Σήμερα, στη Γιορτή της Μητέρας, αξίζει να αναγνωρίσουμε και να τιμήσουμε ιδιαίτερα τις γυναίκες που αντιμετώπισαν σημαντικές προκλήσεις στην πορεία τους προς τη μητρότητα. Αυτές οι μαμάδες, μετά από ατελείωτες προσπάθειες, πόνο, αγωνία και επιμονή, επέλεξαν τη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης για να κάνουν πραγματικότητα το όνειρό τους και να ζήσουν το θαύμα της μητρότητας.
Η Δύναμη της Ελπίδας και της Πίστης
Πολλές γυναίκες, ανάμεσά τους και διάσημες Ελληνίδες, έχουν μοιραστεί ανοιχτά τις εμπειρίες τους με την εξωσωματική γονιμοποίηση, στέλνοντας μηνύματα πίστης και ελπίδας σε άλλες γυναίκες που βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις. Η απόφασή τους να μιλήσουν δημόσια για τις προκλήσεις που αντιμετώπισαν βοηθάει στο να καταρρίπτονται τα ταμπού γύρω από τη γονιμότητα και τις σύγχρονες μεθόδους υποβοηθούμενης αναπαραγωγής.
Η πρώτη Ελληνίδα που μίλησε ανοιχτά για την εξωσωματική ήταν η Ελένη Πετρουλάκη. «Ήθελα να κάνω παιδιά, αυτός ήταν ο στόχος μου και πήγαινα εκεί. Τώρα, το πόσα παιδιά δεν το ήξερα, “όσα έρθουν” έλεγα. Ήθελα όμως μεγάλη οικογένεια. Μας πήρε περίπου 8 – 9 χρόνια για να αποκτήσουμε το πρώτο μας παιδάκι. Σε αυτή τη διάρκεια είναι λογικό κάποιες στιγμές να απογοητεύεσαι. Δεν είναι ότι έχασα ποτέ την πίστη μου, το πίστευα στο πίσω μέρος του μυαλού μου πραγματικά. Πίστευα ότι ίσως χρειάζεται να περάσω άλλη μία δοκιμασία. Τότε πιστεύω ότι ήμουν η πρώτη που μίλησα ανοιχτά για την εξωσωματική γονιμοποίηση, όπως ήμουν και η πρώτη που μίλησα ανοιχτά για την εμμηνόπαυση».
«Είχα μεγαλώσει και με έπιασε άγχος. Ήταν πολύ δύσκολα όταν μάθαμε πως είμαι έγκυος, έκανα εξωσωματική, πόναγα πάρα πολύ πριν την ώρα μου, το στομάχι μου ειδικά κάποια ξημερώματα. Ο Αποστόλης είχε πάρει τον γιατρό και του είχε πει ότι είχα πέσει κάτω στα πατώματα από τον πόνο και τότε του είπε “η Ρούλα μάλλον είναι έγκυος αλλά μην της πεις κάτι, ελάτε πρώτα από το νοσοκομείο”. Πάμε και εγώ να πεθαίνω, σαν να μου έχεις χώσει μαχαιριά στο στομάχι»
«Στην δική μας περίπτωση από πριν τον γάμο, το είχαμε κατά νου να γίνουμε γονείς. Μετά τον γάμο το προσπαθούσαμε και πέρασαν δύο χρόνια με συνεχόμενο αρνητικό αποτέλεσμα. Κάναμε όλες τις εξετάσεις κι ήταν καλές και δεν καταλαβαίναμε γιατί δεν συνέβαινε. Στην πορεία άρχισε να με καταβάλει, ερχόταν η περίοδος κι έκλαιγα. Ο Σάκης ήταν πολύ υποστηρικτικός κι έλεγε δεν πειράζει, προσπαθούσε να με στηρίξει ψυχολογικά. Στην πρώτη καραντίνα είπα ότι δεν το αντέχω άλλο κι ότι πρέπει να συμβουλευτούμε έναν γιατρό γονιμότητας. Ο αδερφός του Σάκη μας πρότεινε έναν και μου είπε ότι κάνω ανορεκτικούς κύκλους που μειώνουν την πιθανότητα. Δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να κάνω παιδιά αλλά ότι είχα μειωμένες πιθανότητες γιατί δεν είχα κάθε μήνα ωάριο. Οπότε εγώ ένιωσα έτοιμη να μπω σε αυτήν την διαδικασία και να μην συνεχίσουμε να προσπαθούμε. Ήταν γραφτό να έρθουν αυτά τα δύο κοριτσάκια. Το δύσκολο είναι η αρχή. Να πάρεις τις ορμόνες και τα ωάρια. Εκεί κουράστηκα. Εμείς ευτυχώς μάθαμε αμέσως ότι είμαι έγκυος. Έβαλα το γιατρό ανοιχτή ακρόαση. Και μας είπε ο γιατρός: “Πιο έγκυος δε γίνεται’. Εκεί είδα το Σάκη να λυγίζει από συγκίνηση. Το είπα αμέσως στην μαμά μου, δεν κρατήθηκα»
«Ένιωσα έτοιμη ψυχολογικά. Μέχρι πριν από λίγο καιρό, ήταν ακόμη νωπό στη μνήμη μου. Οι δικοί μου άνθρωποι το γνώριζαν, απλώς δεν είχα βγει να το πω δημόσια. Δεν είναι κάτι που έκρυψα, γιατί είμαι πάρα πολύ περήφανη για τον αγώνα που έδωσα. Είναι ό,τι πιο δύσκολο έχω κάνει στη ζωή μου και μου έχει φέρει τη μεγαλύτερη χαρά. Να μην απογοητεύονται οι γυναίκες αν δεν πιάσουν παιδί με την πρώτη εξωσωματική. Και να έχουν στο μυαλό τους ότι ορισμένες φορές υπάρχει μια ολόκληρη «βιομηχανία» από πίσω, γι’ αυτό και θα πρέπει να έχουμε κάνει σχετική έρευνα πριν εμπιστευτεί κάποιον για αυτό τον σκοπό. Υπάρχουν κοπέλες που έχουν προβεί σε δεκάδες εξωσωματικές, δεν βλέπουν αποτέλεσμα, αλλά συνεχίζουν με τον ίδιο γιατρό. Για ποιο λόγο; Από την άλλη, καταλαβαίνω και την ανάγκη τους. Τι να πεις σε αυτή τη γυναίκα που το προσπαθεί τόσο πολύ;»
«Τον γιο μου τον απέκτησα με εξωσωματική γονιμοποίηση μετά από μεγάλη περιπέτεια πολλών ετών, πολλές προσπάθειες, πολύ απογοήτευση, στεναχώρια. Είχα απογοητευτεί πολύ, είναι πολύ δύσκολο για τη γυναίκα, αλλά όταν το ξεχνάς και λίγο και λες «εντάξει, δεν πρόκειται», να που ήρθε. Είχα κάνει έξι εξωσωματικές για να κάνω παιδί. Είχα μεγάλη στήριξη από την οικογένειά μου και ειδικά από τον άντρα μου…»
«Ήθελα πάρα πολύ να αποκτήσω ένα παιδί και πάλεψα πάρα πολύ γι’ αυτό κι εγώ και ο Κώστας. Παρά τις πρώτες αποτυχίες, το κουράγιο που μου έδωσε ο Κώστας ήταν αυτό που με κράτησε στον αγώνα. Τον Φοίβο τον έκανα με εξωσωματική γιατί είχα κάποια προβλήματα εγώ, τα οποία δεν μου επέτρεψαν να κάνω αλλιώς παιδί. Έπρεπε να γίνει με τη βοήθεια της επιστήμης και τα καταφέραμε…»
«Δεν μου αρέσει καθόλου να αναφέρομαι σε τόσο προσωπικά θέματα, ούτε μίλησα ανοιχτά επειδή με έπιασε κρίση ειλικρίνειας. Αναγκάστηκα να το πω, μια και η έκτρωση ήταν η αιτία που μου δημιούργησε πρόβλημα στο να μείνω έγκυος με φυσιολογικό τρόπο και με οδήγησε στην εξωσωματική. Διαφορετικά δεν είναι ωραίο να εκτίθεσαι, να το παίζεις άνετη, για να λέει ο κόσμος πόσο ειλικρινής είσαι, ούτε να συντηρείς το μύθο σου, δεν υπάρχουν αυτά. Από την άλλη, δεν θα μπορούσα να κρύψω την εξωσωματική, γιατί είμαι πολύ υπερήφανη για το γιο μου και πιστεύω πως βοήθησα πολλές γυναίκες που αντιμετώπιζαν τον ίδιο φόβο. Στο τέλος, το μόνο που μετράει είναι να έρθει στην αγκαλιά σου το παιδί σου, όχι ο τρόπος που θα γίνει αυτό»
«Πάντα έλεγα ότι θέλω να κάνω δέκα παιδιά και το εννοούσα. Η ζωή τα έφερε έτσι και έκανα ένα και δοξάζω το Θεό που είναι καλά και γερός. Ήταν μεγάλη μου ανάγκη. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα θελήσει κάτι πιο πολύ από το να κάνω ένα παιδί. Έτσι μπήκα στη διαδικασία της εξωσωματικής. Δεν θέλησα ούτε ρόλους, ούτε τίποτα, ποτέ και ήταν πραγματικά πολύ μεγάλο δώρο ο γιος μου ο Μιχάλης»
«Ήθελα πάρα πολύ να γίνω μητέρα, αλλά μέχρι τα 37 μου δεν το κυνηγούσα, ίσως δεν το ήθελα πραγματικά, μέχρι να το συνειδητοποιήσω. Έκανα εννέα εξωσωματικές και δύο επιπλέον εμβρυομεταφορές, χωρίς αποτέλεσμα. Ήμουν 39 ετών και έβλεπα ότι δεν μπορούσα να κρατήσω ένα παιδί με τους ρυθμούς που είχα. Τότε, λοιπόν , στο πικ της καριέρας μου, αποφάσισα να μη συνεχίσω και να αποτραβηχτώ απ’ όλα αυτά. Προσευχήθηκα πολύ, επικεντρώθηκα στο στόχο μου και τα κατάφερα χωρίς εξωσωματική, δίνοντας μεγάλο αγώνα. Η δοκιμασία για μένα ήταν ότι έπρεπε τους έξι από τους επτά μήνες που διήρκησε η εγκυμοσύνη να τους περάσω σ’ ένα κρεβάτι, επειδή είχα ρήξη του αμνιακού σάκου εξ αρχής. Για έξι μήνες είχα προσομοιώσει τη ζωή μου σ’ εκείνη του εμβρύου. Ήθελα να ζήσω όπως η κόρη μου, γι’ αυτό και ήμουν συνέχεια σ’ ένα δωμάτιο με σβηστά φώτα και κλειστά παράθυρα, όπως ακριβώς εκείνη μέσα στη κοιλιά μου»