλιγκαν απ’ έξω και μόνο οι πολύ φανατικές έμπαιναν μέσα, τα κοριτσάκια που θέλαν να δουν τη συναυλία. Γενικά τα γήπεδα, ψιλοάδεια. Μερικά πολύ άδεια, μερικά ε, είχε και κάποιες καλές.»
Έλλη Κοκκίνου: «Μας είχατε νοικιάσει κάτι αυτοκίνητα και πάω να ανοίξω παράθυρο, έξω όχλος που δεν ήταν κατά μου γιατί δεν με ήξερε κανένας και ανοίγω το παράθυρο σε έναν φύλακα έξω από την πύλη του γηπέδου για να περάσω και έτσι όπως ανοίγω το παράθυρο είχαν κάτι αυγά και σκάνε μέσα.
Ο Σάκης να με κοροϊδεύει που μύριζα αβγό. Μέχρι που το έφαγε κι αυτός. Πέφταν ντομάτες και αβγά».
Δείτε το βίντεo: