Σε λίγες ημέρες κυκλοφορεί το βιβλίο «11:11 Ολοι μοναδικοί, όλοι, ίσοι» του αγαπημένου μπασκετμπολίστα Δημήτρη Παπανικολάου, ο οποίος αφηγείται την προσωπική του ιστορία που τον έφερε αντιμέτωπο με τον αυτισμό, τόσο εκείνον όσο και την κόρη του.
«Δεν με άφηνε η γυναίκα μου να μιλήσω δημόσια για το παιδί επειδή φοβόταν ότι θα στιγματιστεί. Δεν πειράζει, έχω όλα τα εφόδια από τον αθλητισμό και ξέρω πώς λειτουργούν οι καλές ομάδες και οι ηγέτες τους. Θα πάρω εγώ την ευθύνη, θα βάλω τον εαυτό μου μπροστά και θα μιλήσω για μένα. Άλλωστε δεν υπάρχουν προβλήματα παρά μόνο λύσεις», αναφέρει.
Η ΔΙΑΓΝΩΣΗ
«Κάποια στιγμή, γύρω στα τριάμισι έτη της κόρης μας λοιπόν, μου είπε η Ελιά με φανερή ανησυχία: “Δημήτρη, η δασκάλα της Αριας στον παιδικό σταθμό μού επισήμανε ότι πρέπει να πάμε σε ειδικό το παιδί. Είναι πιο πίσω από τα άλλα παιδιά της τάξης στον λόγο, στο γράψιμο και πιο ατσούμπαλη στις κινήσεις . “Ελα, μωρέ, σαχλαμάρες”, αποκρίθηκα εγώ, “ηρέμησε, δεν το βλέπεις ότι το παιδί είναι μια χαρά;”. Δεν ξέρω πόσο βλάκας αισθάνομαι σήμερα με αυτή μου την άρνηση να διερευνήσω τις πιθανότητες να υπόκειται σε κάποια διάγνωση η Αρια. Η Ελιά ευτυχώς επέμεινε και πήγε με την Αρια σε ειδικό για μερικές συνεδρίες. Εγώ ήμουν σε άρνηση να πάω να ακούσω. Να πληρωθούν επίσκεψη θέλουν οι γιατροί, έλεγα. Ώσπου μια ημέρα η ειδικός μάς κάλεσε να μας μιλήσει για το παιδί. Συνέχιζα να είμαι σε άρνηση και πήγε η Ελια».
Αποκλεισμός!
«Πόσες φορές δεν ακούσαμε αυτές τις λέξεις. Όταν ψάχναμε σχολείο στον ιδιωτικό τομέα: Λυπούμαστε, κύριε Παπανικολάου. Δεν δεχόμαστε αυτά τα παιδιά”. Όταν ψάχναμε άθλημα: “Καλύτερα, κύριε Παπανικολάου, να πάρετε την κόρη σας από εδώ. Δεν θα κάνει καριέρα”. Μια απαίσια νοοτροπία, με την οποία μεγάλωσα και εγώ, έδειχνε τα δόντια της. Σχολεία που μπερδεύουν ως σήμερα την παιδεία με την προπαίδεια. Αθλητισμός που επιβραβεύει μόνο τους πρωταθλητές και όχι όσους καταβάλλουν προσπάθεια που δεν προασπίζεται ότι όλοι πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα στην άθληση. Ξεκίνησα να σκέφτομαι πόσος κόσμος, την ώρα που εγώ σήκωνα Κύπελλα και απολάμβανα την αποθέωση, έβρισκε τοίχο και γνώριζε την απόρριψη στα βασικά».
«Βασικά, αν ξέρεις έναν άνθρωπο με αυτισμό, δεν ξέρεις συνολικά τον αυτισμό. Και αυτό δείχνει το πόσο ευρύ είναι το φάσμα. Απλώς συνήθως μέσα σε αυτή την πολύ μεγάλη δεξαμενή, που μόνο στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι απασχολεί περισσότερες από 160.000 οικογένειες, υπάρχουν μερικά κοινά χαρακτηριστικά. Εφόσον το άτομο στο φάσμα είναι λεκτικό, δεν έχει φίλτρο σε αυτά που θα πει. Ετσι οι φασματάνθρωποι λένε την αλήθεια και σχολιάζουν με την πρώτη σκέψη αυτό που βλέπουν – συνήθεια που μπορεί να παρεξηγηθεί. Εχουν μεγάλη ευαισθησία σε ένα ή περισσότερα από τα παρακάτω ερεθίσματα: ήχο, φως, μυρωδιά. Έχουν φοβερή ρουτίνα και αισθάνονται ασφαλείς μέσα σε αυτή. Μπορεί η ρουτίνα να περιλαμβάνει μια συγκεκριμένη θέση στον καναπέ, μια συγκεκριμένη διαδρομή στον δρόμο ή μια συγκεκριμένη ώρα που θα στείλουν μήνυμα από το κινητό και πολλά ακόμα. Ανάλογα με τη λειτουργικότητά τους, μπορεί να επιμένουν να περάσουν από ένα σημείο μόνο. Δεν καταλαβαίνουν συνήθως αν μιλάς μεταφορικά. Θα πρέπει να κυριολεκτείς. Αν πεις “πέσανε τα καράβια μου έξω’ σε έναν αυτιστικό, το πιο πιθανό είναι να σε ρωτήσει πού πέσανε. Πρέπει να είσαι συγκεκριμένος και λεπτομερής. Αν το κάνεις αυτό, μπορούν να συνεισφέρουν πολλά, ακόμα και στον χώρο της εργασίας. Εδώ να πούμε ότι φυσικά υπάρχουν πολλοί αριστούχοι μαθητές στο φάσμα. Εχουν στερεοτυπικές συμπεριφορές. Μπορεί να δεις τα δάχτυλα να παίζουν ή κάποιο τικ»